29/09/2012 – Best. Wedding. Ever!

Althans, zo denk ik over onze trouw J Eindelijk mijn verslag van een onvergetelijke dag…

Ik heb me een beetje laten gaan vrees ik... Wie al die tekst niet wil lezen: de beelden spreken voor zich!

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10151231855646842.486759.585366841&type=1&l=cfeb706f61

Waar te beginnen? Het is ongelofelijk dat we meer dan een jaar gewerkt hebben aan die dag, en dat die nu gewoon voorbij is! Langs de ene kant vind ik het jammer, ik heb me ongelofelijk geamuseerd en de voorbereidingen waren geweldig: het organiseren, internet afschuimen , samen met mijn hubbie kleine en grotere beslissingen nemen en vele uurtjes besteden aan het palaveren over uitnodigingen, fotografen, gastenlijsten ; nog hechtere band smeden met familie, vrienden die meeleven ... Het is waar wat ze zeggen: het is niet enkel die dag die het hem maakt, maar heel de periode die eraan voorafgaat is minstens even belangrijk en evenveel genieten!

Maar anderzijds konden de voorbereidingen natuurlijk niet blijven duren en ik vond die laatste maand dan ook echt dat het wel eens hoog tijd werd dat het eindelijk zover was J Het is wel heel snel gegaan, want die periode was vrij hectisch: jullie weten dat we zouden verhuizen naar de US en de hubbie zat daar al sinds begin september dus stond ik er alleen voor de laatste weken: een grote verhuis + een trouw! Tussendoor nog eens de vrijgezellen (was geweldig, een hele dag mee op zwier genomen geweest in ‘Roaring Twenties’-stijl: charleston dansles, musical, eten bij Cafe Rene, verkleed met boa’s en veren en pluimen en al!), enfin, ik wist wat te doen. De week voordien was Floris gelukkig terug thuis en brachten we samen de laatste details in orde: repetitie met het koor, afspraak met de Dj, kerk en zaal gaan klaarzetten – de spanning steeg! Op vrijdag 28/9 ’s avonds ben ik Floris dan thuis gaan afzetten, want we zouden elk apart slapen in ons ouderlijk huis – zoals de traditie het wil. Nog wat gezellig napraten met mama, papa, broer en zus, was eigenlijk een heel fijn moment omdat het niet zo vaak meer gebeurd dat we met ons vijven in onze pyjama’s zitten in de zetel aangezien ik al een hele tijd samewoon met Floris en dus quasi nooit meer thuis slaap.

En dan de grote dag... Niet te geloven dat het eindelijk zo ver was! Wakker geworden om 5 uur natuurlijk, en niet meer kunnen slapen J Ik hoorde de mama ook al rondscharrelen en ben dan maar opgestaan, ook al had ik nog tijd om me nog eens om te draaien. Maar mijn hoofd was klaarwakker, ik was er helemaal klaar voor en had ontzettend veel zin on gewoon aan de dag te beginnen. Met de zenuwen viel het nog mee, het was meer zo’n gevoel van: laat maar komen! J Op het gemakje ontbeten, en dan tegen 7 uur vertrokken naar de kapper samen met de mama. Ik had de maanden ervoor toch een paar keer een proefkapsel/make-up laten doen, en het resultaat mocht er steeds wezen dus ik was er wel gerust in. We werden heel goed ontvangen en naar de VIP-room geleid met ons tweetjes. Heerlijk ontspannen moment, zalig toch, je zo laten verwennen en mooi maken. Ik was terug thuis rond 9u30, en de suite zou pas arriveren om 10u, dus we hebben ons niet moeten opjagen. Mijn jurk hing al te blinken, ik kon niet wachten om ze aan te trekken! Enkel mijn mama en zus waren mee om mijn trouwkleed te gaan uitkiezen, zodat het voor iedereen anders nog een verrassing was. Ik heb me dan boven aangekleed met hun hulp, en eens mijn jurk was dichtgeritst en ik mijn juweeltjes aanhad begon mijn hartje toch sneller te slaan... Het werd plots zo echt! Onvoorstelbaar dat je maanden en maanden voorstellingen voor jezelf maakt over hoe het eruit zal zien en hoe het zal zijn, totdat je daar plots als een echt bruidje staat te blinken! Mijn jurk zat als gegoten, het plaatje klopte zoals ik had gehoopt. Nog vlug mijn something old/blue/borrowed (een broche van een dierbare familievriendin) langs de binnenkant van mijn jurk gespeld en ik was er klaar voor.

Ik wilde graag dat mijn papa een preview kreeg vooraleer de rest me te zien zou krijgen, dus hij is eerst nog even een kijkje komen nemen – en BAF, dat was het eerste emotionele moment. Zo bijzonder, toen hij binnenkwam en mij zag staan. We kregen allebei een krop in onze keel en tranen in de ogen, we hebben een hele goeie band en voor een papa is dat toch speciaal, om zijn dochter (de oudste dan nog) weg te geven op zo’n dag. Na de goedkeuring van de papa nog een dikke knuffel, de tranen wegknipperen, en dan was het zover... De schoonfamilie begon binnen te druppelen, beneden weliswaar zodat ze me nog niet konden zien, de spanning steeg. Plots hoorde ik de stem van Floris, brrrr, zenuwen! En dan mijn zus: ‘iedereen is er, kom maar naar beneden!!’

Een onvergetelijk moment, zo de trap afdalen en je toekomstige daar te zien staan glunderen met een prachtig boeketje in de hand. Zijn kostuum zijn we samen gaan kiezen dus dat was geen verrassing, maar toch was het heel speciaal om hem daar te zien – de knapperd! Wat een heerlijk moment, ik vloog hem in de armen en iedereen applaudiseren, kreetjes van bewondering: super! Nadat iedereen elkaar nog een beetje bewonderd had en complimentjes gegeven had – ze zagen er allemaal op hun best uit! – nam onze ceremoniemeester nog even het woord om het verloop van de dag kort uit te leggen. Dan nog wat familiefoto’s, en dan werd het zo stilletjes aan tijd om naar de kerk te vertrekken.

Voor het vervoer hadden we een aantal vrienden van mijn papa opgetrommeld, en het was echt spectaculair om die karavaan auto’s te zien afkomen in de verte. We hadden hen gevraagd om allemaal een donker kostuum aan te trekken met een wit hemd, ik had voor zwarte strikjes gezorgd en zelf hadden ze afgesproken om allemaal een zonnebril op hun neus te zetten: hilarisch om te zien, het waren precies echte chauffeurs uit de films! J De suite is dan per koppel in een auto gestapt, en mijn papa en ik bleven dan als laatste over voor een specialleke: een cabrio Alfa Romeo oldtimer, ook mogen lenen van een vriend van mijn ouders, en heel mooi versierd met een indrukwekkend bloemstuk. Op voorhand had ik een beetje gevreesd voor het weer – want geef toe, een cabrio met gesloten dak maakt een stuk minder indruk – maar we zijn met ons gat in de boter gevallen, want het was straaaaaaaalend weer! De tocht naar de kerk door het dorpscentrum was ook memorabel, want zo’n karavaan van 8 auto’s valt wel op: iedereen bleef staan om te kijken en te zwaaien, en ik denk dat we de hoofdstraat zo’n halfuur lang hebben geblokkeerd, want op de duur kon niemand er nog over of door J

Zo leuk om al je vrienden en familie te zien staan wachten aan de kerk, lachend en vol ‘oohs’ en ‘aahs’ toen ik uitstapte – stipt om 11u30. We hadden gevraagd aan de ceremoniemeester om de mensen naar binnen te sturen voor mijn papa en ik dan echt de kerk binnengingen, zodat we in een volle kerk konden binnenkomen. En vol was ze, amai! Ik had niet durven hopen dat we zoveel mensen aanwezig zouden zijn (we hebben 150 misboekjes uitgedeeld!). Dat doet toch iets hoor, dat mensen de moeite nemen om erbij te zijn, dat betekende echt heel veel voor ons. En dan het zoveelste bijzondere moment van de dag: aan de arm van mijn papa de kerk binnenkomen onder het gezang van ons gelegenheidskoor, en Floris daar zien staan aan het altaar, al je vrienden en familie met stralende gezichten langs het gangpad, hier en daar een traantje... Een zoen van de papa voor mij en een knuffel voor Floris, en dan had hij mij echt wel weggeschonken.

Ik hoorde vaak dat zo’n trouwdag aan jou voorbij gaat, maar ik moet zeggen dat ik van elke minuut, van elke seconde heb genoten, en alles heel bewust heb meegemaakt. We hadden op voorhand ons werk gemaakt van de viering en hebben er veel tijd in gestopt, maar het heeft absoluut geloond. De teksten, die stuk voor stuk een betekenis hadden, werden voorgelezen door onze vrienden en familie, de liederen werden gezongen door een koor bestaand uit vrienden, onze geloften hebben we zelf geschreven,... Elke reactie van de aanwezigen achteraf vonden we een compliment, want iedereen was het erover eens dat het zo’n persoonlijke en spontane viering was, echt zoals we zijn. Ik was op voorhand een beetje bang dat ik niet uit mijn woorden zou raken of zou moeten wenen, maar ik was zo gelukkig en aan het genieten dat ik gewoon de hele tijd met een smile tot achter mijn oren zat. Enkel na het uitspreken van de beloften en het uitwisselen van de ringen kreeg ik het even moeilijk. Toen ik eens stiekem achterom keek in de kerk zag ik dat ik precies niet de enige was die zat te snotteren J. Het was een emotionele viering, maar tegelijk ook een heel blije sfeer, echt bijzonder. Op het einde hebben we zelfs nog staan klappen en dansen op het laatste gezongen nummer van het koor – supertof.

De suite ging na afloop eerst naar buiten, zodat wij als laatste naar buiten konden komen. En ja, natuurlijk bakken rijst over ons heen gekregen J Ik had witte en roze bloemblaadjes voorzien in onze themakleuren, maar ze vonden de rijst precies leuker, haha! Floris en ik zijn dan meteen doorgereden met de fotografe voor de reportage, want in de namiddag hadden we nog een strak schema.

We zijn eerst eens goed gaan zitten in ons lievelingscafe met wat sandwichekes en champagne om te bekomen van al die emoties, en dan zijn we in de foto’s gevlogen! Dat deed wel deugd, om even gewoon met z’n tweetjes te kunnen zijn op het gemakje...

Tegen 15u30 werden we alweer verwacht een heel stuk verderop: mijn papa heeft namelijk een rusthuis waar ook de oma van Floris woont, dus we hadden beslist om daar ook even binnen te springen. Die mensen leven ontzettend mee met de hele trouw, de bewoners en het personeel hadden allemaal kaartjes en cadeautjes gemaakt, keilief! Na nog wat speeches en een toost konden we onze weg weer vervolgen, richting feestzaal. De weg ernaartoe op zich was eigenlijk ook superleuk: met dat open dak, sluier in de wind, iedereen zwaaien en roepen – fantastisch, je waant je prins en prinses!

Net op tijd kwamen we toe voor de eerste receptie, rond 16u30. Even opfrissen en er meteen invliegen. Dankzij het geweldige weer stond iedereen buiten, had ik nooit verwacht dat dat zou lukken! Ik had al gehoord dat die eerste receptie misschien een minder tof gedeelte is van de dag omdat dat toch meestal mensen zijn die je minder goed kent (collega’s en kenissen van de ouders en zo) en omdat je vooral heel veel handjes en zoenen moet geven, maar eigenlijk heb ik me ook super geamuseerd! Het zonnetje scheen, iedereen uitstekend gehumeurd, het jazzbandje dat we hadden gevraagd (via mijn muziekleraar) zorgde voor een swingend sfeertje...

En van dan af ging het heel snel. Eerste lading gasten buiten, nieuwe lading voor het avondfeest binnen. Zoenen zoenen zoenen, cadeautjes, heerlijke hapjes, gesprekje hier, dan weer naar een ander groepje daar... Voor we het wisten konden we al aan tafel voor het hoofdgerecht. We hadden ervoor gekozen om het voorgerecht in walking dinner vorm te doen (drie bordjes waarmee het zaalpersoneel rondkwam, zodat de receptie eigenlijk overliep in het voorgerecht) en dat was eigenlijk echt een meevaller! Zo konden wij nog eens tegen iedereen goeiedag zeggen en rondlopen en de mensen vonden het tof dat ze niet de hele avond aan tafel moesten zitten en tegen verschillende personen konden babbelen.

De entree in de zaal was ook geweldig: iedereen werd uitgenodigd om te gaan zitten (de tafels hadden namen gekregen van liefdeskoppels uit de literatuur, aangezien we allebei boekenfans zijn), en eerst werden onze ouders binnengevraagd (op AAAH van Bart Peeters in de Regi Mix) en dan wij (Umbellico Del Mondo), de ambiance zat er al meteen in, iedereen klappen en zwaaien met de servietten, supergrappig.

Ik was wel blij om even te kunnen zitten tijdens het hoofdgerecht, tot op dat moment had ik niet beseft dat ik al de hele dag rechtstond en constant van het een naar het ander was gelopen. Ik dacht dan ook dat we ons helemaal konden ontspannen, enkel de openingsdans zou nog komen, voor de rest gewoon rustig tafelen en dan een feestje bouwen.

Hadden we dat even verkeerd gedacht! We werden van de ene verrassing in de andere gesleurd! Eerst mijn papa die een superlieve speech had geschreven, over hoe het was om mij te zien opgroeien en mij uiteindelijk zo goed te zien terechtkomen bij zijn schoonzoon, dan mijn zus die een filmpje had gemaakt met allemaal vrienden en mensen van vroeger die een boodschap meegaven (mijn oude balletlerares en muziekleraar bv, en allemaal vrienden van de lagere en middelbare school die leuke anekdotes vertelden) – zo emotioneel, de zussen van Floris die stiekem de e-mailadressen van de 230 gasten hadden opgesnord en hen een filmpje met dansinstructies hadden gestuurd zodat ze ons konden verrassen met een flashmob op Gustavo Lima (ik ga nooit het moment vergeten dat iedereen uit zijn stoel opsprong en naar de dansvloer rende om mee te dansen, jong en oud, we wisten niet waar eerst te kijken!!), het schoenenspel van de getuige van Floris met hilarische vragen... Ik krijg nog kippenvel als ik eraan denk hoeveel tijd en energie ze daar allemaal in moeten hebben gestopt – niet te geloven...

Eigenlijk maar van een ding spijt: dat we de fotografe niet hebben laten blijven tot na de openingsdans, om ook wat beelden te hebben van al die onverwachte momenten. Maar wij hadden gedacht dat we gewoon aan tafel zouden zitten en eten, wie had nu verwacht dat er zoveel zou te doen en te zien geweest zijn!

Vlak voor 12u werden Floris en ik dan op de dansvloer geroepen voor de openingsdans (Omdat ik van je hou, Raymond Van het Groenewoud), voor een emotionele opener van een schitterende party! Gedanst dat er is geweest! De dansvloer in onze feestzaal is vrij groot, maar stond op elk moment van de nacht vol – behalve misschien toen de schoonvader het in zijn hoofd kreeg ‘Pierre De Beeste” aan te vragen van Willem Vermandere, haha – maar een flinke Walk On Water loste dat meteen weer op J

Ik heb me de hele dag kiplekker gevoeld, maar zo rond 5 uur kreeg ik toch mijn klopke. We hebben dan nog eens de openingsdans gedaan met de overblijvenden dicht rond ons, ontzettend mooie afsluiter, en zijn dan ons bed ingekropen (gewoon de trap op, want de hele suite bleef slapen in de hotelkamers van de feestzaal – echt een aanrader om niet meer in je auto te moeten kruipen).

De dag erna hebben we dan met z’n allen nog ontbeten en kaartjes bekeken. We hadden namelijk gevraagd aan de gasten om een boodschap achter te laten: op de achterkant van de naamkaartjes stond ‘mijn wens voor Floris & Elisabeth’ gedrukt, en we hebben potloden laten maken (ook in themakleur natuurlijk) met onze namen en datum die ze daarvoor konden gebruiken en die meteen dienden als bedankje. Super om al die wensen te lezen: we hebben heel wat poetische talenten ontdekt – of zou dat de drank geweest zijn? J

1 oktober zouden we al vertrekken naar de US voor een nieuw avontuur, dus we hebben de hele zondag nog gebruikt om na te praten over die onbeschrijfelijke 29e september. Iedereen was het erover eens: het was een dag om nooit te vergeten...

Enkele aanraders:

Kapper & visagie: Argus (Waregem)

Jurk: La Sposa – Solera, Pierre-Yves (Aalst)

Kostuum bruidegom: La Cermo, La Baere (Zottegem)

Kostuums suite: La Baere (Zottegem)

Fotografe: Ruth Wytinck

Ceremoniemeester: Kelly Servotte

Bloemen: de mama J

Feestzaal: Alta Ripa (Avelgem)

DJ: Studio Blackstar, DJ Niels