Terug naar overzicht
Tuurlijk ben je daar mee bezig. Je trouwdag nadert en je mist je mama. (zou ik ook doen). Wel erg dat niemand eens de tijd neemt om met jou te praten, want zelfs de sterkste kunnen breken hoor. Mijn ma was een supersterke en positieve vrouw, tot mijn broertje ziek was en daarna mijn zus kanker kreeg. Zij heeft ook een depressie gekregen nadien. (mijn zus en broer zijn genezen, maar wij hebben mijn zus enkele keren naar het ziekenhuis gedaan met het gedacht: ze komt nooit meer terug)Probeer toch iemand te vinden waarmee je er over kan praten, want alles opkroppen is echt niet goed.
Sanne, Het zijn wrs al die gelijknissen of gelijklopende dingen die je hoofd wat op hol brengen. Ik begrijp zeer goed dat je daar geregeld eens bij stil staat, ondanks het feit dat je weet dat dit niet kan en louter toeval is! Maar weet ook, eens je er mee bezig bent, dat je in alles gelijkenissen gaat zien of onbewust zelfs gaat zoeken! Ga eens bewust op zoek naar de verschillen ( in je verhaal zelf merk ik al paar andere dingen) en je zal terug een pak geruster zijn. Want deze zijn er wrs meer dan je denkt! Net zoals iemand om mee te praten! Mss ben je er nu ook meer mee bezig omwille van de stress, je leeftijd,... Probeer er met iemand over te praten, iemand die nuchter genoeg is om het te relativeren, maar die tegelijk ook begrip heeft voor de hersenkronkels die je momenteel maakt. Je hersenkronkels zijn niet zo eigenaardig, maar dit maakt ze daarom nog niet tot een feit! Onthou goed dat jij je leven in handen hebt! Maar je maakt tegenslagen mee, zoals overlijdens die je verdrietig maken,...
Hey SanneIk begrijp wat je bedoelt. Mijn papa is 8 jaar geleden aan kanker gestorven en met onze trouw die nadert, sta ik hier weer veel meer mee stil. Ik denk dat dit volkomen normaal is. Je wil uiteraard dat je mama er op jullie dag bij is, en je weet dat dit niet kan.Zoals hierboven al gezegd: probeer er eens met iemand over te praten, dan zal je je al veel rustiger voelen!En het is zeker niet abnormaal dat je over zulke dingen nadenkt, maar veel ervan is gewoon toeval. Je hebt je leven nog altijd zelf in handen!KnuffelMelissa
Bedankt allemaal! Ik weet echt wel dat het allemaal toeval is maar soms zeker als ik moe ben moet ik echt moeite doen om t niet te laten spoken zeker wat de kinderen betreft... ale mijn mama werd ziek toen ik twaalf was, haar mama toen zij twaalf was... pfff wij willen in januari aan kinderen beginnen maar ergens zit toch echt de angst dat ik hen niet zal zien opgroeien hoe ireëel die ook is en ik besef dat het echt zo is... maar ik kan er niet aan doen ... echt bedankt voor de lieve reacties dat doet echt al heel veel deugd! Misschien inderdaad toch iemand zoeken om te praten...