1 september, onze dag

We sliepen apart, en mijn twee getuigen bleven bij mij slapen. En zo typisch, een hele nacht geen oog dichtgedaan, maar me dan toch overslapen! De shminkster belde me uit mijn bed, en ik was in een klap wakker. Op vijf minuten gedouchet en aangekleed en op weg naar de kapster. (De shminkster begon al met mijn twee getuigen terwijl ik naar de kapper moest). Ik heb eens een luide gil gegeven in de auto, van blijdschap en opwinding. AAAAAH! Het is eindelijk aan mij! We zaten dus nog goed qua planning, en ik was op tijd bij de kapper.

Mijn haar was super, mijn sluier zat perfect! Ik was echt heel tevreden. Wel grappig, met die sluier en mijn jogging terug de auto in :)

Eenmaal thuis was het ondertussen aan mij om geshminkt te worden, en ook dat was perfect! Stilletjesaan begon er al volk toe te komen, en de sfeer zat er goed in.
Met iedereen gezellig nog iets gedronken en gegeten, en dan stuurde Kenny naar zijn mama dat ze vertrokken bij de bloemist, dus was het tijd om mijn kleed te gaan aandoen.

Wat superjammer is, en wat de dag een beetje minder leuk heeft gemaakt, is dat mijn mama en schoonzus dachten dat er een haakje te weinig was aan mijn kleed, waardoor we de hele dag met een veiligheidsspeld hebben moeten werken, die altijd terug openging. Om ze terug dicht te doen, moesten ze mijn kleed altijd heel strak trekken, wat fel op mijn buik duwde, en waardoor ik me misselijk begon te voelen. Op het avondfeest heb ik zeker twee uur me niet goed gevoeld, en heb echt moeten huilen toen...Mijn mooie dag, en ik zat daar misselijk te zijn. Geen hapjes, geen taart, geen drank...Heel jammer...Zowel 's middags als tegen twaalf uur heb ik mijn kleed dan uitgedaan, en eentje van mijn schoonzus, dat twee maten te klein was, aangedaan. Had ik dat op voorhand geweten, had ik een mooi kleedje voorzien...Maarja, ik moet het echt van me afzetten, want er verdrietig door blijven, heeft geen zin...

Toen ik de trap afmocht, ging mijn hart supersnel. Waar ik zolang naar had uitgekeken, was eindelijk daar! Kenny zag er echt mooi uit, en wat ik helemaal niet had verwacht, hij moest ook een beetje huilen. Ik natuurlijk ook, maar dat had ik wel verwacht :)

Hij vond me ook heel mooi, was echt een fijn moment!

Binnen hebben we dan nog even iets gedronken, en dan in stoet, in ons retro rood kevertje naar het stadhuis. Daar waren we een beetje te vroeg, maar dat was helemaal niet erg. Zo had ik de tijd om met iedereen die gekomen was even te babbelen.

Toen het aan ons was, was het ook wel spannend, ik ging als allerlaatste binnen met mijn papa, op 'My girl', super! Het stadhuis zelf stelde niets voor, en werd een beetje overschaduwd omdat onze muziek bijna niet boven de muziek van buiten uitkwam. Na ons was een Turkse of Marokaanse trouw, en die waren al volop muziek aan het maken op de markt, aan het zingen...Dat was wel een beetje jammer, maar ja;..

Dan was het tijd voor de fotoshoot, het was prachtig weer en ik vind de foto's echt super geslaagd! Ik kreeg ook volop complimenten van voorbijgangers over mijn kleed. En een klein meisje tegen haar mama 'Kijk, een prinses!'

Na de fotoshoot zijn we met de suite iets gaan eten, en daar heb ik ook mijn speech gedaan. Het meest emotionele moment van de dag. Je krijgt dan de kans om iedereen te bedanken, dingen te zeggen die je normaal nooit zegt. Iedereen zat met traantjes, en ik nog het meest :) Ik geraakte nog moeilijk uit mijn woorden, maar ben blij dat ik het heb gedaan.

Dan op naar de zaal, mijn ouders zaten vast in de file, en dat was even een stressmomentje voor mij. Ik had mijn lenzen uitgedaan 's middags om mijn ogen te laten rusten, en mijn mama had mijn tweede paar. Dus alle mensen kwamen al aan in de zaal, mijn ouders waren er niet om welkom te heten, en ik stond daar met mijn bril, wat ik helemaal niet wou...

Eenmaal iedereen aangekomen, was het tijd om de viering te starten. Wij hadden aan vrienden en familie gevraagd om 'iets te doen', omdat we niet voor de kerk trouwden, en toch een persoonlijke viering wilden. Het beste idee dat ik ooit heb gehad. Het was ZO mooi, zo emotioneel, zo divers. Er was muziek, er waren filmpjes, er was humor, er waren tranen...Er hebben ongelofelijk veel mensen gezegd dat ze nog nooit zo een mooi huwelijksfeest hadden meegemaakt. Ik had het zelf ook niet zo mooi kunnen inbeelden. Als kers op de taart waren er onze geloften, en Kenny die als verrassing nog een nummer voor mij zong. Prachtig!

Dan was het tijd voor de taart, die was ook supergeslaagd! Ook onze sweettable met cupcakes, kleine fruittaartjes en snoepjes had succes!

En dan de openingsdans, 'At last' van Etta James. Dat was toen ik me niet goed voelde 's avonds, dus ik had mijn kleed half opengeritst om wat meer ademruimte te krijgen, en Kenny moest zijn hand op mijn rug houden om dat te verbergen :) Maar het is goed gelukt, een heel intiem moment, waar we even met ons twee van de wereld waren. De dans met de ouders hebben we laten vallen, omdat zowel ik als mijn papa ons niet goed voelden...Echt jammer wel, maar zoals ik al zei, ik probeer het los te laten....

En dan dansen!! Tegen half vier hebben we zelf afgerond, helemaal moe, en met onze huwelijksreis van de dag erna nog in ons hoofd. Op een hoogtepunt stoppen, leek ons dan ook een goed idee.

Het was echt een fijne dag, en ik zou helemaal niets anders doen! Ik ben blij dat ik alles zo had uitgekiend, en er is eigenlijk bijna niets misgegaan.

Nu op naar de volgende grote stappen in ons leven :)