Originele misviering

Hey Nitsi

Wij hadden als eerste lezing twee voetstappen in het zand wat symbool stond voor op weg gaan en er voor elkaar zijn. Voor de evangelie tekst hadden wij de joh 15,12-17 ... er op uit gaan.

Wij kozen er expliciet voor geen tekstje in de viering te laten schrijven. Gasten doen dit al in het gastenboek en zoiets lees je één keer en verdwijnt in een kast. Ons idee sluit aan bij een symbool als Rebacca. Iets wat waarde heeft en uitgestald kan worden. Daarom plaatsen wij op een groot A2-blad in onze kleuren en in kalligrafie ons tekstje van de uitnodiging die ook ging over op weg gaan. Tijdens de viering plaatste iemand kinderlijm (die transparant droogt vind je makkelijk in de ava) op onze reeds voorgetekende grote voetstappen terwijl de voorbeden werden gelezen. Tijdens de offerande mochten de mensen naar voor komen ons begroeten terwijl wij het kruisje voor bij ons deur vast hadden en dan in dezelfde wandel uit een schaal zand nemen en op de lijm/voetstappen strooien. Op die manier steunen zij mee onze weg en 'dragen' zij ons ook soms.
Op het einde van de viering werd het A2-blad gekanteld waarbij het overtollige zand afvalt en je mooi je tekst met voetstappen erbij krijgt. Dit hebben we nu ingekaderd en heeft een bijzonder plaats in ons huis. Het is super gelukt :-) Mensen vonden het heel origineel en waren blij dat ze eens iets moeten doen. Ook niet-gelovigen die anders de offerande en communie niet gingen doen kwamen om ons te begroeten lieten het kruisje afzijdig en strooiden zand.

De tekst die de priester hierbij op voorhand zei was:
Tijdens de eerste lezing hoorden jullie het
verhaal over het paar dragende voetstappen in het zand. Hier ligt op een gekleurd blad papier een zandweg: de symbolische weg die x en xx samen
zullen mogen gaan, werd reeds met lijm aangebracht. Ik nodig jullie uit om naar voor te komen en jullie ‘afdruk’ op hun weg na te laten. Dit doe je door wat zand uit de schaal te nemen en op de tekening te ‘gooien’. In dat gebaar laat je zien dat je hen het beste wenst en wil meebouwen aan hun toekomst.

Wat de evangelietekst betreft had ik een tweede lezing ipv evangelietekst over het beloofde land en het feit dat reizen en samen op stap gaan zowel leuk als soms angstig is. Als slotzin had het dat een weg ontstaat wanneer mensen die samen bewandelen. Maar onze priester wilde liever een evangelie al vond ik dat misschien net iets mooier.
naar de eerste brief van Paulus aan de christenen van Korinte
Verkenners op de grens van het beloofde land naar Numeri 13,1-14,2
Ze waren nu bijna aangekomen bij het land, waar ze al zo lang naar op weg waren. Veertig jaar hadden ze erover gedaan: van het land waar ze als slaven hadden moeten werken, veertig jaar lang reizen en trekken, je tent opslaan en weer
opbreken, en nu kwamen ze eindelijk in de buurt van het beloofde, het nieuwe, het heerlijke land. Waar zou ’t liggen? Hoe zou ’t eruit zien? En wat voor mensen zouden er wonen? Mozes zocht twaalf mannen uit, heel voorname en belangrijke mannen, en hij zei: “Gaan jullie eens stiekem kijken in het land! Kijk eens of er bomen groeien en bloemen, of er bergen zijn en kastelen en of er aardige mensen wonen of niet”.
De twaalf gingen op weg. Ze slopen de grens over en keken overal rond, ze liepen heel
zachtjes over kleine binnenweggetjes en schreven alles op wat ze zagen. Een paar kwamen langs een heuvel met prachtige wijngaarden, daar sneden ze een
grote druiventros af, zo groot en mooi dat ze hem met twee man aan een stok moesten dragen. Veertig dagen blijven ze rondkijken in het land, en toen gingen ze terug.
Alle mensen stonden ze op te wachten en toen ze weer thuis waren begonnen ze meteen te vertellen: “Een prachtig land is het, zo groot en zo mooi! Kijk eens wat een heerlijke druiven! Er is meer dan genoeg te eten, en er zijn rivieren en er is zee
en er zijn bossen”. “Ja maar”, zeiden die anderen, “ja maar” en ze keken elkaar eens aan.
“Wat, ja maar?” vroegen de mensen. “Ja maar, ja maar, - de mensen die er
wonen… dat zijn net reuzen! Ze zijn heel groot en verschrikkelijk sterk. En ze wonen in steden met dikke muren eromheen. Die kunnen we nooit aan!” “Nee, die kunnen we nooit aan!” zei een ander, “dat redden we nooit. Ik voelde me net een heel klein mannetje, toen ik die mensen zag! Daar kunnen we nooit tegenop!” “Wel waar”, riep Kaleb, één van de twaalf, “Wel waar, we kunnen ze best
aan! Dat kunnen we best”. Over reuzen en druiventrossen; over aarzeling, angst en verlangen. Wie zal zeggen of dat wat wij hopen bestaat?
Het is ermee als met de wegen op aarde: eerst zijn er geen wegen, mààr ze ontstaan als mensen in dezelfde richting gaan...

Je ziet maar wat je er mee kunt :-)

Groetjes
Marieke

Daar had ik nog niet bij stilgestaan. Desnoods kunnen wat stenen rond de vaas ook gelegd wordend koop ik voor alle zekerheid een goed brede vaas waar zeker genoeg in kan.