Teksten misboekje

Gisteren heb ik een echtpaar gezien. Hij was boven de tachtig. Zij nauwelijks iets jonger .
Een beetje buiten adem stapten ze tegen de straathelling op. Hij had spierwit haar, zij had blauwe ogen met rimpeltjes om te zoenen. Hij leek een beetje last te hebben van astma, zij van reuma. Ze keken naar elkaar en hielden elkaars hand vast.
Ik ben heel zeker dat ze een hele bende kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben. Dat zij een hele reeks zorgen, ruzies en verzoeningen hadden meegemaakt. Met spaarzame woorden wellicht maar met de wil om bij elkaar te blijven en ook de wil om met elkaar te sterven. Haar blauwe ogen zaten vol vragen. Hij hield haar bij de hand alsof hij haar tegen alles wou beschermen: het oud worden, de aftakeling, de eenzaamheid, de dood.
Ik heb hem niet durven vragen of hij haar op een of ander moment ineens minder mooi, minder begeerlijk, minder verleidelijk had gevonden. Ik heb haar niet durven vragen of zij hem dan een maniak, een knorpot of een baasspeler had gevonden.
Een kneep, een systeem, een mirakelrecept voor een mirakelliefde bestaat niet. Alleen de liefde bestaat: met haar revoltes, de doded ogenblikken, schaduwzijden en crisismomenten. Een met littekens gemerkte liefde, aangrijpender dan de liefde die niet geleden, niet gebotst zou hebben.
Ik heb hen ook niet durven vragen hoe ze dat klaargespeeld hadden.
Toen ze twintig waren heeft zij hem wellicht gevraagd: "Gaan we samen dansen?". En hij heeft geantwoord: "Als jij dat graag hebt lieveling." Als ze dertig was: "Gaan we samen naar zee?" "Als jij dat graag hebt lieveling." Later nog: "Gaan we de kinderen eens opzoeken?" "Als jij dat graag hebt lieveling." Daar in de straat, met haar helderblauwe blik, scheen ze te vragen: "Gaan we sámen tot het einde van het leven?" En de wijze waarop hij haar hand vasthield, scheen te antwoorden: "Als jij dat graag hebt

denk dat het dit is.

groetjes ellen