dit moet echt ff van mijn hart!

hey dorien,

ik kan je maar 1 raad geven en dat is vooral het kleed kiezen dat jij het liefste ziet. Ik weet hoe je je moet voelen, ik heb niet te klagen over mijn moeder, maar mijn schoonouders daarentegen, zij vinden alles niet goed genoeg en om het schip in het midden te houden veranderden we al onze menu, onze uitnodigingen, onze gasten,... en nu heb ik er spijt van dat ik toegezegd heb want telkens als ik naar die dingen kijk dan wordt ik weer triestig. Over mijn kleed had zij niet te beslissen ze was zelfs niet uitgenodigd maar het zou niet leuk zijn dat je dan op de dag dat je je jurk aantrekt triestig wordt door de historie die er aan hangt. Ik kan niet meer terug maar moest ik van jou zijn, ik zou mijn eigen zin doen en even op de tanden bijten. Heb je nog een zus die je kan meevragen of misschien een goede vriendin of zo.

veel succes en vooral geen spijt hebben van het feit dat je ja zei, het gaat trouwens om jullie en niet om je moeder.

nele
20 mei 2006

hey gewoon doen wat jij wil ik weet ook dat mijn ma mijn kleed niet zo graag ziet maar het is mijn goesting en ik betaal hem ook dus ze heeft hem mogen zien en haar gedacht zeggen maar ik vond deze die ik nu heb de mooiste dus niets van aantrekken zou ik zeggen groetjes

Oh Dorien

Ik herken het zo! Ik kreeg mijn kleed van mijn ouders, maar alleen het kleed dat zij ook mooi vind wel te verstaan. Ze hebben dan zo'n macht over u hé met dat geld. Ik wou dat we hadden gezegd dat we dat zelf gingen betalen, want ze betaald alleen wat ze zelf mooi vind. Ik ga dus in feite trouwen in haar droomkleed.

Ik vond het kleed ook wel mooi, maar had niet het wauw-gevoel (hoop dat dat nog gaat komen). Moest ik het echt niet mooi vinden zou ik het niet gekocht hebben hoor. En zij wou ook alle winkels doen (wat ik al niet zag zitten). We hadden er op 1 dag 2 gereserveerd, en 's ochtends vinden we dan dat kleed dat zij zo mooi vond en toen stond ze erop dat we die andere winkel afzegden!

En niet alleen met het kleed hé. De misboekjes wil ze met kalligrafie doen (de namen), maar wij willen iets moderner en doen het zelf. Iedere dag gaat dat dan van 'Zou het toch niet mooier zijn in kalliegrafie' of 'Moest ik van u zijn ik zou het in kalliegrafie doen'. Tot op een moment dat ge uw zenuwen erbij verliest en uitroept 'Tis onzen trouw!' En dan kijkt ze zo heel geschokt en gekwetst, en doet ze u weer heel schuldig voelen. Ze is daar echt heel goed in.

De kleedjes van de bruidskindjes wou ze ook anders, de zaal is ze niet mee akkoord,... We hebben al veel veranderd voor haar, in feite gewoon om haar te doen stoppen met zagen erover. Ze blijft gaan tot ge toegeeft. Maar nu is het genoeg, ik heb voor mezelf beslist dat ik me niet schuldig ga voelen. Tis onze dag en hij moet zijn zoals wij willen, niet hoe dat zij hem wilt. En we zullen wel genoeg rekening houden met iedereen, maar niets tegen onze zin doen.

Dus, ik begrijp je heel goed, en tis niet gemakkelijk, maar op je tanden bijten en je vooral geen schuldgevoel doen aanpraten!

Groetjes

Vicky
09.09.06

ja, bij mij ligt het wat anders! Na 12jaar samen trouw ik voor de 2de keer (onverwachts, maar niet van moeten, ben toch al 46j maar voel mij terug een jonge bruid!)
Ik heb al 2 zonen van 20 en 22 die het keineig vinden.
rondom mij willen ze mij ook raad geven i.v.m. met kleding. Ik wil iets origineel en natuurlijk niet traditioneel wit! Volgende week ga ik met mijn moeder en zus naar een modeshow in Essene. We zullen wel zien, maar ik ga wel alleen mijn "trouwkleed" (of wat het ook wordt, zoiets in laagjes) passen en kopen zo is het een verrassing voor iedereen!
Wij geven 's avonds een grote fuif met een optreden, zuiders buffet en véél plezier!
Onze huwelijksreis staat ook al vast: Guadeloupe. Rustig, prachtig hotelletje met 9 kamers, dus géén massa rondom ons.
Nog véél plezier met het voorbereiden en doe gewoon in de mate van het mogelijke je zin!
Groetjes,
Ann
17/06/2006

Hey,

ja, voor mijn ouders is ook niets goed genoeg en ze willen telkens hun wil opleggen. In het begin heb ik ook vaak het gedacht gehad van: 'we trouwen met ons tweetjes in het stadhuis zonder poespas en doen dan een prachtige reis met het geld dat we anders uitgeven aan een feest'. Maar uiteindelijk hebben mijn vriend en ik beslist dat we ons niet meer laten doen. Het is ons feest en wij willen het op onze manier. Geen inspraak meer van de ouders (zij betalen trouwens ook niet mee, dus dat kan wel). En nu gaat alles er veel rustiger aan toe. We weten dat het goed zal zijn... en helemaal ons goesting.

Wat het kleedje betreft: jij moet je er goed in voelen, anders ben je de dag zelf toch niet gelukkig. En als ze dat niet begrijpt, dan ga je beter met een goede vriendin of een zus. Als ze je graag ziet, moet ze dat begrijpen.

Veel sterkte!
Lieve