Lieve bruidjes en gommetjes,
Ik weet het, het is schandalig…maar beter laat dan nooit, nietwaar?
Op 10 Januari 2013 hadden wij een schitterende dag. Zelfs het weer was ons goedgezind. Vanaf November is het slecht weer geweest. Echter, die donderdag scheen de zon! Een dag later was het opnieuw regen, hagel en sneeuw.
In onze ogen, een cadeau van mijn overleden mama en (toen zeer recent) overleden schoonvader.
Onze dag begon na een goede nachtrust, relaxt en ontspannen. Ik, mijn (toen nog) verloofde en ons 2 jarig zoontje waren er helemaal klaar voor. Na het ontbijt zijn we ons zoontje zijn (slaap)spulletjes naar mijn tante gaan brengen, aangezien ons feest daar doorging.
Ik bracht een bezoekje aan de kapper en visagiste, waar mijn haartjes en make-up gedaan werden. Helemaal perfect zoals ik het gevraagd had. Bij thuiskomst kwam onze fotografe ook net aan. 2 minuten later ging voor de eerste keer de bel: mijn schoonmoeder.
Voor alle duidelijkheid: die vrouw is een schat, daar zijn geen woorden voor. Zij kwam mij helpen aankleden en daarna ons zoontje klaarmaken.
Het was dus tijd voor “le moment supreme”: de jurk! Een Ladybird, gekozen met liefde op het eerste gezicht. Na de nodige hilariteit is het haar toch gelukt, om mij in al die lagen te krijgen. Ze was er helemaal zenuwachtig voor! Het totaalplaatje was prachtig, al zeg ik het zelf. Zo had ik het mij altijd voorgesteld.
Daarna was het de beurt aan ons zoontje, en aan mijn man om hun pak aan te trekken.
Een paar minuten later begon de bel steeds meer en meer te rinkelen: eerst mijn man zijn getuige (de broer van zijn vader) en echtgenote, daarna mijn 2 toekomstige schoonbroers, gevolgd door mijn getuige (de zus van mijn moeder) en haar gezin, en tenslotte mijn papa.
Na vele oh’s en ah’s stonden we in de living te wachten op ons vervoer. SUPER spannend!! Dit was een cadeau van mijn schoonmoeder én op dat moment nog een verrassing!
Voor mij het spannendste moment van de dag.
Toen, een geronk in de straat: een zwarte Hummer limo die de suite zou vervoeren, parkeerde zich aan de overkant van de straat. (Spanning loopt dus nog wat op, aangezien die dus niet voor ons was).
Waarna we een diep gegrom horen, dat maar van één ding kan komen: mijn man zijn absolute droom komt uit, een zwarte Ferrari Maranello parkeert zich voor onze deur!
En toen…stond ik dus helemaal alleen in onze living want iedereen was naar buiten gespurt,…"hallo?..Iemand? Help? Ik raak de trap niet af met die jurk en boeket in mijn handen.” Dank aan mijn lieve schoonzus die mij is komen redden.
Na een reeks foto’s was het bijna 15.00u en is het dan toch tijd om naar het gemeentehuis te vertrekken. Mijn man heeft zelf met de Ferrari gereden die dag, met de limo in ons kielzog.
Om ongeveer 15.45u waren we officieel Mr en Mevr Heyrman. Een moment waar ik stiekem lang op gewacht had.
Ons zoontje overhandigde de ringen, en de nodige handtekeningen werden door ons en onze getuigen fier geplaatst.
Bij buitenkomst had mijn schoonmoeder opnieuw een kleine verrassing: 14 witte ballonnen die we hebben opgelaten voor mijn mama en schoonvader.
14 omdat we op onze trouwdag exact 14 jaar samen waren.
Daarna zijn we, uiteraard met de Ferrari, foto’s gaan maken op de Waagnatie aan de Schelde in Antwerpen. De limo was ons gevolgd maar iedereen bleef zitten…beetje vreemd…tot je ziet dat ze met zijn allen al in de champagne waren gevlogen! Hilarisch!
Na de fotoshoot ging het richting mijn tante die ons feest van A tot Z heeft verzorgt. In 1 woord: subliem!
Halverwege de receptie is er een film(pje) afgespeeld die mijn schoonbroers gemaakt hadden, als verrassing voor mijn man. Hierin speelde ze “New kids” na (voor diegene die het kennen) die onze trouw regelden. Iedereen lag plat van het lachen.
We hebben heel de avond zalig gegeten en gedronken. Wij hadden bewust gekozen om geen echt groots dansfeest/fuif te geven maar een gezellig samen zijn met onze families waar niks moet en alles mag. Geen traditionele openingsdans of taart die binnenkomt met servetten gezwaai.
Om onze avond af te sluiten heb ik met mijn papa op “ons” nummer gedanst: I’ve got you under my skin van Frank Sinatra. Iets waar we op dansen vanaf ik als klein kindje op zijn arm kon zitten. Dit bracht een traantje teweeg, maar op dat moment was het van puur geluk.
Na een korte nacht zijn we met ons zoontje voor een zalige week naar CenterParcs vertrokken. Mijn bruidsboeket is met ons meegereisd, en heeft nog heel de week staan bloeien.
Goh, ben precies weer serieus uitgeweid, maar het was dan ook een héél mooie dag met een lach en een traan.
Ik wens jullie allemaal nog veel plezier met de voorbereidingen, en alvast een fantastische dag gewenst. Laat jullie niet beïnvloeden door anderen, maar maak er jullie speciale dag van. Onafgezien wat “de mensen” ervan denken.
Het lukt mij blijkbaar niet om hier een aantal foto's te posten dus moet ik jullie deze (voorlopig) schuldig blijven.
Groetjes,
Anja