Verslagje trouw 14/07/2012

Hoi iedereen,

Ondertussen 47 dagen getrouwd, hoogtijd dus om een verslagje te posten over de (tot nu toe) mooiste dag uit ons leven:

Vrijdag 13/07/2012
Op het gemakske opgestaan, nog even wat bekomen van de schieting die de dag ervoor plaatsvond. Daarna lekker ontbeten met mijn verloofde en nog wat zitten mijmeren: 'goh straks zijn we officieel "man & vrouw"!' We kunnen het bijna niet geloven: na al die maanden voorbereiding, EINDELIJK is het zover! We maken nog vlug onze tassen klaar, want onze eerste nacht als man en vrouw brengen we niet samen door, maar elk bij onze ouders. Raar, zou je denken, maar het was eerder uit gemakshalve: de dag erop moest ik toch in Moen zijn bij de kapster en schminkster, dus kon ik nog wat langer uitslapen. Nog vlug alles controleren: staan er geen ramen open? zijn alle deuren op slot? Want we wilden vermijden dat er toffe inbrekers binnen zouden geraken om gans ons huis te "versieren". Daarna naar Moen, waar Bert me afzette bij mijn ouders. Hij trok samen met mijn vader, broer, zijn vader en broer naar Kuurne om de kostuums op te gaan halen. Ondertussen is het bijna 12u: vlug in de douche gesprongen want straks moeten we naar de kapper en schminkster. Eenmaal buiten bij de schminkster kregen we telefoon van de grootouders: of we vlug even konden binnenspringen als we naar huis gingen, om ons meme te depanneren. Van daar dan vlug naar huis want het is bijna kwart voor vier en om vier uur komt Bert me halen! Vlug de kleren aan, zorgen dat alles er picobello uitziet en dan is het afwachten. Man, man, die paar minuten slopen voorbij! En dan, de bel! Bert is daar! Iedereen de auto's in, en hup we zijn vertrokken naar het gemeentehuis. Eenmaal daar aangekomen is het nog zoeken naar parking. Blijkbaar zijn we niet de enigen die trouwen vandaag, en zijn bijna alle parking ingenomen. Gelukkig vinden we nog gauw een gaatje. Enkele vrienden en familieleden staan ons al op te wachten, en we sluiten ons bij hen aan. Ondertussen spieken we even naar de trouwers voor ons, die buiten met hun gevolg gezellig champagne staan te drinken. Even kijken we elkaar aan: sebiet is het aan ons! We gaan binnen en moeten nog even wachten, want de burgemeester is bezig met nog een koppel te huwen. Komaan zeg, doe eens voort, wij willen nu! De spanning begint te stijgen. En dan, gaan de deuren open en is het aan ons! We nemen plaats, de burgemeester doet zijn ding, Bert zegt volmondig JA en dus ik ook en voor we het weten zijn we in de echt "man en vrouw" verklaard! Goh dat doet deugd! Ik wil kussen, maar de burgemeester dringt voor: hij wil ons eerst het hand geven. Maar dan houdt niemand me tegen: ik wil mijn man kussen! Daarna nog wat formaliteiten en net als we denken, 'goed dat was het dan, we gaan vieren', gebeurt dan toch het onvermijdelijke: den burgemeester moet nog het een en ander kwijt. Ik had het al zovele keren gezien en gehoord, diene mens kan het gewoon niet laten om nog een gans verhaal te vertellen over wie hij is, wat hij was voor hij burgemeester was, over zijn zoons,... Noem maar op! Ik dacht meteen: o nee, help, we zitten hier dus nog een uur! En theeft niet veel gescheeld: om 17u naar binnen en om 18u konden we eindelijk het gemeentehuis verlaten. En dorst dat we hadden! Nog vlug enkele gelukswensen en kussen in ontvangst nemen, wat foto's nemen en hop, we kunnen vertrekken naar het restaurant. De eigenaars stonden ons al op te wachten met een glaasje. Daarna konden we aan tafel gaan, en werden nog de laatste details besproken voor morgen, de GROTE dag! Het was heel gezellig en intiem: enkel onze ouders, onze broers en hun vriendin. Tegen 23u namen we afscheid, want de dag erop was het vroeg dag! In bed nog gauw een sms'je sturen naar mijn lieve man, nog even de dag overlopen in gedachten en dan hopen dat het gauw 6u is, dat we aan de volgende dag kunnen beginnen...


Zaterdag 14/07/2012
Ik schiet wakker, het is kwart voor zes! Even twijfel ik nog of ik me nog eens draai voor een kwartiertje of nu al opsta. Opstaan, want echt slapen zal ik toch niet meer doen. Ik ga naar beneden en mijn ouders zitten al aan het ontbijt. Ik schuif aan en kruip daarna in de douche. Om 6u30 is het tijd om te vertrekken naar de kapper. Terwijl ik onder de haardroger zit, wordt mijn mama onder handen genomen en even later vertrekt ze naar de schminkster. Ik blijf achter, want tegen dat mijn haar droog is met die krulspelden er in... Na een halfuurtje drogen, wordt mijn haar opgestoken en dan is er even paniek, want ik zie dat mijn kapster 2 delen in haar handen heeft van mijn speld! O nee, wat nu, ik heb niets anders?! Maar op 1 - 2 - 3 steekt ze de speld terug ineen, oef! Paniek voor niets! Even later staat mijn taxi voor de deur, tijd om naar de schminkster te gaan! Eenmaal thuisgekomen krijg ik opeens grote honger! Nog vlug een sandwich eten, en dan gaat de bel. Mijn vriendin alias ceremoniemeester is er! Eindelijk! Want mijn ouders lopen precies wat nerveus rond, mijn broer is de deur uit om zijn vriendin op te gaan halen, en de kat antwoordt niet als ik iets zeg. We zetten gauw alles klaar voor wat mee moet met haar vriend (ceremoniemeester nr 2) in de auto, want hij moet vlug vertrekken naar de bloemist om mijn bruidsboeket en dan naar het huis van Bert zijn ouders, waar hij nog het een en ander moet doen. We zetten ook gauw alles klaar in de gang voor op de bus en in de kerk en dan is het bijna 9u! Tijd om mijn kleed aan te doen! Eerst vlug even mijn ma in het hare helpen en ondertussen arriveren de videograaf en fotograaf. Ik stap ook gauw in mijn kleed en roep dat ze mogen komen. Foto's of films van mezelf in ondergoed, daar was ik niet echt happig op, de laatste details mochten / moesten ze wel in beeld brengen. Eenmaal klaar, ga ik de trap naar beneden en zie dat ondertussen mijn nonkels en tantes zijn aangekomen. Allemaal "wauw's" en "amai's" en ik voel me zaaaaalig! De fotograaf en videograaf maken nog gauw wat beelden en ik moet aan het raam gaan staan kijken waar Bert blijft. Ik zie nog geen Bert, maar wel dat grijze wolken alles overtrekken en dat het stilaan begint te regenen. De klok slaat 9u30, en dan zie ik de videograaf buiten teken doen dat de bus gearriveerd is en ik naar de voordeur moet gaan om ze toe te doen. Ik wacht op de bel, doe open en zie mijn man staan met een prachtig bruidsboeket! Hij knikt heel bevestigend met een klein traantje in zijn oog. Kan het nog mooier? Zijn ouders , nonkels en tantes komen ook van de bus, wensen ons alvast proficiat en schuiven aan voor nog een tas koffie met een ontbijtkoek. Opeens roept mijn ma mij bij haar: ze kreeg net telefoon van het dekenaat: de priester is gevallen en kan de mis niet doen ("Meen je dat nu?"), maar de deken zal de mis verzorgen. Ik laat het aan mijn hart niet komen, ik ben ervan overtuigd dat diene mens dat even goed zal doen. Dan is het tijd om op de bus te stappen en te vertrekken naar de kerk. Ondertussen is het aan het water gieten! Gelukkig hadden we paraplu's voorzien, want de buschauffeur was deze vergeten... Eenmaal aangekomen aan de kerk, moest iedereen van de bus, behalve mijn papa en ik. Wij waren de laatsten en moesten wachten totdat iedereen op zijn plaats stond. Vanaf nu kan het genieten echt beginnen! Ik kom binnen, zie bijna iedereen met tranen in de ogen staan en kijk gauw naar de gezichten waar geen tranen te zien zijn, zodat ze bij mij ook niet aan het rollen gaan. Maar eenmaal ik mijn grootvader zie, komen de tranen me toch in de ogen. Ik heb hem nog nooit zien wenen en daar staat hij zo fier als een gieter met de tranen in zijn ogen en dan wordt het me even teveel. De bloemenmeisjes strooien ondertussen heel elegant bloemblaadjes in het rond. Mijn papa schenkt me weg, en dan mag iedereen plaatsnemen. De deken gaat van start, en voor we het weten is het moment daar dat we nog eens JA mogen zeggen tegen elkaar. Maar er komt een kleine twist: de deken wou dat we naast hem kwamen staan aan het altaar. Dit was niet echt afgesproken, maar goed, we gaan naast hem staan, ik kijk even naar Bert en denk gauw : "O nee!" Bert zijn zenuwen gierden door zijn lijf en dat was goed te zien, hij is geen spreker voor groot publiek en krijgt gauw podiumvrees. Bij de geloften ging het even mis, hij geraakt niet uit zijn woorden, maar dat maakte helemaal niets uit, hij stond daar naast me om me te zeggen dat hij me graag zag en de rest van zijn leven bij mij wil blijven, en dat was wat telde. Even later is de mis voorbij en kunnen we onze tocht verderzetten. De weergoden bleven ons niet gunstig gezind, want het was blijven regenen. We stapten gauw de bus op richting de feestzaal. De sfeer zat er echt goed in: onze families tesamen met een glas in de hand, ambiance verzekerd! In de feestzaal was het even overleggen met de videograaf en fotograaf wat we gingen doen: de locaties die we hadden gekozen, waren allemaal buiten en het goot echt water! Met pijn in het hart lieten we die locaties dan maar varen, en de fotograaf had een leuke oplossing: we zouden naar het station in Kortrijk gaan en hij zou er een gans verhaal insteken. We klinken nog gauw even met de familie, maakten familiefoto's en we trokken erop uit, richting Kortrijk, terwijl de familie aan tafel kon gaan voor het middagmaal. In Kortrijk aangekomen, scheen de zon! De eerste keer dat we zagen vandaag! We aten gauw een sandwich en dan kon de fotoshoot beginnen. Het was bijna 16u toen we terug arriveerden in de feestzaal, net op tijd want de schminkster was er al om nog even bij te schminken. Een half uurtje later arriveerden de eerste gasten al, de receptie vloog voorbij, want voor we het wisten, moesten we opnieuw in het rijtje staan om de gasten te verwelkomen voor het avondfeest. De maître kwam ons halen want het was tijd voor de gasten om aan tafel te gaan. Op de tonen van "Barbra Streisand" werden we met luid gejuich en geklap onthaald! We voerden een mini - show op en konden aan tafel gaan. Maar voor we naar het buffet konden gaan, moest ik nog mijn speech geven! Het werd een iets langere speech, omdat de deken tijdens de mis vergeten was mij mijn dankwoord te laten zeggen, en ik dit dus in den duik ietwat had aangepast om te kunnen geven op het feest. Onze ouders zaten met de tranen in hun ogen, net als zoveel andere gasten. Nogmaals luid applaus en we konden beginnen eten. Opeens schalde Safri Duo door de boxen, en Bert en ik keken naar elkaar: mmmm taart! En daar was ze, onze huwelijkstaart! We konden niet wachten om er een stukje van te snijden en te proeven! Mmmm, echt lekker! Na het dessertbuffet hadden we nog een kleine verrassing voor onze ouders in petto: de fotograaf had een vergroting laten maken van 1 van de foto's van eerder die dag, zodat we die als bedanking konden afgeven. Blij dat ze waren! Ze liepen gauw terug naar de tafel, maar het was nog niet gedaan: Het was ondertussen net middernacht geworden, en er was er eentje jarig! Bert liep gauw naar zijn mama en overhandigde haar een prachtige bos bloemen. En net als ik de DJ teken wil doen om de muziek van de openingsdans te laten spelen, namen enkele vriendinnen de touwtjes in handen: ze hadden nog een speciale verrassing. Bert en ik moesten 6 mensen uit de zaal aanduiden, deze mensen zouden ons helpen de eerste weken van ons getrouwd leven zo aangenaam mogelijk te maken. We wisten totaal niet wat dat wou betekenen, maar gauw werd ons de bedoeling duidelijk: ze moesten een stoelendans doen en elke deelnemer die afviel kreeg een klusje toegewezen: den afwas doen, ruiten wassen, auto wassen, de was doen, eens koken voor ons,... De winnaar mocht met ons een avondje op stap. Daarna was het hoogtijd om aan de openingsdans te beginnen. Op I belong to you van Eros Ramazotti en Anastacia begonnen we te slowen om daarna te swingen op Barry White en even gek te doen op Grease. De gasten gingen uit hun dak! Het dansfeest kon nu echt beginnen! En dansen deden we! Tot in de vroege uurtjes...