misboekje thema handen

Dit is er misschien eentje... persoonlijk vind ik die prachtig.

De parabel van de zandkorrels...
Eens was er een jonge vrouw. Op de vooravond van haar huwelijk stond ze bij haar moeder en keek naar de zon die onderging in volle zee. Toen vroeg ze: “Moeder, mijn vader houdt van je en is je altijd trouw gebleven. Wat moet ik doen opdat mijn man me steeds meer zou beminnen?”
De moeder zweeg en dacht even na... Dan bukte zij zich en vulde elke hand met zand. Zo kwam ze bij haar dochter staan. Stilzwijgend knelde ze de vingers van één hand steeds feller om het zand. Hoe krampachtiger zij haar hand balde, hoe sneller het zand eruit gleed. Toen zij haar hand opende, kleefden nog maar enkele vochtige korrels aan haar handpalm. Maar haar andere hand had ze open gehouden als een kleine schaal. Daar bleven de zandkorrels liggen en schitterden in het licht van de ondergaande zon.
Toen keek de moeder haar dochter aan en zei zacht: “Dit is mijn antwoord”.

Ik heb zo een powerpoint over "de legende van de ringvinger"
Als je wil mail ik het je door. Laat wel berichtje achter, anders ga ik at weer vergeten!

Vergevingsmoment:

Wacht niet tot morgen,
om wie ontmoedigd is de hand te reiken,
want jij kunt nieuwe horizonten openen en een houvast zijn.

Wacht niet tot morgen,
om wie het uitstekend doet van harte te feliciteren,
want jouw aanmoediging mist hij wellicht om in zichzelf te geloven.

Wacht niet tot morgen,
om de mens te danken die onnoembaar veel voor jou betekent,
want op dit woord wacht hij wellicht tevergeefs.

Wacht niet tot morgen,
om elk misverstand uit te praten en mekaar weer te verstaan,
want uitstel kan de barst te groot maken om die nog te herstellen.

Wacht niet tot morgen,
maar zet vandaag nog zelf de eerste stap,
om anderen gelukkig te maken en om nieuwe kansen te scheppen.

Zoiets voor op de voorkant van het boekje?

Eerste lezing:

Gisteren heb ik een echtpaar gezien. Hij was boven de tachtig. Zij nauwelijks iets jonger .
Een beetje buiten adem stapten ze tegen de straathelling op. Hij had spierwit haar, zij had blauwe ogen met rimpeltjes om te zoenen. Hij leek een beetje last te hebben van astma, zij van reuma. Ze keken naar elkaar en hielden elkaars hand vast.
Ik ben heel zeker dat ze een hele bende kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben. Dat zij een hele reeks zorgen, ruzies en verzoeningen hadden meegemaakt. Met spaarzame woorden wellicht maar met de wil om bij elkaar te blijven en ook de wil om met elkaar te sterven. Haar blauwe ogen zaten vol vragen. Hij hield haar bij de hand alsof hij haar tegen alles wou beschermen: het oud worden, de aftakeling, de eenzaamheid, de dood.
Ik heb hem niet durven vragen of hij haar op een of ander moment ineens minder mooi, minder begeerlijk, minder verleidelijk had gevonden. Ik heb haar niet durven vragen of zij hem dan een maniak, een knorpot of een baasspeler had gevonden.
Een kneep, een systeem, een mirakelrecept voor een mirakelliefde bestaat niet. Alleen de liefde bestaat: met haar revoltes, de dode ogenblikken, schaduwzijden en crisismomenten. Een met littekens gemerkte liefde, aangrijpender dan de liefde die niet geleden, niet gebotst zou hebben.
Ik heb hen ook niet durven vragen hoe ze dat klaargespeeld hadden.
Toen ze twintig waren heeft zij hem wellicht gevraagd: "Gaan we samen dansen?". En hij heeft geantwoord: "Als jij dat graag hebt lieveling." Als ze dertig was: "Gaan we samen naar zee?" "Als jij dat graag hebt lieveling." Later nog: "Gaan we de kinderen eens opzoeken?" "Als jij dat graag hebt lieveling." Daar in de straat, met haar helderblauwe blik, scheen ze te vragen: "Gaan we sámen tot het einde van het leven?" En de wijze waarop hij haar hand vasthield, scheen te antwoorden: "Als jij dat graag hebt lieveling"

Nog eentje die je vooraan in het boekje kunt plaatsen:

Loop niet voor mij,
ik kan misschien niet volgen.
Loop niet achter mij,
ik kan misschien niet leiden.
Loop gewoon naast mij,
en geef me je hand.
We zullen samen gaan ...

VERWELKOMING

Heb je ook al eens gelopen door een bloementapijt van madeliefjes, op je rug gelegen in’t gras en in de wolken figuurtjes gezocht of een fonkelende sterrenhemel bewonderd.

Heb je ook al eens de lentewind voelen strelen door je haren en je voelen volblazen met nieuwe kracht, de zon je huid weten strelen, een zoen gekregen om weer goed te maken wat je fout deed...

Heb je ook al eens een hand van iemand in jouw hand gevoeld en gedacht een dag zonder jou is een tuin zonder bloemen, is een hemel zonder blauw, is een dag zonder zon...

Op zo'n moment voel je het leven bruisen in je, voel je je echt gelukkig. Zo'n moment is een geschenk, een heerlijk geschenk, waarvan je wou dat het eeuwig zou blijven duren.

Bij de vredewens een hand geven.
Ook mooi: tijdens het 'Onze Vader' staat iedereen recht en geeft iedereen elkaar een hand.