Na een laatste keer samen genieten van een diner viel de deur achter me in het slot. Het maandenlange plannen, het zoeken naar een zaal, traiteur, gepaste kledij, etc. alles stond de voorbije maanden in het teken van die ene dag die morgen zou aanbreken bij de eerste zonnestralen. Al was dat laatste geen evidentie gezien het weer van de voorbije dagen en weken. Opgewekt was ik dan ook toen mijn wekker me om zes uur ’s ochtends uit mijn bed zette en de eerste zonnestralen me tegemoet lachten.
Na een eenzaam ontbijt en het gebruikelijke ochtendritueel, thans met meer oog voor de kleine dingen, was het moment aangebroken om het maatpak, dat hier al maanden in de kast hing, aan te trekken. Een spannend moment. Het pak was een tweetal maanden voorheen op maat gemaakt dus ik mocht quasi niets aan gewicht verliezen of bijkomen. *Oef* ik kan er nog in. Na de vijfde poging op de “windsor knot” zat ook de das in perfect pasvorm en lengte. Het wijde uiteinde raakte met een kleine zucht de bovenkant van de riem. Restte me enkel nog een snelle blik op de todolijst, die ik de avond voorheen had opgesteld, om na te gaan of ik niets was vergeten. Ik was klaar om te vertrekken, klaar om mijn bruid op te halen en klaar om een van de belangrijkste beslissingen uit mijn leven te nemen.
Eerst nog even een glimp van mezelf opmeten in de spiegel, de corsage bevestigen en ik was klaar. Op de weg naar buiten nog even naar de kelder, waar ik het bruidsboeket de dag voordien had “verstopt”. Het moest immers koel en droog in bewaring staan en gezien het vroege uur was ik verplicht om het een dagje op voorhand op te halen.
Ik reed met een iets nerveuzer voetenwerk richting Deurne, waar mijn aanstaande me zat op te wachten bij haar familie. Beneden even een praatje slaan met de fotograaf en een aantal familieleden die van het moment gebruik maakten om een laatste sigaret te roken. We zouden immers opgehaald worden door een “Guy Special”. Gezien het unieke karakter van deze oldtimer bus (1952) en de gebruikte materialen (houten vloer) gold er een rookverbod op de gehele duur van de rit.
Na een korte wachtperiode opende eindelijk de deur en daar stond “mijn babeke” dan. Ik kan het moeilijk omschrijven, al komt de volgende zin uit een nummer van Clouseau aardig in de richting: “En zoveel schoonheid heb ik nooit verdiend”. Ze was werkelijk prachtig en straalde in het kleed van Justin Alexander. Ik had hier en daar al wel een hint ontvangen maar het Sissi-kleed overtrof alle verwachtingen. Na een grondige inspectie van elkaars outfit heb ik mijn huwelijkscadeau in ontvangst genomen (Boss uurwerk met gravure). Ook mijn toekomstige vrouw ontving haar bruidsboeket dat was opgebouwd uit een basis van Hortensia’s, witte en fuchsia gekleurde orchideeën. Veel tijd was er echter niet te verliezen dus vanaf iedereen aanwezig was, vertrokken we met de bus richting het gemeentehuis van Boom.
Op zich houdt het burgerlijk huwelijk niet zoveel in. Je wordt verwelkomd door de burgemeester of een plaatsvervangend schepen. Na een aantal wettelijke verplichtingen die worden voorgelezen is het tijd om het burgerlijk huwelijk te volbrengen. Een aantal handtekeningen en parafen later waren we officieel getrouwd voor de wet. Vermits het burgerlijk huwelijk niet veel omvat (in tijdsduur) hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om snel enkele foto’s te nemen voor onze woonst. Van daaruit werd koers gezet richting ’t stad, richting Antwerpen meer bepaald de Blauwmoezelstraat voor het kerkelijk huwelijk.
Met de “Guy Special” bus tot aan de Blauwmoezelstraat geraken bleek echter geen sinecure. Het plein, voor de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal Antwerpen, is een toeristische trekpleister voor de stad Antwerpen. Zeker met het weer van die dag was het plein overspoeld met dagtoeristen. Het vroeg dus wel wat vakwerk van onze chauffeur van dienst om de bus tot vlak voor de toegangspoorten van de kathedraal te manoeuvreren.
Ik hoef alvast niet te verklaren dat onze bus in een mum van tijd werd omsingeld door een heleboel mensen die zich waarschijnlijk net voor onze aankomst zich al afvroegen waarom de klokken van de kathedraal full force aan het luiden waren. Bij onze uittrede volgde een applaus van zowat alle omstanders. Ergens te verwachten maar dat het zo ging zijn, hadden we nooit gedacht.
Uiteraard gebeurde het kerkelijk huwelijk achter gesloten deuren. Enkel genodigde gasten werden verwelkomd door de diensthebbende priester en koster. De aansluitende viering was enorm emotioneel geladen. We hoorden geregeld achter ons snik, een zakdoek. Oorzaak ongetwijfeld een mengeling van de gekozen teksten uit het misboekje en de live-zangeres die nummers bracht van onder andere Ann Christie (De roos), R. van het Groenewoud (Ik zal jouw man zijn) en Michael Jackson (Speechless).
Bij het verlaten van de kathedraal speelde een laatst gekozen nummer van Elton John, The circle of Life (gekozen vermits Sara en ik onze plechtige communie samen deden, zo’n zestien jaar geleden, op dat nummer). Bij onze buitenkomst werden we opnieuw onthaald op applaus van het gehele plein waar nog steeds een massa mensen stond. Deels afgekomen op de klokken en ongetwijfeld een aantal die zich afvroegen waarom ze een uur moesten wachten voordat ze de kathedraal mochten bezichtigen.
Met ons kerkelijk huwelijk achter ons was het tijd om wat handjes te schudden, kussen te geven en cadeaus uit te delen voor de aanwezige kindjes. Vervolgens vertrok de bus opnieuw richting Scheldekaaien want daar vond immers onze receptie plaats aan de cruiseterminal. Een tijdelijke champagnebar werd opgetrokken onder het Zuiderterras en onze gasten werden voorzien van champagne, fruitsap en de nodige hapjes.
Na een kort bezoek was het al weer tijd om onze gasten even te verlaten voor een fotoreportage aan ’t Steen met onze kinderen. Na ons bezoek aan ’t Steen snel nog wat foto’s gemaakt aan het maritiem museum om vervolgens terug te keren naar de receptie. Daar stond immers Sara haar vader ons op te wachten met de wagen om ons naar de steenbakkerijen van Boom te brengen. Daar zou immers onze trouwreportage gemaakt worden.
Vanaf de fotoreportage reden we richting Outfort. Een oude schietgang van het fort was omgetoverd tot prachtige feestzaal met karakter. De gasten voor de BBQ begonnen toe te stromen. Aansluitend op het diner volgde een dessertenbuffet inclusief het ceremoniële aansnijden van de bruidstaart.
Tot slot een laatste moment van nervositeit. Het was tijd om de gasten te tonen dat er ook schwung in onze relatie zit met een openingsdans van formaat op het nummer “I’m yours” van Jason Mraz.
Het feest ging vervolgens door tot in de vroege uurtjes waarna we konden genieten van de eerste nacht als gehuwden. Al was Sara haar jurk met zesentwintig knoopjes achteraan nog een obstakel maar was tevens een mooie verpakking voor wat komen zou ;)
Het verslag van mijn vrouwtje is ook te vinden op het forum: http://www.wijtrouwen.com/nl/forum/?msgid=358357&su...