stress

Ik versta niet zo goed waar jullie dan stress voor hebben? Ik trouw wel pas in september, maar ik heb echt niets van stress, had ik ook niet voor examens en dergelijke trouwens.

Als je in een moment van stress zit moet je je eens afvragen waarvoor je zo stresst: is het omdat je bang bent dat je niet alles op tijd klaar zal krijgen? Maak dan een haalbare planning op en zet er u direct achter. Is het omdat je bang bent dat er de dag zelf iets mis zal lopen? Wat is dan het ergste dat er kan gebeuren? Het is en blijft de dag dat jij en je geliefde eindelijk man en vrouw worden en ik betwijfel of er op dat vlak iets kan foutlopen. Wat maakt het dan uit dat je kapsel wat los komt (dat vind je hubby waarschijnlijk zelfs sexy), of als het vervoer niet komt opdagen (er zijn toch auto's genoeg op de wereld?), of als de fotograaf ziek valt (de dag van vandaag met alle digitale camera's zal je méér dan genoeg foto's hebben hoor). En voorzie oplossingen voor andere stress-situaties: neem een naaikitje mee en zorg dat je mama (of iemand die kan naaien) nooit ver weg is voor moest je kleed scheuren en neem voor alle zekerheid veiligheidsspelden mee.


Echt, probeer als je stresst in te denken wat de exacte reden is waarom je stresst en zoek daar dan een oplossing voor of probeer het te relativeren. Het is jullie HUWELIJKSDAG, jullie gaan trouwen en dat is het enige dat goed moet gaan, de rest is allemaal bijzaak :)

Aan de mensen die het niet snappen, prijs jezelf gewoon gelukkig. Het is ook niet iets waarvoor we kiezen, integendeel... als ik het voor het kiezen had, zou'k ook liever niet meer piekeren. Elke mens is anders, dat op zovele vlakken, onzekerheid (is alles wel klaar, doe ik het wel goed, vergeet ik niet vanalles, ....), piekeren dat je niet uit kan zetten want je weet die knop niet zijn, omgevingsfactoren (altijd die vragen over hoever je der mee staat), de ene is drukker dan de ander, het trouwgebeuren plannen vraagt veel tijd naast huizenjacht, drukte van 't werk, drukte bij m'n vriend zijn zaak waarbij ik ook handje toesteek etc...
Dus... geen vingertjes aub van "Hoe kan dat toch? ", niet iedereen is zoals jullie.... wees gewoon lekker blij dat jullie die stress niet hebben, 't is jullie gegund!

Hier moet er nog best veel gebeuren, bij jullie wellicht niet... zal ver één van de grootste oorzaken zijn en (faal)angst. Ben ervan overtuigd dat je er mee kan geboren worden (dat heb ik precies toch), daar kan een betuttelende "stress is toch nergens voor nodig?" niet veel aan doen, het zit hem tussen de oren en in het bloed.

@Jessy, zoals je merkt, ik heb 't ook erg. Geen oog dicht gedaan zelfs deze nacht... ik merk dat hoelanger het duur voor ik weer iets van lijstje kan schrappen, hoe onrustiger ik wordt. Alleen moet je met twee zijn om die laatste knopen door te hakken etc... en dat lukt nogal moeilijk door de drukte. Na vandaag kan ik hopelijk weer wat schrappen, en dan op naar de afwerking van misboekjes en hopelijk heb ik weer meer rust. Ik leef zeker met je mee! Laats ons samen hopen/bidden dat we snel die innerlijke rust terug mogen krijgen en dat onze sprookjesdag vlekkeloos verloopt! :)