takst de vlieger

Kinderen zijn net vliegers.
Je probeert jaren om ze van de grond te krijgen.
Je rent met ze, tot je buiten adem bent.
Ze storten neer, of ze smakken tegen het dak.
Je pakt ze terug op, lijmt ze en verstevigt ze hier en daar nog wat.
Da's nu net het delicate van de zaak,
Gebruik je te veel touw en hout, dan zullen ze nooit lang in de lucht blijven.
Toch moet het skelet van de vlieger stevig genoeg zijn om de harde klappen op te vangen.
Zijn ze dan eindelijk in de lucht,
dan hebben ze steeds meer vliegtouw nodig...
Maar bij elke draai van de klos voel je verdriet waar je eigenlijk ook blij van wordt.
De vlieger raakt steeds verder weg
en je weet dat het niet lang meer duurt
of dat prachtige ding zal vliegen zoals het hoort te vliegen.
Vrij en op zichzelf, vertrouwend op de wind...
En dan... dan weet je dat je een meesterwerk hebt gemaakt.