TIP: Klik op het profielicoon van een gebruiker om
zijn/haar persoonlijke pagina te openen.
Tamara
13-11-2010
|
20-9-2010 12:45:26
relativeren en het over u laten gaan :)
Ik heb mij ook lang geirriteerd aan mijn schoonouders, maar dat heeft geen enkele zin. Als je teveel stress krijgt, dan kan je er misschien lichamelijk nog iets aan overhouden. Of je kan er u zo danig druk in maken, dat je er niet meer over zwijgt, waardoor je andere mensen in uw omgeving begint te irriteren. Anyway, het is negatiever voor u als je er u laat door beïnvloeden. Je kan ook moeilijk wegblijven omdat ze ambetant doen. Vertel hen gewoon niks uit jezelf over het huwelijk of over jullie leven. Als ze er niet achter vragen, dan interesseert het hen niet. Op de duur geraak je daar wel over.
|
|
Leontine
3-6-2011
|
20-9-2010 12:47:34
Ik heb dit niet met mijn schoonouders, maar met mijn eigen ouders.
Toen ik hun belde met het nieuws kreeg ik als reactie: gefeliciteerd, ik kom niet...
Inmiddels beweren ze nu dat niet te hebben gezegd, maar dat ze gezegd hebben niet naar het feest te willen komen. Nu ben ik dus gek....
Ze zijn dus momenteel ook niet uitgenodigd en worden ook helemaal niet betrokken bij het voorbereiden van het huwelijk. Op het moment dat ze hun excuses kunnen aanbieden, kunnen we wel weer eens kijken, maar ik heb liever nu drama zodat ik me op een bruiloft zonder hun kan voorbereiden, dan dat ze met hun drama mijn dag gaan verpesten.
|
|
Leslie
22-7-2011
|
20-9-2010 12:52:08
Hoi Astrid,
Dat vind ik nu ook wel allesbehalve dat hij zoiets van zijn ouders moet aanhoren!! Bij mij zou ook de deur gesloten zijn!! Maar als uw vriend daar anders over denkt kan je niets anders dan hem daarin te volgen.. (zou ik doen)
Bij mij is het mijn zus dat op alles commentaar geeft en dan over de geldkwesties haar moeit (kosten bruiloft en wat mijn ouders gaan betalen) ze zou zo maar eens minder moeten krijgen, snap je!!? Dat legt bij mij ook een serieuze domper op mijn vreugde en bij mijn vriend is het heel simpel, als het aan hem ligt dan moet ze al niet meer komen! Maar ik kan die stap niet zetten.. Net zoals bij jouw vriend waarschijnlijk.
Nu ik ben blij dat ik mijn ingekorte verhaal ook eens heb kunnen vertellen aan iemand...
Maar we gaan onze grote dag er toch niet door laten beïnvloeden, we nemen ze er maar bij! Ik hoop dat jij het op termijn ook langs deze kant kan bekijken!!??
Groetjes Leslie
|
|
Liselotte
25-6-2011
|
20-9-2010 12:57:05
Negeren die handel!
Ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan!
Maar ik denk dat meer dan de helft van de bruidjes problemen heeft met hun schoonouders.
Bij ons was het net het omgekeerde:
Mijn toekomstige schoonouders waren zoooo blij dat we gingen trouwen, nu gaat het alleen maar bergaf! Ik word momenteel genegeerd door mijn vriend zijn moeder. Tjah, iedereen zegt me: ook negeren, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan!
Ik hoop dat je erover kunt praten met je vriend en met vriendinnen, dat lucht op... Er zit niets anders op dan hen te verdragen! Het zijn nog altijd zijn ouders!
En als je hen niet meer wilt zien, makkelijker, stuur hem alleen naar zijn ouders, dan kunnen ze je niet verwijten dat je hem afpakt van hen!
Probeer er het beste van te maken en steun je vriend (want hij heeft het waarschijnlijk nog moeilijker dan jij!)
xx
Lot
|
|
Astrid
7-5-2011
|
20-9-2010 13:21:47
Al heel erg bedankt voor jullie antwoorden! Jullie hebben echt gelijk! Gewoon aan ons eigen denken! Ik zal het inderdaad moeten negeren en gewoon oppervlakkig contact met ze houden. Lijkt me ook de beste oplossing. Denk inderdaad dat ik niet de enigste ben!
|
|
Carmen
20-10-2010
|
20-9-2010 13:31:44
Hey,
Oh dit is een vervelende situatie.
Ik zit in een soort gelijke situatie. Mijn ouders zijn misschien nog maar enkele keren bij ons geweest. Wij hebben heel ons huisje verbouwd maar hebben hen niet gezien om ons te helpen. Mijn schoonouders stonden hier elk weekend om te helpen.
Ik heb nog wel contact met mijn ouders, maar dat is vooral omdat ik altijd naar hen ga. We wonen niet meer dicht bij onze ouders, maar voor mijn schoonouders is dit niet echt een probleem. Ik zet altijd de stap naar hem, omdat ik dat niet over mijn hart kan krijgen er niet langs te gaan.
Ik vind de situatie van uw vriend nog wel een stukje erger. Heeft zijn mama dit echt gezegd? Echt erg voor hem. Hoe gaat hij er zelf mee om?
Weet je, doe gewoon normaal tegen hen, maar om alle contact te verbreken is toch wel heel drastisch? Niet? Zeg hem hoe jullie, jullie voelen bij deze situatie.
Hopelijk geraken jullie er uit en kunnen jullie alsnog een fijne trouw met iedereen beleven.
groetjes,
Carmen
|
|
Stephanie
10-6-2011
|
20-9-2010 13:37:43
Je bent duidelijk niet de enigste met zulke problemen. Bij ons was het ook zo. Aangezien wij aan het wachten waren op de verkoop van een bouwgrond, hadden we voorgenomen om pas 2 jaar later te trouwen in de hoop daartegen de grond te hebben en terug wat spaarcentjes te hebben voor den trouw. Wij vertelden dit en wij krijgen als reactie: daartegen leef ik wellicht niet meer (zijn vader is ouder als mijn grootvader om een idee te geven hoe oud ze zijn). Héél leuk om te horen natuurlijk, ik ging al met tegenzin naar hen want het is elke keer hetzelfde gezaag aangezien het mensen zijn die niet meer buitenkomen, familieruzies hebben en weinig vrienden hebben en dus meestal niemand zien.
Nadien is de moeder van mijn vriend bij de Bakker gaan rondbazuinen dat zijn vader niet wil komen en dat zij ook niet mag komen naar ons feest maar dat zou ze wel doen. Leuk om via via te vernemen natuurlijk. Voor mij is het heel simpel: ik kom er niet meer, heb er niets te zoeken en als ik erheen moet gaan zit het er achteraf op met mijn vriend. Nooit geweten dat zulke mensen bestonden maar als het aan mij ligt, hoeven ze niet te komen, zou niet liever hebben dan dat ze wegbleven. Ik schaam me al voor hen dus ik vrees dat ik me toch ga irriteren aan hen als ze er zijn, negeren is de boodschap en dat ze hun plan trekken! Voor mijn vriend vind ik het wel erg, maar ik heb voor hem gekozen en niet voor zijn ouders en dat weet hij ook. Het is niet altijd even makkelijk maar we slaan ons er wel door, wat U ook zal lukken Astrid! Veel succes!!!
|
|
Tinneke
9-7-2011
|
20-9-2010 13:45:48
Hallo,
Bij ons waren het mijn ouders die wat koeltjes deden en er niet achter stonden. Ik ben dan met hen gaan praten. Ik hou niet van zo'n toestanden en energievreters. Nu kwam het erop neer dat ze zich eigenlijk zorgen voor me maakten. Ze zijn zelf uit elkaar gegaan toen ik klein was en zijn bang dat ik me financieel tekort zal doen, het huis waarin we wonen is van mij en ze zijn bang dat, als we ooit uit elkaar gaan, ik dit dan voor de helft kwijt ben. En andere toestanden. We hebben hen kunnen geruststellen, alles wordt vastgelegd bij notaris en we zijn beide niet zo op andermans bezit belust (maar probeer hen dat eens duidelijk te maken ;-) ) Ondertussen is alles dus bijgelegd.
Als ik het goed lees, voelen zijn ouders zich in jouw verhaal eerder wat gekwetst en hebben ze moeite om hun zoon los te laten? Misschien eens gaan luisteren wat hen zo pijn doet en hoe ze het graag anders hadden gezien, waar ze zich in kunnen vinden en wat ook voor jullie haalbaar lijkt. Gewoon al eens gaan luisteren, zonder de emoties te laten oplaaien, kan al heel wat doen...
courage!
|
|
Kendra
21-5-2011
|
20-9-2010 18:09:42
Hey,
Ik heb ook problemen met de schoonouders. Maar bij ons is het omdat ik niet goed genoeg ben voor hen (of anders verbergen ze dat wel heel goed) en mijn leven heb verprutst omdat ik gestudeerd heb, volgens hen dan toch. Hun eigen dochter kan niks mis doen maar ik, oei oei oei...Soit, twee maanden geleden is het zo ver gekomen dat alle contact verbroken is geweest en zij nog steeds niks van hen hebben laten horen. Zelf ben ik veel te boos om zelf terug die eerste stap te zetten, waarom zou ik ook, ik heb hen niet nodig. Het enige vervelende is natuurlijk wel dat het nog steeds de ouders van mijn vriend zijn. Hij zou (ondanks alles) heel graag hebben dat ze erbij zijn. Maar ze laten niks van hen horen. Daar zit ik dus met de voorbereidingen van een huwelijk en ik weet niet of ik rekening moet houden met hen ja of nee. Hier op het forum raadden ze mij wel aan om er toch rekening mee te houden dat ze nog bijdraaien maar moest het niet zo zijn, dan zijn er wel extra kosten voor een hele familie getroffen die er uiteindelijk niet zal zijn (de zus van mijn vriend en de rest van de familie trekt voor de ouders, waarschijnlijk omdat ze schrik hebben ook omdat mijn schoonouders de zus ook financieel steunen en ze ook afhankelijk zijn van hen als babysit). Maar daar heb jij natuurlijk niet veel aan, maar weet zeker dat je niet de enige bent. Schoonouders en ouders kunnen best wel heel gemeen uit de hoek komen. En ze hebben dat recht niet, ouders moeten hun kinderen steunen door dik en dun. Ik heb ook nog heel veel frustraties maar niemand weet hoe het zal aflopen. Ook al komen zij terug over de brug, bij mij is er definitief iets kapot nu. Maar ik denk er ook nog elke dag aan hoor. Iedereen waarmee ik spreek over deze situatie zegt dat ik wel vergevingsgezind moet kunnen zijn want dat het mijn familie wordt. Dat is waar maar het zal niet makkelijk zijn. Wij denken nu wel om te verhuizen verder van hen vandaan en dichter naar mijn ouders toe zodat we ze sowieso al minder zullen zien. Maar het zijn en blijven wel de ouders van je vriend, ook al zijn ze de naam 'ouder' niet waard...
Nog heel veel succes in deze moeilijke/ vervelende situatie.
Groetjes
Kendra
|
|
Babs
13-8-2011
|
20-9-2010 18:49:01
Iedereen lijkt wel last te hebben met zijn (schoon)ouders wanneer er huwelijksplannen gemaakt worden. Bij mij betalen de schoonouders een stukje van de trouw waardoor mijn schoonmoeder denkt dat ze het recht heeft om onze hele trouw te plannen. Zo vindt ze het normaal dat zij beslist wat we eten (het moet vooral chique zijn dat haar vrienden onder de indruk zijn) en dat ik dan maar moet besparen op mijn jurk. Hier word ik dan weer horendol van. Mijn vriend moet dan de kerk ergens in het midden proberen te houden. Je ziet Astrid, je bent niet alleen 
|
|
Véronique
31-7-2009
|
20-9-2010 18:59:59
Je bent zeker niet alleen... Toen wij zeiden dat we gingen trouwen zei mijn schoonmoeder: "Zijde zot?! Waar is dat nu nog voor nodig? (ok, we woonden al 4 jaar samen, maar dat is toch nog anders...) Jullie weten niet wat dat kost, zeker?! Zoveel geld voor één dag die direct om is..." Euhm... Wij betaalden alles zelf... Enfin, leuk om te horen als je zelf overloopt van vreugde! Nu moet ik wel zeggen dat ze achteraf wel is bijgedraaid... Op de avond zelf vroeg ik haar of de dag nu echt zo snel was omgevlogen zodat je er niks aan had en heeft ze moeten toegeven dat ze mis was...
Dus zo zie je maar... Zoals ze zeggen: 'De soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend!'
|
|
Sarah
30-7-2011
|
20-9-2010 21:14:54
Hallo bruidjes
Amai iedereen heeft ier precies wel iets voor met zijn schoonouders
Bij mij is het zelfs zo erg dat ik het hen nog niet verteld heb zodat ik alles op mijn gemakske zelf kan regelen
al alles vast staat zal ik het hen wel vertellen
Reden hiervoor is dat de schoonouders zelfs niet naar onze babyborrel wouden komen omdat ze dat weggesmeten geld vonden!!!! En toppunt van al wast dat mijn schoonvader de peter van ons kindje was
|
|
astrid
18-6-2011
|
20-9-2010 21:56:05
Amai, als ik dat allemaal lees, voel ik mij zeker niet meer alleen in deze situatie. Ik versta gewoon niet waarom sommige mensen het elkaar zo moeilijk maken, terwijl het allemaal zo gemakkelijk zou kunnen gaan. Maar het proberen begrijpen, ben ik nu wel afgeleerd, dat heeft geen zin. Nu zeggen mijn ouders dat als we ons menu gaan proeven, we hen zeker moeten meevragen, zodat ze ons achteraf niks kunnen verwijten, maar dat zie ik absoluut niet zitten. Hoe kunnen we nu gezellig ons menu gaan proeven als er mensen bij zitten die ons het geluk niet gunnen?
Ach ja, ik zal het maar gewoon over mij laten gaan. Ik zou alleszins niet willen leven op zo'n manier zoals hen.
Aan iedereen met dezelfde problemen als mij, ook veel sterkte  !
Groetjes,
Astrid
|
|
WWW.DISCOVIDEO.BE
|
21-9-2010 1:19:27
Beste Astrid...volgens hun gedrag trekken ze het zich "héél" erg aan. Ze willen zich moeien, en dan soms weer niet. Dit zijn heftige emoties die hun betrokkenheid verraden. Je schoonmoeder wordt door haar emoties zelfs zo onder druk gezet, dat zij jouw vriend probeert te chanteren met:"ik heb toch nog mijn vriendinnen....".
Hun kind (jouw vriend) "verlaat" het ouderlijk nest...en blijkbaar ligt hen dat moeilijk, alhoewel ze dit niet expliciet vertellen. En dat is het probleem, ze verliezen hun controle op een bepaalde situatie die lekker was, maar nu o zo verstoord wordt.
Persoonlijk zou ik me dit niet te erg aantrekken, bedoel probeer hun emotionele vallen te vermijden, die leiden toch alleen maar tot mogelijke ruzies. Luister naar hun (voor jou onnozele) grieven, antwoord met ja of nee, ga niet in discussie.
" Ach ja, ik zal het maar gewoon over mij laten gaan" zeg je. Tuurlijk....doch hou er rekening mee dat dit niet altijd makkelijk zal zijn. Omdat het niet hierbij zal blijven, je zult nog meermaals met je schoonouders geconfronteerd worden, aangezien je trouwt voor het leven (veronderstel ik). Zijn zij het niet....dan is het misschien een nieuwe collega die je niet kan uitstaan, of iemand anders.
Nog iets....je vriend. Hij zit tussen 2 vuren. Nu lijkt hij met jou op de barricade te staan, doch het zal ook soms gebeuren dat hij hun kant kiest, zodat je moederziel alleen zult staan in bepaalde situaties.
Dat is de beproeving van het huwelijk, veronderstel ik.
Een cursus "hoe omgaan met lastige mensen" of iets dergelijks kan je een andere kijk op relaties bieden. Of praat eens met een relatietherapeut. Al snel zal blijken dat je "lastige" mensen niet kunt uitroeien, maar dat je ZELF de situatie moet leren beheersen.
Als een obstakel op je weg ligt, moet je je er niet in ergeren, maar leren hoe het te omzeilen, of het in je eigen voordeel te gebruiken.
grtz
|
|
|
|
Sommigen onder ons nemen deze uitdrukking wel erg letterlijk. Jeroen en Sandra Kippers blijken echte waaghalzen te zijn. Na de ceremonie sprongen ze in het huwelijk vanop een hoogte van 50m.lees verder ...
|