At last!

Ons huwelijksavontuur begon op 5 september 2009, meer dan 2 jaar geleden dus!
Geheel onverwacht viel mijn vriend op 1 knie en toverde een (toch wel erge blingbling) verlovingsring tevoorschijn.
2 weken later toverde ik voor hem een positieve zwangerschapstest tevoorschijn. (Kwestie van geven en nemen ;))
De huwelijksplannen werden eventjes in de kast gelegd.

Op 27 april 2011 werd onze kleine meid geboren en in september van dat jaar haalden we de huwelijksplannen terug uit de kast.
Bovenaan mijn to do-lijstje stond ‘het maken van een to do – lijstje’. DAGEN heb ik gezwoegd en gezweet aan mijn stappenplan. Je kan het het best vergelijken met het maken van een puzzel met 1 000 stukjes. Na al dat gedraai en gekeer met de verschillende stukjes merk je op het einde dat er enkele stukjes ‘zoek’ zijn. Maar gaandeweg komen die weer tevoorschijn!

Mijn stappenplan… zucht! Wat hebben we mooie tijden beleefd!
Mijn plan en ik, dat is een huwelijk op zich, met de nodige ups & downs.
Ondanks mijn liefde voor het stappenplan heb ik het op 9 september 2011 met (enorm veel) plezier ‘ingeruild’ voor mijn man! (Raar dat ik na meer dan 7 jaar ‘man’ zeg tegen mijn vriend!)

Goed, laten we (eindelijk) beginnen aan de essentie van heel dit bericht: onze huwelijksdag!
Vrijdagochtend werd ik wakker om tien voor zeven. Slechts 10 minuutjes voor m’n wekker zou aflopen. (En ik was gelijk trots op mezelf dat ik heerlijk geslapen had.)
Iets later werd ook mijn kleine meid wakker. We waren met z’n tweeën bij m’n mama blijven slapen.
Om half acht werden we verwacht bij de kapster. In no time maakte ze van mijn ‘coupe ontploft’ (je kent dat wel, met nat haar gaan slapen en de volgende ochtend opstaan met haar dat naar alle windrichtingen steekt) een prachtig kapsel.
Om half negen stond mijn schoonheidsspecialiste me al op te wachten. De lieverd had voor mijn dochtertje een hele zak speelgoed tevoorschijn gehaald zodat ze zich geen minuut zou vervelen. (Maar blijkbaar vond ze het leuker om te zien hoe mama werd opgemaakt.)
Om half tien vertrokken we naar het huis van mijn man & mij. En tegen half elf hielp m’n mama me in mijn kleed.
Om elf uur kwam mijn, toen nog, toekomstige er aan. Hij zag eruit als ‘ene van de boekskes’ en had een prachtig bruidsboeket bij! Tot mijn grote verbazing moest ik niet huilen (en ik vermoed dat ook mijn man hiervan schrok… want, let’s be honest… ik ben een ‘ween’).
Tegen half twaalf arriveerden we aan de mijngebouwen van Beringen. Het ‘zeverde’ een beetje waardoor onze fotograaf besliste om eerst enkele foto’s te nemen in het mijnmuseum. Ondanks dat wij absoluut geen camera-ervaring hebben en ook niet staan te oefenen voor spiegels e.d. was het echt wel leuk! (Stiekem in elkaars zij duwen als de fotograaf vroeg om gewoon naar elkaar te kijken… pubergedrag met andere woorden.)
Rond half twee kwamen we aan bij mijn schoonouders. Daar was onze naaste familie ook aanwezig. We hielden er een kleine receptie en probeerden we om die overheerlijke hapjes niet op onze fancysmancy kledij te laten vallen. Dat lukte wonderwel! (Nog even vermelden dat ik nog altijd niet gejankt had!)
Half drie: tijd om met het Volkswagenbusje naar het gemeentehuis te vertrekken. Daar aangekomen, kwam een fotograaf van HBVL ons tegemoet. Nog snel even op de foto voor in het Goednieuwskrantje en (h)op naar het burgerlijk huwelijk!
Om drie uur waren we ‘man & vrouw’ dankzij de zeer vriendelijke schepen.
Volgende ‘halte’: de kerk!
Om half vier stapten we uit het Volkswagenbusje en bij het zien van mijn vriendinnen… waren de waterlanders daar! Lap, had ik zo m’n best gedaan om het droog te houden! (Eerlijk… ik vond het wel fijn toen ik mijn vriendinnen ook ’n traantje zag wegpinken…)
Na een (toch wel zeer mooie) viering reden we naar de feestzaal.
Om half zes werden we verwelkomt door enkele personeelsleden, kregen we nog lekker even de tijd om wat te babbelen met onze naaste familie en tegen kwart voor zeven kon het ‘bandwerk’ beginnen. Tot acht uur hebben we handjes geschud, 3 x 120 wangen gezoend en vele enveloppen in ontvangst genomen.
Iets over acht werden de genodigden van de eretafel per koppel afgeroepen en werden we onder luid applaus naar onze tafel begeleid.
Wat toen volgde was ongelooflijk: een immens landenbuffet, een immens dessertenbuffet en een geweldig dansfeest!
Om vijf uur lagen we moe maar voldaan in ons bed, als man & vrouw!

Langs deze weg willen we ook enkele mensen ‘extra’ bedanken:
- Dit geweldige forum met alle geweldige dames en heren. Bedankt voor jullie goede raad, originele en creatieve tips, bemoedigende woorden en nog zoveel meer.
- Le Chapeau in Bree, vooral verkoopster Els. Bedankt voor het mee helpen uitzoeken van mijn droomjurk. De talloze complimentjes hebben er niet om gelogen! (www.lechapeau.be )
- Fotograaf Johan van Eyecon te Heusden – Zolder. Bedankt voor de zeer toffe fotoshoot en voor het ‘op papier zetten’ van onze mooiste momenten. (www.johanverstraelen.be )
- De papa van Kim en diens Volkswagenbusje. Bedankt voor ons overal tijdig (en in stijl) ter plekke te brengen. (www.vw-busje.be )
- Mijn kapster: Sofie. Bedankt voor het prachtige opsteekkapsel, het was helemaal ‘mij’. (Kwaffeus in Westerlo)
- Mijn schoonheidsspecialiste: Hild. Bedankt voor de prachtige make – up, de stijlvolle nagels en… om al jaar en dag mij in de watten te leggen! (Chique in Westerlo)
- Schepen Nanda Van Ende. Bedankt voor de vrolijke en vriendelijke noot tijdens het burgerlijk huwelijk.
- Pastoor Tjeu. Bedankt voor de prachtige en ongedwongen viering. We hebben er van genoten!
- Feestzaal ‘De Maekelhoeve’: Het feest was gewoon AF! (en dat is heel kort maar krachtig samengevat want voor hen heb ik superlatieven tekort!) (www.maekelhoeve.be )