Ik heb hier laatst een leuk gedichtje gevonden:
De
tijd was nog maar pas geboren,
toen
ik langsheen de kleurrijke velden liep,
want
ik was nog jong en vol bewondering
voor
al het mooie rondom mij.
De
warmte van de ochtendzon hulde mij in een diep genot.
"Wat
is liefde?" vroeg ik aan de zon.
De
zon keek mij vreemd aan,
heel
even maar
en
glimlachte toen heel zacht.
"Liefde,"
zo zei ze,
"liefde
is de warmte die je voelt wanneer je bij iemand bent,
die
ook, wanneer hij bij jou is,
die
warmte voelt.
Ja,
dat is liefde."
Toen
voelde ik de wind,
die
speelde rondom mijn hals
en
ook hem heb ik die vraag gesteld.
"Liefde,"
zo blies de wind,
"Liefde
is de kracht die je voelt in alles wat je doet,
omdat
je zeker weet
dat
je niet alles alleen hoeft te doen.
Ja,
dat is liefde."
Toen
kwam ik plotseling de regen tegen en ik zei:
"Wacht
eens even, kan jij mij vertellen wat liefde is?"
En
de regen pruilde:
"Liefde,
dat zijn de tranen die je samen weent,
tranen
van blijdschap en verdriet.
Tja,
meer is de liefde echt niet."
Moe
en onvoldaan belandde ik tenslotte op het strand.
"Kan
jij mij vertellen wat liefde is?" vroeg ik aan de zee.
"Natuurlijk,"
zei de zee,
"liefde
is oneindig groot en onpeilbaar diep,
maar toch ken ik er
niet één die er ooit verloren in liep."