Eerste lezing rond thema vuur

De zon is voor velen de gewoonste zaak van de wereld.
Toch doet ze elke dag een wonder.
Ze steekt het licht voor mij aan
en geeft mij warmte.

Ze vecht tegen de wolken om te zien
en een mooie dag te schenken.
’s Nachts gaat ze naar de andere kant van de aarde,
om ook daar de mensen haar licht te brengen.
Doof ik de zon,
dan zit ik in de zwartste duisternis en ijzigste kou.

Zo is het ook met de liefde.
Gaat de liefde op in mijn leven,
dan brengt ze licht en warmte.
Als ik de liefde heb,
kan ik veel missen.
Maar als de liefde ondergaat in mijn leven,
worden de schaduwen steeds groter
en geraak ik stilaan in de nacht en de kou.

De liefde is als de zon.
Wie ze heeft, kan veel missen.
Maar wie de liefde mist, mist alles.

De hovaardige kaars (Ronn Cattoor)

Ergens in een dorpje in de bergen, kwamen veel mensen elke dag een kaars branden.
Voor het beeld van Maria stonden alle soorten kaarsen te branden: grote, dikke, smalle,
witte en gekleurde kaarsen.
Op een dag stond er tussen al die kaarsen een pracht van een kaars.
Ze was blauw gekleurd en versierd met takjes van een cederboom. Als die kaars zou branden, dan zouden die takjes mee branden en een welriekende geur van smeulend cederhout verspreiden.
De kaars was kort en breed en blonk uit in vorm tussen al die eenvoudige kaarsjes.
Die blauwe kaars was erg fier, ze wist immers dat ze veel gekost had en dat ze uit een heel ver land kwam.
Ze was gemaakt en gekocht in Israël; het land waar Jezus zelf gewoond en geleefd had.
Daarom ook keek ze met minachting om zich heen en voelde zich nog meer waard dan al die andere kaarsen samen.
Die kaars was zelfs zo fier, dat ze niet wilde branden.
Ze dacht: " Kaarsen zoals ik, die moeten niet branden. Ze zijn gemaakt om naar te kijken.
De andere moeten aar branden en veel licht geven, zodat de mensen mij beter kunnen zien en mij beter kunnen bewonderen."
Iedere morgen stak de koster van het dorp alle kaarsen aan.
En toen alle kaarsen jeugdig met hun vlammetje stonden te wuiven, dan doofde die vlug uit.
Ze wilde en wilde maar niet branden.
Toen de koster na een paar dagen merkte dat die kaars telkens weer uitdoofde, vroeg hij aan de pastoor wat er met die kaars moest gebeuren.
" Gooi ze maar weg in de vuilbak," zei de pastoor.
"Die kaars mag nu nog zo mooi zijn als ze maar wil, als ze niet wil branden en geen licht wil geven rondom zich, dan is ze toch helemaal niets waard."