Viering : op weg gaan

Misschien ben je iets met deze tekst?


Tekens op de weg.

Een vader stuurde zijn twee zonen de wereld in om ervaring op te doen, om het leven van de mensen op het platte land, in de dorpen en steden te leren kennen. En hij zei tegen hen: “Laat tekens achter op jullie weg.”
De twee broers gingen op pad. Al na enkele stappen begon de oudste broer tekens te maken. Hij maakte knopen in grashalmen, brak twijgen van struiken en bomen, stak takjes in de aarde, legde stenen op de rand van zijn pad. De hele weg die hij liep was vol met tekens. Hij was zo bezig met tekens maken dat hij er nauwelijks aan toe kwam om met mensen in gesprek te raken.
De jongste broer echter gedroeg zich heel anders. Hij maakte geen tekens langs de weg. Maar in het eerste dorp ging hij naar de herberg, at en dronk met de mensen en vertelde uit zijn leven. In het volgende dorp raakte hij bevriend met een jongen die hem mee nam naar zijn familie. Weer in een ander dorp voegde hij zich bij de mensen, luisterde naar hun ervaringen en verhalen, en vertelde wat in zijn hart op kwam. In een stadje waar hij langs kwam kreeg hij vanwege zijn open en vriendelijke aard spontaan van de mensen eten en drinken aangeboden, vroeg geïnteresseerd naar hun levenservaringen, luisterde en vertelde.
Intussen was de oudste broer druk bezig met zijn knopen, twijgen en takjes.
Toen ze beide weer thuis waren vertelden ze hun vader van hun belevenissen. Nadat deze aandachtig geluisterd had ging hij met hen dezelfde weg die zij gegaan waren. Overal werd de jongste broer met zijn vader heel hartelijk ontvangen. Maar niemand kende de oudste broer. "Ik begrijp niet waarom niemand mij kent", zei deze, "allen zijn zo vriendelijk tegen mijn broer, die niets gedaan heeft dan alleen maar kijken en praten; hij heeft geen grashalmen geknoopt, geen twijgen gebroken, geen enkel teken aangebracht zoals u, vader, het bevolen hebt, maar iedereen kent hem en is blij met hem.
Toen zei de vader: "Er bestaan nog andere tekens dan grastwijgen en takken, mijn zoon. Het zijn de tekens die een mens in de harten van andere mensen achterlaat wanneer hij hen ontmoet, naar hen luistert, met hen spreekt en hen zijn vriendschap schenkt. Dat zijn de tekens die je jongere broer op zijn weg heeft achtergelaten. Daarom wordt hij door de mensen herkend en vriendelijk ontvangen. De tekens die je in de harten van mensen achterlaat blijven als gras, twijgen en takken allang zijn verdord en verdwenen in de maalstroom van de tijd.”

WIJZE MENSEN

Wijze mensen zijn mensen die de rechtvaardigheid zoeken. Rechtvaardigheid is het moeilijke pad dat overgaat in de weg van de liefde.

Er was eens een wijze man die zijn huis verliet en op weg ging. Hij liet alles achter : zijn bed, zijn kleren, zijn geld.
Hij wist niet waar hij terecht zou komen.
Hij vertrok eenvoudig. Elke ochtend moest hij beslissen in welke richting hij verder zou gaan. Slechts één richting was daarbij uitgesloten : de weg terug.
Ook een andere wijze man was op reis gegaan. Zijn huis lag in een heel andere wereld, ver verwijderd van die van de eerste wijze. Maar voor het overige hadden zij veel gemeen :
beiden hadden zij bijna niets bij zich,
beiden wisten zij hun bestemming niet
en beiden zochten zij met hartstochtelijke gedrevenheid de rechtvaardigheid.
Dat laatste zal het wel geweest zijn waardoor zij elkaar ont¬moetten. Misschien bevredigt dit soort verklaring u niet.
Maar er zijn gebeurtenissen die alleen met woorden van machte¬loosheid te beschrijven zijn. Zo is het ook met het toeval van deze ontmoeting. Waarom kruisen zich de wegen van beide mensen anders dan omdat elk van hen het pad der rechtvaar¬digheid volgde ?
Toch waren zij zeer verrast toen zij elkaar zagen.
Zij begroet¬ten elkaar met de enige groet die helemaal duidelijk is en voor geen misverstand vatbaar : ze deelden wat ze nog aan over¬gebleven voedsel bij zich hadden.
Toen zij de volgende ochtend wakker werden moesten zij besluiten hoe zij verder zouden gaan. Dat was een moeilijke beslissing. Ze konden er nu immers niet meer mee volstaan voor zichzelf te kiezen welke weg ze zouden nemen. Ze moesten met elkaar overleggen of ze wel samen konden en hoe dan en in welke richting.
Dat bracht onder hen grote onzekerheid teweeg. Zij hadden gedacht dat de weg van de rechtvaardigheid zou zijn afgelegd op de dag dat zij de ander tegenkwamen. Zij hadden 't zich zo voorgesteld dat dan direct en vanzelf de weg van de liefde zou beginnen. Maar het bleek dat het pad gewoon doorliep en nu pas ècht zware eisen ging stellen.
Ze sloegen dit pad in. Soms gaf het pad even wat meer ruimte. Dan liepen ze gemakkelijk en vrij. Ze glimlachten naar elkaar en voelden merkwaardigerwijs de behoefte weer dichter bij elkaar te lopen. Maar een ogenblik later was de doorgang zo nauw dat ze op elkaar gedrukt werden. Ze deden elkaar pijn en zaten elkaar in de weg. Het was hun redding dat ze niets meegenomen hadden.
Nee, ze hadden alleen zichzelf en vanaf de kruising van de wegen elkaar. Er was niemand aan wie ze konden vragen waar ergens de weg van de liefde begon. Dat dreigde hen te ontmoedigen. Maar standvastig als ze waren en vast besloten hun oorspronkelijk plan uit te voeren gingen zij door op het smalle pad van de rechtvaardigheid. Zo helemaal op elkaar aangewezen werden ze vindingrijk jegens elkander. Zodoen¬de gebeurde het op een dag dat zij besloten aan elkaar de weg van de liefde te vragen.
Op diezelfde dag begrepen ze dat ze nu op de weg van de liefde liepen.