Breathe out! :-)

Liefste virtuele vriend(innet)jes

Na mijn gezaag van gisteren verdienen jullie wel een verslagje van mijn kleedjesdag, hè.
Na, zoals ik wel gedacht had, een compleet slapeloze nacht zijn mijn mama eerst naar Maria-Aalter gereden naar Cony. Ik had mijn prentjes mee en ze haalde meteen een aantal kleedjes tevoorschijn die in diezelfde lijn lagen. Verder mocht ik zelf ook rondkijken op mijn gemak en de kleedjes uit de rekken halen die ik graag wilde passen. Blijkbaar wist ik toch vrij goed wat ik wilde en wat me zou staan, want het eerste kleedje was meteen al een schot in de roos. Niet van: Dat is het. Maar eerder: O, oef, zoiets staat me eigenlijk wel. De verkoopster heeft me ook een aantal andere kleedjes laten passen die ik zelf niet zou kiezen, maar ze wilde ze graag eens zelf ook zien omdat het de nieuwe collectie was en ik stond er wel voor open. You never know. Ik heb daar in totaal zo'n 10 à 12-tal kleedjes gepast en op het einde nog eens de favoriet, het eerste. Ze heeft de beste kleedjes mooi opgeschreven voor wanneer ik zou terugkomen en heb me niet verplicht gevoeld om meteen te beslissen.

Dan een lunchke geplaceerd om te bekomen en alles nog eens overgepraat. Vervolgens was het op naar Elena in Deinze. Heel vriendelijk meisje dat ons geholpen heeft. We kregen een aantal ringetjes die ik aan de kapstokken mocht hangen van mijn favoriete kleedjes. De collectie was er wat uitgebreider en ik heb er dan ook, denk ik, een tiental kleedjes uitgekozen. Opnieuw had ik bij het eerste een goed gevoel. Dit keer wel van: Mooi, hierin zie ik me wel trouwen. Mijn mama zei het ook direct: Big smile. Is dat het wow-gevoel? Waarschijnlijk wel zeker? Ik had ook meteen het gevoel dat de kleedjes daar meer mijn ding waren. Bij Cony was het eerder: Ja, maar dat zou ik liever zo willen, dat bandje anders, die rok minder wijd... Hier waren er echt een paar die meteen juist en mooi waren. Het kleedje dat mijn favoriet was bij Cony heb ik daar ook opnieuw gepast en tussen de rest stak het er eigenlijk niet zo echt uit. Zo zie je maar...
Uiteindelijk zijn er drie overgebleven. Ik denk dat ik in mijn hoofd al beslist heb, maar ik ga binnenkort eens terug naar Elena als ik alles laten bezinken heb. Mijn zus kan dan ook mee om nog eens haar mening te geven.

Dus ik heb het overleefd, de stress was onnodig, maar toch blijft het een spannend gegeven, hè. Ik raad iedereen wel aan om een afspraak te maken, dan geven ze je echt wel hun onverdeelde aandacht. En geef het wat tijd. Wat je eerst mooi vindt, is later misschien niet meer zo speciaal. De eerste kleedjes zijn volgens mij allemaal speciaal, gewoon omdat het de eerste keer is dat je daar in zo'n kleed staat. Het was enorm overdonderend, mezelf in een trouwkleed zien! Nu hopen dat mijn prins het kleedje dat ik in mijn hoofd heb, ook mooi vindt! Al twijfel ik daar niet echt meer aan. En het mooiste zijn we nog gewoon samen!