Terug naar overzicht
VijfjarenplanIk hou van jou. Hou jij van wat niet kan.Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kan brekenin mijn armen. Jij van je moed. Ik van je zwaktenu en dan.Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan.Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.Ik hou van dat ene dat is overgeblevenen van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dichttegen me aan.Ik hou van wat is. Jij van wat zou.Hou jij van mij. Ik hou van jou.~Herman de ConinckGeen enkele menselijke relatiegeeft je het bezit van de ander.Twee zielen zijn altijdvolledig verschillend.In vriendschap of in liefdereiken twee mensen,zij aan zij,hun handen naar elkaarom te vinden wat men alleenniet kan bereiken.Kahlil GibranVerliefdheid en liefdeVerliefdheid komt onverwacht, als een dief in de nacht.Plots word je aangenaam verrast door een stukje van de andere:een stukje lichaam, wat gevoel of een vleugje humor.Hierdoor ziet de verliefdheid alleen het stralende, het boeiende …Verliefdheid is blind en durft geen moeilijke vragen stellenuit vrees de andere te verliezen.Hierdoor word je onzeker en vraag je je af of de andere het wel ernstig meent.Liefde daarentegen komt niet plots, ze moet groeien en vraagt tijd om geduldig te bouwen aan haar toekomst.De liefde vindt in de andere steeds meer stukjes,op zoek naar de hele puzzel van de persoonmet aanvaarding van dezelfde andere zoals hij is: goed en slecht.De liefde, ze vlucht niet voor wat moeilijk is,maar tracht te verwerken en te erkennen zoals de andere is.In de liefde groeit de zekerheid en het vertrouwen in de andere.Ze laat toe om moeilijke vragen te stellen,zodat je persoonlijk en diep intiem wordt met elkaaren je uiteindelijk roept:"Ik houd van je om jezelf en ondanks mezelf."In de bibliotheek vind je ook de bundel "Verzamel de liefde" van Bart Moeyaert waar ook een aantal toffe teksten instaan. Of surf een keer naar www.zohelptpoezie.be Groetjes en nog veel plezier
De bloementuin ...Het was morgen in de bloementuin ...twee rozen werden langzaam wakker en rekten hun blaadjes uit. Opeens viel er een dauwdruppel naar beneden. "Waar ga je naartoe?" vroegen de rozen. "Ik wil de grond in voor jullei." Zei de dauwdruppel.De rozen wilden nog wat vragen, maar ze zagen niets meer.Verbaasd keken ze elkaar aan ..."Waarom zou die dauwdruppel in de grond willen?" vroed de ene roos. "Misschien is er wel iets onder de grond." maar lang hoefden ze niet te wachten, want opeens voelden de rozen alle twee tegelijk een druppel water langzaam in hun stengel naar boven komen."He, ik voel die dauwdruppel in mijn stengel!" zei de ene roos. "Dat is toevallig, ik voel dat ook!" zei de andere roos.Ze werden stil ... en toen begrepen ze het. De dauwdruppel had niet aan zichzelf gedacht, neen, hij was in de grond gedrongen om kracht te geven aan de rozen. En door zich zo weg te schenken was de dauwdruppel zelf ook gelukkig, want nu leefde hij verder in twee mooie rozen. De rozen zelf dachten er nog lang over na en hoe langer ze dachten, hoe gelukkiger ze werden.