teksten

deze tekst werd voorgelezen bij ons huwelijk door mijn getuige (en beste vriendin) vond het zo'n ontroerend mooie tekst, zelfs m'n ventje stond met tranen in zijn ogen.

Gisteren heb ik een echtpaar gezien. Hij was over de tachtig. Zij was nauwelijks iets jonger. Een beetje buiten adem gingen ze tegen de straathelling op. Hij had spierwit haar. Zij had rimpeltjes om te zoenen. Hij leek last te hebben van astma, zij van reuma.

Ze keken niet naar de huizen, ze keken naar elkaar en hielden elkaar handen stevig vast.

Ik ben er zeker van dat ze een hele reeks zorgen, ruzies en verzoeningen hebben meegemaakt.

Hij hield haar bij de hand, alsof hij haar tegen alles wou beschermen: het oud worden, de aftakeling, de eenzaamheid, de dood.

Ik heb hem niet durven vragen of hij zijn vrouw op één of andere morgen ineens minder mooi, minder begeerlijk, minder verleidelijk had gevonden dan die of die andere.

Ik heb haar niet durven vragen of ze hem een knorpot, een stinksigaar of baasspeler had gevonden, of ze hem op de zenuwen had gewerkt met haar schoolwerk, haar m&m’s,
haar geklets over de leerlingen en het eeuwige geronk van de stofzuiger.
Ik heb haar niet durven vragen hoe ze geweend had, hoe vaak ze hem had toegeroepen: “je houdt niet meer van mij zoals vroeger”, en hoe vaak hij haar gezegd had: “stop met zagen, je bent niet té dik”.

Ik heb niet durven vragen hoe vaak ze op het punt gestaan hebben om te scheiden, elkaar te vernietigen, te gaan haten misschien.
Wat doet het er toe? Ze waren daar nog altijd samen!
Alleen de liefde bestaat, een liefde met opstandigheid, dode momenten, schaduwzijden en crisisperioden. Maar de liefde bestaat, een met littekens gemerkte liefde, aangrijpender misschien, door al die verwondingen, dan een liefde die niet geleden, niet gebotst zou hebben.

Ik heb ook niet durven vragen: “hoe hebben jullie het klaargespeeld?” ik heb hen alleen voorbij zien komen, in de straat waar ik woon.
En met helderblauwe blik scheen ze te zeggen: “gaan we samen tot het einde van ons leven?”
En de wijze waarop hij haar hand vasthield scheen te antwoorden: “als jij dat graag hebt liefste …”