Verslag van onze dag (27/7/2013)

Voor we trouwden las ik hier af en toe een verslagje op
het forum. Leuk om lezen, maar ik had het gevoel dat ik
geen behoefte zou hebben om een verslag te schrijven. Nu
onze dag voorbij is heb ik ineens toch zin om een kort
verslagje te maken. Ik weet dat velen dit graag lezen, dus
here goes...

Om 3u40 was ik wakker. Help! Ik kan niet meer slapen van
de zenuwen. Aanstaande ligt nog als een roosje te dutten
naast me... Ik denk aan alles wat staat te gebeuren. Tegen
vijf uur sta ik dan maar op om nog wat tv te kijken en op
internet te lezen.

6u45: de douche in, en maar wallencrème smeren. Vier
uurtjes slaap. Hoe ga ik deze dag fysiek overleven?
Aanstaande staat ook op, en na een yoghurtje en een
boterham vertrekt hij naar de barbier om zich te laten
scheren.

Tegen half negen komt het meisje dat m'n haar doet. Zij
slaagt er met haar babbeltje in mijn zenuwen een beetje weg
te nemen.

Er is onweer voorspeld, dus we kijken op de buienradar.
Het onweer is al dichtbij en zal al rond 10 uur uitbreken,
met een zware rode kern over het hele land. Er is geen
ontsnappen aan. Je hebt het weer niet in de hand. Ik had
op voorhand gezegd dat ik me daar niet druk in ging maken.
Ik trek plastic teenslippers aan en vertrek naar de
schminkster. Terwijl ik bij haar zit, breekt de hel los.
Het is stikdonker buiten en het water valt met bakken uit
de hemel. De schminkster begeleidt me met haar paraplu tot
aan de auto. Ik ben kletsnat van aan mijn tenen tot m'n
middel, en mijn auto stond nochtans voor de deur.
Ik rij naar mijn ouders, parkeer, en bel hen om te zeggen
dat ik al voor de deur sta, maar dat ik misschien nog even
ga wachten met uitstappen. Gelukkig heb ik zelf ook een
paraplu bij, en ik waag het er dan toch maar op. Ik ben er
goed in geslaagd mijn gezicht en haar droog te houden,
maar op straat stond ik tot mijn enkels in het water. Binnen
kleed ik mij aan, en wacht ik op mijn getuige die ook al
even langskomt. De getuige komt aan met een fles
Piper-Heidsieck die we meteen kraken tegen de
zenuwen. Ondertussen zijn die wel stilaan weggeëbd. Het
regent nog steeds behoorlijk hard, maar de echte storm
lijkt stilaan over. Mijn aanstaande belt aan met de twee
bruidkindjes én een eerste verrassing: ik had twee weken
geleden een mooi boeket gezien bij de Vilten Bruid (.nl).
Spijtig genoeg te laat, want je moet een maand op voorhand
bestellen. Hij had gezegd dat hij voor een boeket ging
zorgen, dat ik me er geen zorgen over moest maken. Nu
stond hij daar met een boeket van de Vilten Bruid!!
Prachtig, hij was helemaal naar Nederland gereden om het
op te halen, nadat hij de vrouw tot een 'spoedprocedure'
overtuigd had... :-)

Om tien na twaalf vertrekken we naar de pastorij waar onze
wettelijke trouw zal plaatsvinden. Te vroeg, dus maken we
nog een omwegje door het dorp. Bij aankomst zien we al
onze meest close vrienden en familie al klaarstaan aan de
ingang. We rijden tot op de inrit en kunnen gelukkig droog
uitstappen: het is gestopt met regenen en een mooie 23 à
24 graden. Ideaal, niet té warm!

De wettelijke trouw was veel fijner dan ik me had kunnen
inbeelden. Ik had me aan een vrij saaie formele bedoening
verwacht (heb zo al eens een trouw meegemaakt), maar deze
schepen maakte er echt zijn werk van! Muziek, gedichtjes,
leuke mopjes en zelf opdrachten waar we uit mochten kiezen
(elkaar een minuut lang koosnaampjes geven, of dé
huwelijkskus geven). Het was heel erg fijn. Na de
plechtigheid en het uitwisselen van de ringen krijgen we
een receptie aangeboden door de gemeente. Bij het
buitenkomen schieten onze vrienden 'confettikanonnen' af,
die gaan zeker voor mooie foto's gezorgd hebben! Door de
erehaag wandelen we naar onze auto om op fotoshoot te
vertrekken.

Eerste halte is onze thuis waar we graag een foto wilden
maken met ons hondje. We trekken hem een strikje aan en
dollen een beetje in het gras. Mijn man - mag ik
ondertussen zeggen :-) - had nog een idee: we hebben een
Land Rover Defender (terreinwagen) met een openklapbare
tent op het dak. Die klappen we open en we kruipen erin
voor een foto! De fotograaf vond dit een goed idee, ben
weer benieuwd naar de foto's... :-)

Op naar de volgende halte: de mijn van Beringen, waar we
een paar weken eerder al eens gaan kijken waren voor de
foto's. We nemen er buiten foto's op gekke fietsjes en in
treintjes, in mooie verlaten kantoortjes waar de natuur
het stilaan overneemt door kapotgeslagen raampjes... wij
gingen voor het contrast tussen het industriële en onze
nette kleren! Na het afhalen van de sleutel in het
mijnmuseum kunnen we ook in de badzaal foto's gaan nemen,
waar we allerlei heksentoeren uithalen om foto's te nemen.

Letterlijk en figuurlijk, want we vonden er nog attributen
van de afgelopen halloween. We nemen foto's op bezems
(terwijl we springen, zodat het lijkt alsof we erop
vliegen), maar de fotograaf kruipt met een stoel ook bovenop
de oude douchecabines op een plank (gevaarlijk!) om foto's
te nemen van ons in de cabines. Een heel leuke fotoshoot!

Tijd voor wat rust, want ik begin het al te voelen in mijn
voetjes op die hoge hakken. Ondertussen is de zon er flink
doorgekomen en wordt het erg warm, meer dan dertig graden.
Dat tikt aan onder zo'n strakke lange jurk met zes lagen
stof! De airco in de auto doet deugd, we gaan even naar
huis voor wat rust. Gauw de jurk en het pak uit en iets
fris aan, platte sandaaltjes aan en de hond uitlaten voor we
naar het feest vertrekken. Na de wandeling springen we
even onder de douche, dat konden we al gebruiken.

Rond zes uur vertrekken we naar de feestzaal. We zien bij
aankomst dat het licht van de discobar nog niet opgesteld
staat. Dit hadden we zelf geregeld, los van de
zaalorganisatie, dus moeten we ook zelf oplossen. Ik maak
me niet te veel zorgen, het echte dansen begin toch pas na
tien uur, dus tijd genoeg om het op te lossen. Even later
arriveert mijn man zijn getuige, en die lost het snel op:
een telefoontje en niet veel later staan de spots opgesteld.

Op de receptie ontvangen we alle vrienden en familie
(bijna honderd!), en alles verloopt vlotjes. Ze komen
gespreid binnen en moeten niet te lang wachten, iedereen
heeft leuke kaartjes en mooie bloemen bij, die we met
plezier in ontvangst nemen. We verheugen ons er al op om
de volgende ochtend alle kaartjes te lezen. Het was wel
nog altijd erg warm, gelukkig had mijn tante een chinese
waaier in haar handtas, daar heb ik de hele avond gebruik
van gemaakt. Gelukkig lag onze zaal op de kelderverdieping
waar het nog een paar graden frisser was. Ik hoop dat de
andere bruidjes van afgelopen weekend een zaal met airco
hadden!

Na de receptie worden de gasten naar de tafels geroepen.
Onze uitnodigingen waren oude vinylsingles van
liefdesliedjes waar we het etiket van het plaatje van
overplakt hadden met onze uitnodiging. Onze tafelindeling
paste daar ook bij: LP's van grote artiesten van vroeger:
Barry White, Shirley Bassey, Elvis enz... De mensen werden
dan uitgenodigd 'aan de tafel van Elvis Presley...'. Wij
zaten als eersten aan tafel, en zagen iedereen dus
binnenkomen. De bewonderende blikken spraken boekdelen,
sommigen staken hun duim op: de zaal en decoratie vielen in de smaak!
Wanneer iedereen gezeten was, begon mijn man met zijn
speech. Hij had hier lang aan gewerkt, en de dag ervoor
vond hij het bestand niet meer terug. Eén dag op voorhand
heeft hij dus opnieuw drie bladzijden geschreven, maar het
is in orde gekomen. Het was een speech met een lach en een
traan, die zijn effect op de zaal niet miste. Velen zijn
achteraf komen zeggen hoe mooi ze het vonden.

Het koud en warm buffet werd geopend. Lekker eten! Tomaat
garnaal, meloen met ham, maatjes, zalm, kip, eitjes,
zeebaars met puree, kleinhoofd (biefstuk) ter plaatse
gebakken, het was in orde. We wandelen even langs alle
tafels en iedereen bevestigt dat het eten heel lekker was.
Het buffet was ook ingekleed volgens ons thema, met
vinylplaten waarop de namen van de gerechten stonden.

De mensen van de zaal signaleren dat we een beetje
achterlopen op schema en vragen wanneer we de openingsdans gaan
doen. We lichten de dj in die zich klaarmaakt. We hadden
de openingsdans thuis een paar keer geoefend, met en
zonder trouwjurk met sleep. Het was ons geen enkele keer
helemaal foutloos gelukt, en ik was wat bang voor m'n
sleep die ik toch wilde laten loshangen, maar we gingen
ervoor. En rara: de dans is quasi foutloos verlopen. Heel
fijn, heel mooi. Een vriend heeft het gefilmd met zijn
telefoon en het zag er echt goed uit! (Wederom ben ik heel benieuwd naar de foto's die de fotograaf hiervan gemaakt heeft!)

Het dessertenbuffet werd geopend (chocomousse, panna
cotta, fruitsla, kaasschotel, lekker lekker lekker!), en
het dansen kon beginnen. In het begin wat oldies, voor de
oldies naar huis begonnen te gaan. ;-) Nadien wat
hedendaagsere muziek om het jongere volk op de vloer te
krijgen, wat heel goed gelukt is! Verschillende van onze
vrienden zijn dj en ze hebben elkaar goed afgelost.

Iets voor middernacht hebben we nog het boeket gegooid
voor de ongetrouwde dames, en de kousenband (waar mijn
schoonmoeder voor gezorgd had) voor de ongetrouwde heren.
We weten al welke de volgende trouwfeesten gaan worden...

;-)

Ondertussen gingen buiten de hemelsluizen weer open, maar
dat deerde niet. Ondanks dat we in een kelderverdieping
zaten, hielden we het droog. Een dag later zouden we in de
krant lezen dat er een ander trouwfeest moest stilgelegd
worden door wateroverlast. Dat bleef ons gelukkig
bespaard. Er werd nog de hele nacht gedanst, rond een uur
of twee 's nachts was de oudere generatie vertrokken en
stond 90% van de overgebleven gasten te shaken op de
dansvloer. Leuk! Rond drie, vier uur werden de
temperaturen eindelijk wat draaglijker, want zelfs in de
ondergrondse verdieping was het nog altijd heel warm met
zo'n lange jurk met veel lagen stof. Tot half vijf zijn we
amper van de dansvloer afgeweest, en dan hebben we het
feest afgesloten met een laatste slow, samen met een paar
volhouders die tot het einde meegedanst hebben...
Uiteindelijk heb ik geen last gehad van het slaaptekort.

Het was een prachtige geslaagde dag, die nog veel fijner
was dan ik me had kunnen voorstellen. Geen stijf gedoe, ik
heb me geen enkele keer verplicht gevoeld iets te doen
'omdat het zo hoort' of 'voor de familie', ik heb me
alleen geamuseerd en gedaan wat ik wilde doen, en mijn man
denkt er net zo over.

De dag erna alle kaartjes gelezen en mooi op tafel
geschikt, een hele tafel vol bloemen en kaartjes. Sommige
gasten hadden zelfs voor hun cadeau het thema gevolgd en
een leuke plaat of single met een liefdesnummer
meegebracht met daarin hun kaartje.

We zijn nog steeds aan het nagenieten en wachten vol
spanning op de foto's van de fotograaf (zal ik hier ook
zeker posten als ze er zijn). Hier is al één foto die een
vriend met zijn telefoon maakte...

[img]http://farm6.staticflickr.com/5516/9389336465_23c58015d... ]