Vandaag willen we
even stilstaan bij alles wat we zomaar meekregen,
wat we in de schoot geworpen kregen.
Misschien hebben we dit niet altijd genoeg beseft
en nu willen we onze dankbaarheid uitspreken.
Dankbaar voor het leven en de liefdevolle thuis
waar we alle twee opgroeiden. Ouders
die onvoorwaardelijk van ons hielden,
onze kinderlijke fratsen en puberale stoornissen
duldden
en ons waarden bijbrachten,
die ons het hele verdere leven zouden bijblijven.
Heerlijke kindertijd, onbezorgde jeugd,
alles wat ons hartje begeerde.
Er was mildheid, vergeving, bemoediging.
Onze broers en zussen,
waarmee we speelden en ruzie maakten,
maar die als het erop aankwam,
altijd met ons in de vuurlinie stonden.
Schatten van grootouders, altijd klaar om tijd voor
ons te maken en ons te verwennen.
Onze lieve vrienden, met wie we lachten en plezier
maakten ...
Dankbaar voor de mogelijkheden die we kregen,
om de jonge mensen te worden die we vandaag zijn.
Een diploma op zak, gezond en met twee voeten
stevig in het leven.
Maar vandaag ook vooral dankbaar,
dat God ons op elkaars weg zette.
Hoe ongelooflijk is het toch van in heel die massa,
net die mens te ontmoeten,
met wie je voorbestemd bent samen verder te gaan.
Die éne, die je begrijpt, je doet lachen en huilen,
je neemt zoals je bent, die je vriend blijft, wat
er ook gebeurt.
Een beetje God, maar vooral veel "wij"... :-)