TIP: Klik op het profielicoon van een gebruiker om
zijn/haar persoonlijke pagina te openen.
tami
26-6-2010
|
8-10-2009 10:27:10
Beste Barbara,
luister naar je vriend, zou ik zeggen ; hij kent z'n ma per slot het beste, hé. Zelf zou ik ook niet om mijn knieën vallen ! Nu schijnt dat toch wel een typische schoonmoeder gewoonte te zijn om kabaal te staan maken over vanalles en nog wat, van zodra er sprake is van een trouwfeest ! Er is hier meer dan één bericht in die zin gepost in het verleden ! Ouders van bruid superblij, ouders van bruidegom domper op de feestvreugde :( de uitzonderingen niet te na gesproken natuurlijk ! Dus, zoals zo vaak in dat geval : niet aan je hart laten komen. De allerbelangrijkste vraag "Willen jullie eigenlijk wel komen ?", heeft schoonma eigenlijk al beantwoordt : ze zal nog op reis zijn ! En van zodra ze ziet dat jullie toch gaan doorzetten, begint ze zich al te moeien over de gasten die MOETEN uitgenodigd worden ! Toe maar !
Als jullie zelf je feest bekostigen, dan nodigen JULLIE uit en alleen wie jullie graag willen. Of ze daar nu gelukkig mee is of niet. Zo gaat dat altijd. Ruzie hoef je er niet over te maken maar doe alsof je haar opmerkingen niet hoort. Negeer haar negatieve commentaren en houding. Leef naar je trouwdag toe en vooral, geniet van de voorbereidingen want het is zooooo leuk :D
Kijk naar de zon, dan valt de schaduw achter je !
Groetjes
|
|
Barbara
18-9-2010
|
8-10-2009 10:37:58
Dank je wel Tami, voor je bemoedigende woorden :o)
Misschien is dat inderdaad wel de correcte manier, gewoon verder doen zoals we bezig zijn en het niet aan ons hart laten komen. Dan draaien ze misschien vanzelf wel bij.
|
|
Rik
|
8-10-2009 10:53:00
Barbara, communiceer met beide ouders van jullie dat je gaat huwen. Nodig hen uit, en zeg wat jullie willen, en vraag hun mening. Vermijd discussies, stay cool.
Als zijn ouders liever op reis gaan uiteindelijk, dan moeten zij dit doen. Als zij met jullie aankondiging niet zo enthousiast zijn...dan zou ik mij daar niet zo aan storen, jij bent niet verantwoordelijk voor het humeur van anderen, of hun persoonlijke ruzies, daar kun jij geen rekening mee houden.
Het is misschien spijtig, indien ze niet zouden komen. Maar ik vind dat je moet doorzetten. Indien ze nu zo'n bezwaren maken, denk je dat het binnen 3 jaar of zo bij een 2de poging anders zal zijn?
Ik vermoed dat die familieruzies de oorzaak, het voorwendsel zijn van haar 'escapism'. Maar dat blijft hun probleem natuurlijk.
Wat betreft jullie plannen om 'nog eens te gaan kijken'. Nodig ze hiervoor uit (da's geen smeken) en doe dit mondeling (niet met een onpersoonlijk sms), bespreek een gezamelijke datum. Op deze manier kunnen ze achteraf geen verwijten slingeren of uitvluchten zoeken. Vriendelijk en met een luisterend oor. Willen ze niet, heb je pech.
mvg R www.discovideo.be
|
|
Barbara
18-9-2010
|
8-10-2009 11:07:19
Rik,
Ze weten uiteindelijk al 2 jaar dat we gaan trouwen, maar dat is uitgesteld doordat we aan het bouwen zijn.
Dus dat weten ze al lang genoeg, denk ik, dat het eraan zat te komen.
Het is erg om te zeggen, maar vroeger dacht ik dat ze pech hadden met hun familie en de gebeurtenissen die daaruit voort kwamen, maar ondertussen besef ik al enige tijd dat het eigenlijk telkens neerkomt op haar koppigheid en niet willen toegeven... Zijn vader moet zwijgen,toekijken en meespelen. Terwijl zijzelf eigenlijk echt iemand is met een grote mond maar een heel klein hartje...
Ook ivm de uitnodiging om de feestzaal te bezichtigen, dit hebben we mondeling reeds 2x gedaan en eens via sms. We zouden het allerliefste hebben dat ze erbij zijn, uiteraard, maar uiteindelijk is het ook onze dag en telkens vindt ze wel iets anders uit wat niet goed is volgens haar.
En die datum, tja.. wijzelf zijn al enkele feestzalen gaan bezoeken, maar deze bevalt ons helemaal en het is nu echter enkel alleen deze datum die nog vrij is volgend jaar..
Bedankt voor je mening, alweer iets om over na te denken :o)
|
|
Wendy
12-6-2010
|
8-10-2009 12:44:50
Barbara,
Het feit dat ze die reis nog steeds wil plannen op de dag dat jullie zullen trouwen, zegt eigenlijk al genoeg.. Helemaal niet leuk voor jullie!
Ik zou idd proberen om hen er bij te blijven betrekken, maar zoals je zelf zegt, niet smeken. Geef hen de kans om mee te gaan kijken naar de zaal, hopend dat ze meekomen, maar als ze niet meekomen, dan is dat HUN verlies! Je kan niet al je plannen aanpassen aan haar agenda, het zou moeten omgekeerd zijn. Geef hen de kans, laat zien dat je hen betrekt in de plannen, maar laat haar ook zeker niet alles beslissen in jouw plaats (zoals je al zei, wil ze niets bekostigen, dus heeft ze ook heel weinig inspraak!). Het is JULLIE trouw. Misschien als ze dit aanvoelt, dat ze iets inschikkelijker zal worden. Ik hoop het voor jullie!
Maar vooral: geniet ervan! Ook al doet zij belachelijk..
Knuffel,
Wendy
|
|
Barbara
18-9-2010
|
8-10-2009 13:24:10
Wendy,
Dank je wel voor je reactie.
Ik ben blij dat ik mijn hart eens kan luchten want het is allemaal niet zo eenvoudig.
Een huwelijk moet iets leuk zijn, waar iedereen naar uitkijkt. Waarom zien zij het dan zo niet, vraag ik mij af...
Daarom bedankt aan allen met goede raad, het geeft mij de moed om verder te zetten en er toch die speciale dag van te maken waarvan wij dromen.
Groetjes
Barbara
|
|
Sylvia
20-6-2009
|
8-10-2009 14:35:10
Hey Barbara,
Ik heb net je berichtje gelezen en ik had echt een deja-vu gevoel ! Jouw verhaal is bijna hetzelfde dan het mijne een half jaartje geleden... Wij hebben in april beslist dat we gingen trouwen op 20 juni 2009, allemaal heel snel maar wij zijn niet zo'n lange termijnplanners... We wisten wat we wouden en wouden dat ook op een zo kort mogelijke tijd gedaan hebben. De dag na het aanzoek zijn we dan ook mijn schoonmoeder ons nieuws gaan vertellen en natuurlijk hadden we dan ook verwacht dat ze blij ging zijn voor ons, maar niets was minder waar... Nog geen proficiat, niks ! Ze had blijkbaar ook haar verlof op het werk al gepland en haar reis en vond dat deze belangrijker waren voor haar dan onze bruiloft (haar woorden) ze was in eerste plaats boos dat ze nog van niks wist dat er plannen waren (hij moest haar blijkbaar eerst gezegd hebben dat hij mij wou vragen...) en dat we dan zelf een datum gekozen hadden vond ze ook niet kunnen.. (we moesten dus aan haar gevraagd hebben welke dag HAAR uitkwam) want ze werkt soms in het weekend en wij moesten ons maar schikken naar haar werk (alweer haar woorden) want ja, ze kon toch niet naar haar baas gaan en zeggen ik moet dat weekend vrij zijn voor de trouw van mijn zoon, dat vond ze een schande (leuk he ;-) )
nu hebben wij totaal niet naar haar geluisterd en ONS hart gevolgd en gedaan wat WIJ wouden, het is tenslotte toch onze dag he ... ? Niet ?
De eerste maand na deze beruchte dag was een HEL ! Elke dag smsjes en telefoontjes naar mij dat we het MOESTEN uistellen, dat we MOESTEN wachten tot volgend jaar voor een baby (we zijn al van februari aan het proberen om zwanger te worden..) Elke dag huilende telefoons van zijn zus dat mama het er toch zooo moeilijk mee had, telefoontjes van een tante dat het niet kon wat wij deden... Dat wij respect moesten hebben voor zijn ma ,maar hoe zit het dan met onze keuzes respecteren ?? Na die maand en heel veel smsjes en telefoontjes heeft zijn ma dan toch maar beslist om eens naar ons te luisteren, wij hebben dan ook gezegd van kijk, we willen u er heel graag bij ! Maar als jij een reis belangrijker vind dan ons huwelijk... dan is het maar zo en zal het ook zonder jou doorgaan...
Blijkbaar is ze dan gaan beseffen wat ze aan het doen was en is ze enigsinds beginnen bijdraaien. Vanaf die dag probeerde ze dan het tegenovergestelde, zich heel veel moeien met de plannen, ze wou ineens mijn kleed al zien, wou weten hoever we stonden, wie we gingen vragen als getuige... Een volgende probleem dus ! Mijn vriend (man ondertussen :) ) wou graag zijn neef als getuige, hij komt daar heel goed mee overeen en na alle verwijten van zijn ma en zus had hij geen zin om zijn zus te vragen !
Natuurlijk dan was dat weer het probleem he, dan was het zijn ma die al huilend belde om te zeggen hoe erg zijn zus haar uitgesloten voelde omdat ze geen getuige mocht zijn enzo... We hebben er dan ook lang over gepraat en mijn man zag dat echt niet zitten, dus het is zijn neef geworden ook. Zijn ma en zus waren er totaal niet blij mee en dat is ook gebleken op onze trouw, ze hebben gans de dag met een lang gezicht gelopen (eigenlijk de helft van zijn familie maar kom...). Bijna gans zijn familie is direct na de openingsdans vertrokken (vlak na het hoofdgerecht kwamen ze al vragen welk uur die ging zijn...dus die hebben we wat vroeger dan voorzien gedaan dan.) maar wij hebben dan met mijn familie en nog wat vrienden verder gefeest tot 5u en het was voor ons de mooiste dag van ons leven ! Nu zijn we een dikke 100 dagen verder en de relatie met mijn schoonfamilie heeft er echt een krak door gekregen, zowel voor mij als voor mijn man, hij ging vroeger elke middag langs zijn ma nu is dat nog max 1 keer in de maand (en dan nog omdat ze constant belt om te zeggen dat hij nog is moet komen...) Ik kan er dus van meespreken he ;-) Ik hoop echt voor jou dat het bij jullie niet zover komt ! Maar de beste raad die ik jullie kan geven is volg jullie hart en gevoel ! Doe wat jullie willen want het is tenslotte jullie grote dag ! Laat die echt door niemand vergallen, het is met elkaar dat je door moet en niet met elkaars familie !!!
Heel veel plan-plezier en geniet met volle teugen van jullie dag, want hij is zoooo snel om !
Groetjes
|
|
Barbara
18-9-2010
|
8-10-2009 15:01:10
Sylvia,
Amai, ongeloofelijk...
Het lijkt er inderdaad wel sterk op.
Maar zo erg, uiteindelijk was ze dan toch bijgedraaid en dan was alweer kwaad voor iets anders... Ik heb je verhaal met verstomming gelezen. Schoonmoeders zijn blijkbaar niet alleen een plaag voor mannen, maar soms ook voor vrouwen :o) Al besef ik dat het evengoed totaal anders kan zijn. Spijtig genoeg.
Waarom moeten ze het altijd zo moeilijk maken hé, 't kan toch zoveel leuker zijn. Maar ja, sommige mensen zijn zo.
Jij weet dus precies wat ik voel op dit moment. Hopelijk draait het inderdaad een andere richting uit bij ons, maar wat je zegt is waar, je moet idd met elkaar door het leven.
Ik ben blij voor jullie dat jullie je daarover gezet hebben en toch verder gegaan zijn met jullie allermooiste dag.
Vele groetjes van een lotgenote :o)
|
|
Vanessa
24-10-2021
|
8-10-2009 15:33:22
Hier dan weer het tegenovergestelde probleem. Een veel te enthousiaste schoonmoeder (lees bemoeizuchtige schoonmoeder. Dit is anders ook niet zo aangenaam, maar natuurlijk stukken beter dan jullie situatie.
Schoonmoeders kunnen voor een vrouw ook echt wel een plaag zijn. Ik heb nu al ongelooflijk veel schrik om aan kindjes te beginnen omdat ze niets anders zou doen dan zich moeien met de opvoeding...
Alleszins veel succes met de verdere voorbereidingen en laat je niet teveel op je kop zitten door haar!
|
|
Barbara
18-9-2010
|
8-10-2009 15:42:03
Hey Vanessa,
Oei, ook dat lijkt me inderdaad niet echt leuk te noemen...
Zwijg mij daarvan, als ze bij ons ook zo enthousiast over kinderen zal reageren als over trouwen... Wat inderdaad wel eens goed kan gebeuren aangezien zij al lang een meisje wilt (vroeger als kind en nu als kleinkind) maar tot nu toe zijn het allemaal jongetjes...
Dus als het bij ons dan ook nog eens een jongetje zal worden... ik kijk er al naar uit :o)
Och ja, jullie hebben allen gelijk. We moeten er zelf maar het beste van maken, en ons niet laten opmaken door haar.
Knufjes
|
|
Kathleen
24-7-2010
|
8-10-2009 18:47:11
Heyz,
wil niet de duivel z'n advocaat spelen, die vergelijking gaat er ook over.
Ik pretendeer NIET de situatie goed te kennen en de waarheid in pacht te hebben, ik heb alleen gemerkt dat 't soms veel dieper ligt dan je denkt/verwacht.
Misschien zal ze 't nooit gezegd krijgen, maar heeft ze 't er ook moeilijk mee dat ze 't geld niet heeft om mee te betalen. Denk dat dat voor sommige mensen moeilijk te verkroppen valt. Frustratie die tot rare dingen kan leiden, misschien tot het gedrag dat ze vertoont? 't Klinkt gek, maar als ze zich nu es schuldig voelt of niet wil onderdoen voor schoonouders, wat kan er haar dan beter uitkomen dat ze zich niet schuldig hoeft te voelen simpelweg omdat er ... geen bruiloft is?
Oké, ik vind 't zelf ook te ver gaan en niets goedsprekend van haar gedrag. Ik pleit alleen graag om even in te leven in andere persoon. Misschien zal je nooit snappen wat er in haar omgaat, maar probeer 't gewoon te accepteren, niet uit redenen als "zij betalen toch niets" (want hou niet van dat soort denken- ook al is 't waar), maar "wat haar reden ook moge wezen, er zal er wel één zijn".
Sowieso sterkte gewenst, fijn is het nooit!
|
|
annouschka
11-3-2010
|
9-10-2009 9:34:26
Hoi Barbara,
Ik vind het allemaal jammer voor je, die gevoelens enzo... Maar heb het ook allemaal zowat meegemaakt.
Ik ga der niet zo over uitbreiden maar wil je gewoon wat goede moed toesturen, uiteindelijk moet een huwelijk plannen iets romantisch zijn hé.
Uiteindelijk hebben wij alles naast ons neergelegd en hebben we besloten te trouwen op een strand hier ver vandaan, zonder familie enz., enkel met onze twee kindjes.
Ik kon ons budget echt niet spenderen aan mensen die elkaar niet kunnen luchten en dan wat schijnheilig zouden gaan zitten doen op een feest wat handenvol geld kost!
Nu moet ik er wel bij zeggen dat we vorig jaar voor de wet gehuwd zijn en dan samen met de familie zijn gaan lunchen, hiermee vonden wij dat we onze plicht gedaan hebben.
Als tiener kocht ik niet de joepie maar spaarde ik steeds mijn geld op om de loving you's te kunnen kopen, dus ik begrijp maar goed dat je een sprookjesachtige trouwdag wil. Wel... ga voor je droom!!!
Tot slot nog dit, eerst had ik er wat moeite mee toen we alles geregeld hadden, maar nu kan ik alleen maar uitkijken naar die romantische dag.
En nu begint mijn ma ook wel eens te zagen dat ze der niet bij zal zijn etc... Wel, had ze maar eerder aan moeten denken...
Veel succes en maak er iets moois van!!
|
|
Barbara
18-9-2010
|
10-10-2009 17:41:20
Hey Kathleen,
Ik kan begrijpen wat je bedoelt, ivm het geld er niet voor hebben en dat dat frustrerend is. Maar dan moet ik je wel vertellen dat ze wel 4 x per jaar op reis gaan, en vanalles meer, en die ene keer willen ze dus niet laten vallen of uitstellen om ons huwelijk mee te maken... Zo zijn er in het verleden ook al genoeg opmerkingen gevallen als "wij gaan niet werken voor onze kinderen"... Tja, dan is mijn mening dat je niet aan kinderen moet beginnen. Begrijp mij dan ook niet verkeerd, die mensen hebben hun eigen leven, ookal dragen ze dan financieel niet bij tot het huwelijksfeest, daar draait het uiteindelijk allemaal niet meer om. Het gaat er nu om dat ze zelfs de moeite niet vinden om aanwezig te zijn op het huwelijk van hun oudste zoon...
Het is ook mijn bedoeling niet om die mensen in een slecht daglicht te zetten; ze kunnen weldegelijk heel aangenaam zijn in omgang en dan opeens, voor iets wat zo een belangrijke gebeurtenis in ons leven is, is niets meer goed... Dat vinden wij gewoon heel erg jammer, mijn vriend is enorm teleurgesteld in zijn ouders. Want wie kent zijn ouders dan ook beter als hij...
Groetjes
|
|
Barbara
18-9-2010
|
10-10-2009 17:48:58
Hoi Annouschka,
Bedankt voor die goede moed :o)
Jij zal inderdaad een sprookjesachtig huwelijk hebben, trouwen op een strand hier ver vandaan... Super-romantisch.
Ik kan je volledig begrijpen als ik lees wat je schrijft. Het is een dag waar je zo naar uitkijkt en verlangd en - al is het jammer - de hindernissen die er zijn zullen we er wel bijnemen. Zover zijn we ondertussen al gekomen. Wij willen er sowieso mee doorgaan.
Groetjes en ik wens je een fantastisch mooie dag op het strand :o).
|
|
Hannelore
3-10-2009
|
11-10-2009 21:53:37
Ook ik krijg een vreselijke deja-vu als ik de verhalen van Barbara en Sylvia lees. Bij ons was de situatie enorm gelijklopend...
|
|
Hannelore
3-10-2009
|
11-10-2009 21:53:41
Ook ik krijg een vreselijke deja-vu als ik de verhalen van Barbara en Sylvia lees. Bij ons was de situatie enorm gelijklopend...
|
|
Elke
10-7-2010
|
14-10-2009 13:33:25
Bij mij is het niet mijn schoonmoeder, maar mijn schoonvader die mijn voorbereidingsgeluk overschaduwt. Toen we aankondigden dat we gingen trouwen kon er nog geen proficiat af. "Wie trouwt er nu nog en wat gaat dat weeral kosten" was het enige wat we te horen kregen. We zijn ondertussen een jaar verder, want ook wij zijn aan het bouwen en willen dat eerst achter ons hebben, en nog steeds ben ik aan het wachten op onze felicitaties. Ik snapt dat niet. We hebben nog nooit om 1 cent gevraagd en zijn dat ook niet van plan. Hoe is het mogelijk dat iemand zijn eigen kind z'n geluk niet gunt? Mijn schoonmoeder toont wel interesse, maar door mijn schoonvaders gedrag kan ze niet anders dan vanaan de zijlijn toekijken. Ik heb er lang mee ingezeten, maar nu trek ik er mij niks meer van aan! We organiseren onze dag op onze manier en met ons geld. .
|
|
|
|
Sommigen onder ons nemen deze uitdrukking wel erg letterlijk. Jeroen en Sandra Kippers blijken echte waaghalzen te zijn. Na de ceremonie sprongen ze in het huwelijk vanop een hoogte van 50m.lees verder ...
|