Terug naar overzicht
hoi Sophie,Als ge nog eens een pas moet doen met u kleed (als je jou kleed gaat halen), neem iemand mee waarvan je weet dat die zich aan de afspraak houd en je een goed gevoel geeft!Mij hebben ze ook vertelt dat het heel normaal is dat ge twijfelt over uw kleed naargelang de datum dichter komt. Denk aan het gevoel je had toen je voor het eerst het kleed paste!En ga voor te ontstressen eens naar de sauna met je verloofde, kan deugd doen!Veel succes!Groetjes Joke
Als ik dit zo lees, ik zou je moeder 'onuitnodigen'...
Beste Sophie,je weet toch dat je HIER altijd terecht kan om te komen uithuilen, hé ! Huilen of je frustratie komen uitschreeuwen of wat dan ook, het kan allemaal. Die kwestie met je moeder zou jou niet zo mogen "opvreten", zeker niet in de mate dat ze nu ook je relatie gaat overheersen !Probeer er niet steeds aan te lopen denken ; tracht je erover te zetten en zeg ook eens wat vaker aan je moeder wat je er van denkt ; misschien stemt dat tot nadenken, wie weet, want ze blijkt het toch iets te makkelijk van zich af te schudden allemaal, waardoor jij je genegeerd voelt. Ik vind dat het niet is omdat je het statuut van 'moeder' hebt, dat je dan ook het recht hebt om alles te mogen doen. Je bent nu veel emotioneler dan anders door de voorbereidingen van je huwelijk dus ook kwetsbaarder en dan komt dit soort incidenten natuurlijk keihard aan...Probeer optimistisch te blijven, geloof in de dingen waar je mee bezig bent en doe gewoon alsof je haar annulering(en) niet hebt opgemerkt. Belt ze jou dan om te smeken om haar niet te vergeten, zeg haar dan eens luid en krachtig wat je over haar gedrag denkt en de vele inspanningen die van jou komen maar die slechts éénrichtingsverkeer blijken. Het zal mss een bel doen rinkelen en het zal voor jou een opluchting zijn. Het zal je helpen om het van je af te kunnen zetten en het zal je weerbaarder maken, zodat je je zenuwen niet meer hoeft uit te werken op de man met wie je straks tot voor het altaar stapt...Kijk naar de zon, dan valt de schaduw achter je :)Groetjes
Hey Sophie,Hier alvast een digitale *knuffel*!Misschien zou je inderdaad (als je dat wilt) je mam kunnen zeggen dat ze, als ze zich zo gedraagt, toch niet meer welkom is.Maar dat is moeilijk é. Hoe moet je dat vertellen aan je mam? Ik begrijp ergens wel hoe je je moet voelen. Bij mij is het omgekeerd. M'n ouders zijn ook gescheiden, maar bij mij zijn de rollen omgekeerd. Mijn pa is diegene met wie ik weinig contact heb. Nu heeft hij tegen mijn zus gezegd dat hij eigenlijk geen zin heeft om te komen.. Zelfs niet eens tegen mij! Ik heb me voorgenomen, als hij zelfs niet naar de receptie wil komen, dat ik NOOIT meer bij hem ga langsgaan! Maar ja, aan de andere kant ben ik ook nog steeds dat kleine meisje dat wil dat haar papa trots is op haar en enthousiast is dat zijn dochter trouwt, maar die naïeve hoop wordt ook altijd stukgeslagen.. Het lijkt toch zo onwerkelijk dat ze niet eens geïnteresseerd lijken hé?Dikke knuffel, meidWendy
Dank u wel lieve dames voor de bemoedigende woorden. Het is een hele troost dat er mensen zijn die het begrijpen. @ wendy... het enige dat we kunnen doen is laten voor onze eigen kinderen een betere mama of papa zijn, zegt mijn vriend altijd.Bedanktxxx
hey SophieHeel jammer te lezen dat een ander altijd zo kan werken op je gemoed hé!Maar ik weet perfect hoe je je voelt.Je geeft en je geeft en je krijgt niets terug...Logisch dat je je daar slecht bij voelt.Ik zou er je moeder rechtstreeks mee confronteren.Vraag haar wat haar bedoelingen zijn.Wil ze gewoon een feest meepikken? Of wil ze echt gemeend de band met jou herstellen?Laat je niet langer kwellen!Ik heb het indertijd laten doen en dat blijft zwaar wegen.Als je u kan rechtzetten en de frustraties kan teruggeven zal je u al veel beter voelen.