TIP: Klik op het profielicoon van een gebruiker om
zijn/haar persoonlijke pagina te openen.
Tina
1-5-2010
|
18-9-2009 13:30:30
Hey Sylvie,
Dit is echt niet zo erg hoor.
Het is normaal dat je na je trouw en de voorbereidingen (die waarschijnlijk ook al een jaar bezig waren) in een put valt.
Je droomdag is voorbij en eigenlijk wil je hem opnieuw doen...
Je huwelijksreis daarachter is ook een moment dat je weg bent uit de realiteit.
En dan kom je thuis ... weer gaan werken, een huis dat nieuw is voor jou, een man die nu wel degelijk je man is.
Geef het wat tijd. Je moet elkaar nu op een andere manier leren kennen. 2 karakters en 2 gewoontes moeten nu 1 geheel worden ! Maak wat tijd voor elkaar (ondanks de drukke werkperiode), het is belangrijk dat jullie je nu zo snel mogelijk als een gezinetje voelen in je huisje. Dit gaat niet van vandaag op morgen zijn, maar het gaat beteren.
Maak er is een gezellig avondje onder jullie 2 van. Alvast met een leuke film en een pizza voor de tv ofzo. Loop nu vooral niet weg uit het huis (naar je ouderlijk huis). Praat met je man over je gevoelens, misschien heeft hij die ook ???
Kop op, voor iedereen is gaan samenwonen + een nieuw huis een aanpassing. Jullie hebben nu wel alles samen (dus even in 1 keer door de zure appel).
Binnen een maand lach je met deze berichtjes.
Dus : doorzetten, maak er het beste van !
Veel succes
TINA
|
|
Laura
11-7-2009
|
18-9-2009 13:34:27
Hey Sylvie,
Ik ben heel blij in mijne nieuwe thuis bij mijn ventje en ik heb hier zo hard naar uitgekeken om int weekend niet meer naar mijn ouders te hoeven. Zijn appartementje was mijn kot. Maar ik mis het ook zo. Vooral mijn mama (was een moederskindje) en het onbezorgde leventje mis ik. Nu moet je het zelf gezellig maken en alles zelf wassen enz. Ik geef toe dak er soms traantjes voor laat, stilletjes wanneer niemand het ziet. Maar ik vrees dat we het tijd moeten geven. Veel sterkte, het komt zeker nog wel goed!
Groetjes, Laura
|
|
Katrien
19-6-2009
|
18-9-2009 14:24:22
Dag Sylvie,
Kan me idd voorstellen dat het wat aanpassen is. Geef het wat tijd dat komt zeker in orde!
Mss kan je elke week op een vaste avond een avond voor jullie 2 plannen? Gezellig iets gaan eten of thuis koken en erna een filmpje meepikken? Ik geniet altijd van die momenten!
Groetjes,
Katrien
91 dagen getrouwd!
|
|
silke
27-2-2010
|
18-9-2009 16:54:04
hoi
mss kan je dit ook toepassen... bij mij thuis zijn m'n zussen al een paar jaar getrouwd, ook een grote aanpassing hier geweest, zowel vr het trouwkoppel als voor zij die "achterbleven". maar elke zaterdag komen m'n zussen nr m'n ouders en verblijven ze er een ganse dag, de ventjes gaan ook nr hun thuis om wat te helpen daar. ik trouw binnen enkele maandjes, en m'n vriend werkt ook de zaterdag, dus ga ik later ook elke zaterdag nr m'n ouders gaan, en das echt heel leuk, soms is het met het gezinnetje van vroeger weer samen, mr meestal komen ook de kindjes van m'n zussen mee en doen we leuke dingen samen.
mss is dit ook een oplossing voor jou?
grts
silke
|
|
Evelien
17-10-2009
|
18-9-2009 22:13:51
Dag lieve Sylvie
moedig van jou om dit op het forum te smijten! Respect!
Je mag niet vergeten dat het echt wel grote stappen zijn, die je in één keer hebt genomen. Verhuizen én ineens trouwen, 't gebeurt niet meer zo vaak maar ik kan me wel voorstellen dat dit wel wat mixed emotions voorbrengt.
Zoals al op dit forum gezegd; praat eens op een rustige manier met je man. Misschien voelt hij wel hetzelfde?
Het is niet omdat je nu getrouwd bent, dat je thuis weg moet blijven hé! Ik bel en ga ook nog heel vaak langs thuis hoor (en ik ben al zo'n 4 jaar het huis uit!).
Vraag misschien aan je manneke om samen eens wat huishoudelijke dingen te doen, dat schept (soms) ook een band met het huis.
Ben zeker dat jullie er uit komen!
Evelien
|
|
Saskia
18-4-2009
|
19-9-2009 7:51:36
Hallo Sylvie,
Het is misschien een magere troost, maar je bent zeker niet de enige die dit meemaakt, al wordt er heel weinig over gesproken. Je "moet" je immers gelukkig voelen als pas getrouwde vrouw.
Wij woonden ook nog niet samen voor de trouw en het was ook voor ons een hele aanpassing, waardoor we er allebei geregeld vies gezind bijliepen. Ik voelde me niet thuis in mijn nieuwe woonst, die tot dan toe zijn woonst was. Maar hij voelde zich er ook niet meer thuis, met al mijn spullen die er opeens overal bijkwamen. Samen voor jullie huisje zorgen (poetsen, eventueel verder inrichten) helpt volgens mij wel om je er beter thuis te gaan voelen. Huishoudelijke taken in het algemeen versterken voor mij het gevoel dat we nu echt samen "ons" gezinnetje vormen.
Tijdgebrek klinkt ook herkenbaar, al is het maar omdat alles veel langer lijkt te duren als je met twee bent: je moet alles nog wat organiseren (badkamer gebruiken, ontbijt klaarzetten, afruimen,...) en daardoor krijg je het gevoel dat er geen tijd overblijft voor elkaar. Ook dat betert wel.
Bespreek het zeker eens met je man, zodat hij begrijpt wat er aan de hand is en waarom je je soms op hem afreageert. En zoals anderen ook al gezegd hebben: misschien worstelt hij wel met hetzelfde gevoel.
Het kan nog een paar maanden duren, maar het komt zeker wel goed!
Veel succes,
Saskia
|
|
Wendy
28-8-2010
|
19-9-2009 15:10:23
Hallo Sylvie,
dit is een heel herkenbaar verhaal. Iedereen van mijn vriendinnen die al is gaan samenwonen, heeft hetzelfde doorstaan. Er waren er zelfs die de dag nadat ze verhuisd waren terug aan de deur van hun ouders stonden, in tranen!
Mij staat dit ook nog te wachten. Wij gaan ook pas samenwonen in ons eigen huis nadat we getrouwd zijn. Het is blijkbaar iets waar iedereen door moet.
Kop op meisje! Jullie geraken hier wel uit. Niet twijfelen, gewoon alles op zijn plooien laten komen. Dit is heus niet ongewoon.
Vele lieve groetjes,
Wendy
|
|
Katrien
22-8-2009
|
19-9-2009 16:35:52
Ja, ook ik heb dit gehad toen ik de eerste keer ging samenwonen maar we waren wel al na een jaar uit mekaar. Toen ik ging samnwonen met mijn huidige man was dat het mooiste wat me ooit was overkomen. Ook wij hadden geen tijd met verhuis en werken enzo maar dat maakt niet uit als je mekaar graag ziet dat is gaan samenwonen nog mooier dan je trouwdag. Want een trouw is maar een bevestiging van een fantastisch leven samen. Daarom is het ook zo zinvol van eerst te gaan samenwonen. Het kost misschien wel wat geld maar dat rendeert echt! Sorry, maar ik heb hier geen goed gevoel over.
|
|
Carolina
1-8-2009
|
20-9-2009 0:17:00
Het is misschien lelijk dat ik dit zeg maar... Het is eigenlijk een teken dat je het altijd "te goed" of "te gemakkelijk" thuis hebt gehad. Toen wij zijn gaan samen wonen ben ik de eerste 3 maand niet meer thuis geweest. (hadden nog ruzie gehad bij vertrek) Wij zijn wel eerst gaan samen wonen en pas na bijna 10 jaar getrouwd. We zijn toch nog altijd samen. Maar dit komt op't zelfde neer, het samenwonen was toen ook nieuw. Overgelukkig waren wij samen. Alhoewel het aanpassen was. Je hebt gewoontes die je nu moet aanpassen aan de andere. Het zijn vaak onnozel dingen. Wanneer je tanden poetsen, hoevaak je wekker 's morgens laten aflopen, hoelang op de wc zitten, welke tv programma's... Ook het nieuwe huis is onwennig. Vooral 's nachts hoorde ik vanalles dat er niet was. Of 's nachts alleen buiten gaan in den hof... schrik tot en met. Maar dit betert allemaal. Ik weet niet meer hoelang dit heeft geduurd maar toch ook wel even. Ik zou proberen om toch zoveel mogelijk tijd met elkaar door te brengen. Praten, praten en nog is praten met elkaar. Zo leer je pas elkaar kennen. Als je je frustraties opkropt maak je ze enkel erger.
Je moet ook je familie niet opgeven hé. Wij komen niet zo heel veel thuis maar een vriendin van ons die gaat bijna alle dagen naar haar moeder. Dit is wat afhankelijk van hoe de familiebanden zijn. Zij beschouwt haar moeder meer als een vriendin. Als ik er wa veel mee samen ben, hebben we ambras. Dus beter wat minder langsgaan.
Maar wees gerust. Dat komt wel goed.
groetjes, Carolin
|
|
annelies
9-5-2009
|
21-9-2009 14:04:45
Hallo,
Ja ik begrijp heel goed wat je doormaakt. Ik heb net hetzelfde gevoel gehad en soms nog als ik me wat minder voel. Het is een grote aanpassing. En ik woon nog een eindje van mijn ouderlijk huis en dat is nog moeilijker om eens vlug binnen te springen.
En als je dan nog eens voltijds werkt en dan nog thuiskomen en je werk daar doen is er niet veel tijd meer over. Ik had het in het begin ook heel moeilijk. Nu (na 4 maanden) is het iets beter maar toch. En de weekends zijn dan ook altijd druk bezet, alhoewel ik graag thuis eens wat zou gaan helpen, maar het komt er maar niet van. En dan zijn er aan ons huis nog verbouwingen bezig en die geraken maar niet van de baan en zo komt alles bij elkaar. Ik begrijp heel goed wat je doormaakt.
Ook ik heb de dag na ons huwelijk geweend, die stress was weg en we hadden een prachtige dag gehad en dan is dit zo vlug voorbij na al die voorbereidingen.
Ik ga er mee stoppen want ik denk dat we elkaar we begrijpen. Nood om je verhaal eens kwijt te kunnen, mail me gerust. vanherzeele@hotmail.com
Veel sterkte en het komt wel goed. Gun jezelf wat tijd en forceer niks. En maak eens wat tijd voor jullie twee. Samen iets doen dat je graag doet. En laat jullie werk eens staan. Het zal voor jullie alle twee positief zijn.
Groeten,
Annelies.
|
|
|
|
Sommigen onder ons nemen deze uitdrukking wel erg letterlijk. Jeroen en Sandra Kippers blijken echte waaghalzen te zijn. Na de ceremonie sprongen ze in het huwelijk vanop een hoogte van 50m.lees verder ...
|