TIP: Klik op het profielicoon van een gebruiker om
zijn/haar persoonlijke pagina te openen.
Selina
|
|
|
Nadia
5-10-2013
|
25-9-2013 20:31:32
ja, die druppeltjes ben ik al aan het innemen ;-)
en alcohol ... 't kan helpen of net niet, ik vermoed dat we dat die dag zelf wel zullen merken! hihi
het zal zeker wel goed komen.... maar ik hoop zo dat ik 100% van de dag ga kunnen genieten en niet 'the sad bride' ga zijn :-) dat is vooral mijn bezorgdheid...
Bedankt voor je reactie, Selina!
|
|
stephanie
14-8-2015
|
25-9-2013 21:42:36
lieve nadia ,
Ik kan me goed inbeelden hoe je je voelt, je wilt stralen die dag en niet ongelukkig zijn, het is normaal dat je hem nog meer zult missen op die dag, misschien meer dan op andere dagen maar je zal ook gelukkig zijn, het is jullie dag en het is eiiiinndeelliijjkk bijna zover.
Probeer niet teveel na te denken over je emoties , je hart zal je wel sturen en ik ben er zeker van dat je wel zal stralen en dat de tranen die zullen rollen ook tranen van geluk zullen zijn.
Ik ben er echt héél zeker van dat je lieve papa meekijkt en dat hij trots zal zijn, op zijn mooie dochter die het zooo goed gedaan heeft.
Hij wil jou enkel en alleen maar gelukkig zien en dat is wat je ook gaat zijn, op jullie dag, op jullie feest en ook al zie je hem niet... hij zal er zeker bij zijn !
veel sterkte ik ben zeker dat het goed komt !
|
|
Nadia
5-10-2013
|
25-9-2013 21:58:17
Stephanie, zo lief!
ik kreeg er traantjes van in m'n ogen (oke, nu lijk ik echt de jankteut van het forum .... dat is niet zo hoor, maar ik vond het echt heel mooi verwoord! haha)
dankjewel, je woorden deden deugd!!!
|
|
wendy
24-5-2014
|
26-9-2013 8:00:40
goeiemorgen nadia,
Ik had je berichtje gisteren avond al gezien, maar kreeg toen niks geschreven, heb mezelf maar weer eens in slaap gehuild.
Ik zit in dezelfde situatie, heb mijn papa 6 jaar geleden moeten afgeven, en heb het nog steeds geen plekje kunnen geven , en heb het er nog ontzettend moeilijk mee.
Dus ik weet wat je doormaakt en heb precies hetzelfde.
aan de ene kant is de trouwvoorbereiding zalig....maar soms ook een nachtmerrie met de doos tissues langs mij.
We trouwen voor de kerk, maar in een andere kerk dan waar ik woon (dorp en gehucht hebben een kerk) ik woon in het gehucht maar sinds dat papa daar zijn laatste groet gehad heeft ben ik er niet meer geweest, dus kerk in het dorp)
voor de andere mensen soms niet begrepen, maar ik kan niet gelukkig voor het altaar staan op de plaats waar ik 6 jaar geleden het ongelukkigste was.
voormiddag fotoshoot en daarna voor we naar huis gaan , gaan we een copie van mijn bruidsboeket bij papa leggen.
Ik twijfel nog voor binnekomst kerk, alleen, met mijn zoon van 6, of met mama.
voorkeur met mama, als ze het aankan :-)
voor op altaar heb ik een kaars besteld in glas met foto en tekst van hem
en in de voorbeden word hij ook vernoemd.
na de viering gaan er balonnen de lucht in met een kaartje aan , met ons logo op en de andere kant een tekstje voor alle gemiste mensen van de fam hierboven.
na de openingsdans ga ik mama halen en dansen we een stukje op papa zijn liedje (tom jones green green gras of home ,dan komt mijn man ons aflossen en ga ik mijn schoonpapa halen)
de kaars in glas krijgt ook een plekje in de zaal.
Dat is wat ik tot nu toe voorzie, als ik het droog ga houden of niet, dat zie ik dan wel.
meestal lukt het beter als er volk of beweging rond u is, dan dat je alleen thuis bent
sorry dat mijn berichtje veeeel te lang is .maar het effe van u af schrijven lucht ook op :-)
xxx
en een super mooie dag toegewenst!
|
|
Rebecca
27-4-2013
|
26-9-2013 9:04:36
De papa van mijn man was er ook niet meer bij. Hij is 14 jaar geleden gestorven. Mijn man wist dat het moeilijk ging worden maar heeft geen speciale middeltjes genomen. Hij heeft zijn tranen laten lopen wanneer hij het moeilijk kreeg en zo was het voor hem de beste oplossing en luchtte het meest op. De mensen wisten ook wel allemaal wat er aan de hand was en waren begripvol. Let wel: vooral de emo momenten in de kerk waren moeilijk, er zijn ook heel wat blije momenten geweest.
Voor de rest: whiiiiiii spannenddddd!!!
|
|
Annina
28-9-2013
|
26-9-2013 9:42:54
Ook mijn vader is overleden 14 jaar terug. En het doet me nog veel. Zeker omdat ik nu trouw met de jeugdliefde die ik toen had...
Tijdens de ceremonie hebben wij het nummer "i loved her first "gezet. Dus das toch enkele minuten compleet stilstaan. Mijn moeder en ik huilen elke keer als we het horen. En dat zal zaterdag niet anders zijn.
Ik mis mijn vader daar. En dat mag geweten en gezien zijn. Dat maakt mijn dag niet minder triest. Het zal een moeilijk moment zijn, maar het niet doen zou betekenen voor mij dat hij "geen plaats" heeft op dat moment.
En nadien: traantjes drogen en vieren...
|
|
Jessie
20-7-2013
|
26-9-2013 10:09:35
Mijn papa is zes jaar geleden overleden, ik heb ongelooflijk zitten janken bij alles van voorbereiding voor onze trouw, maar echt zitten bleiten tot en met.
Op de dag zelf hebben we in de mis op subtiele wijze in ons gebed naar hem verwezen, na de mis hebben we ballonnen opgelaten waar ik een brief aan gehangen had. Op zijn graf heb ik een kopie van mijn boeket gelegd, de dag zelf. Tuurlijk, elke keer zijn naam vernoemd werd (in kerk, stadhuis, feest,...) had ik het moeilijk, maar ik wist ook dat hij er bij was en de grote huilbuien van de maanden er voor zijn eigenlijk grotendeels weggebleven op de dag zelf.
Druppeltjes etc helpt (naar mijn mening) misschien bij zenuwen etc, maar zo'n emoties zijn daarvoor te sterk denk ik. En weet je, iedereen die daar bij jou is weet dat ook, niemand gaat je daar raar voor aankijken. Laat je tranen gewoon de vrije loop als jij daar behoefte aan hebt.
Het wordt sowieso een speciale dag en hij zal er zowieso bij zijn!
Ik wens jullie alvast een super magische dag toe! (en kijk af en toe eens naar de wolken, wie weet herken je er een bekend gezicht in...)
|
|
Nadia
5-10-2013
|
26-9-2013 17:14:35
zo lief van jullie allemaal, het doet echt ontzettend deugd om jullie berichtjes te lezen!
en inderdaad, jullie boodschap is ook correct; iedereen rondom weet dit en zal inderdaad niet vreemd opkijken... ik ben er misschien teveel mee bezig ook...
ik ga het loslaten (nee, niet proberen, ik ga het echt doen! ;-) ) en zien wat de dag brengt... jullie lezen het hier sowieso wel ;-)
merci voor alle steun, het begrip en de goede tips - jullie hebben geen idee hoe helpend ze zijn!!
|
|
Vanessa
18-7-2014
|
26-9-2013 20:58:26
Hey Nadia, mijn papa is 10 maand geleden overleden! Ik heb het ook heel moeilijk als ik aan onze trouwdag denk! Maar ben er zeker van dat hij gelukkig zou zijn! En dat zou je papa ook zijn. Geniet ervan en eens een traantje.... dat mag! Het is niet altijd makkelijk en vooral niet eerlijk he? Je gaat genieten van je dag. Ge zult wel zien! Veel succes en plezier! Warme groetjes
|
|
Elke
12-10-2013
|
26-9-2013 21:15:50
Dag Nadia,
Ook bij mij is het tien jaar geleden dat ik mijn papa heb moeten afgeven, zeer plots. Ik weet dus volledig wat je bedoelt. Ook ik heb er voor gekozen enkel bij de voorbeden een mooi stukje aan hem te wijden en ook ik zal mijn boeket op zijn graf leggen.
Tijdens mijn vrijgezelle in Rome, hadden mijn vriendinnen een brief laten vertalen in het Italiaans, gericht van mijn papa aan mij en ze hebben me dit laten lezen midden op het SInt Pietersplein, met een foto van mijn papa erbij. Ik heb natuurlijk geweend en zij met mij, maar alles wat ze hadden geschreven klopt ook volgens mij. Dat hij fier zou zijn dat ik dit doe, dat hij gelukkig is met mijn geweldige zoon en de perfecte man voor mij. dat hij er heel graag was bijgeweest...maar dat dit mijn dag is en hij nooit veraf zal zijn...
Traantjes mogen he lieve Nadia, dat is houden van...hoe gelukkig zijn wij met zoveel liefde? ;-)
Komt goe!
dikke knuf, een nog vijftiendagenverwijderdebruid met zenuwen ;-)
Elke
|
|
Nadia
5-10-2013
|
26-9-2013 22:31:36
amai Vanessa, dat is ook nog recent eh zeg? pfoehwie... merci voor de steunende woorden!
en lieve Elke, dankjewel 
ook wel erg mooi van je vriendinnen, zeg.... 't zijn er precies van goud! om te koesteren dus :-)
in plaats van te focussen op het gemis zou ik het inderdaad eerder moeten bekijken als het geluk om zoveel liefde te hebben gekend en ook nog te voelen, ook al is hij er fysiek niet bij!
ik ben er inderdaad zeker van dat mijn papa erbij zal zijn, dat hij fier is op alles wat ik al heb bereikt en hij zou het vast en zeker erg goed hebben kunnen vinden met mijn bijna-man en zijn familie! Dus hij zal wel met brede glimlach meevolgen ;-)
mijn papa was een èchte levensgenieter die ook echt leefde voor momenten met familie, sfeer, lekker eten, warmte en nabijheid. Daardoor mis ik hem nog harder op zo'n dag, maar tegelijk zou hij inderdaad hypergelukkig zijn voor ons, dus hoop ik dat gevoel ook te kunnen vasthouden.
|
|
Kim
31-5-2014
|
27-9-2013 10:45:59
Ik begrijp volledig hoe jullie zich voelen. Ik ben heel blij dat je dit topic begonnen ben, nu voel ik me niet meer zo alleen met die twijfels en vragen.
Mijn papa heeft op 5 juli een zwaar arbeidsongeval gehad, 3 weken voor onze trouw. Hij heeft moeten vechten voor zijn leven en ligt momenteel nog in coma. Vorige week had hij een zware infectie opgelopen. We hebben toen moeten beslissen of we hem lieten gaan of we nog verder alles zouden proberen om hem te genezen. De eerste optie was op dit moment nog geen mogelijkheid voor ons. Momenteel is de infectie aan het beteren.
We hebben ons huwelijk uitgesteld tot mei volgend jaar. We leven nu nog in een ware hel, waarin we elke dag bang zijn om mijn vader te verliezen en met grote onzekerheden over de toekomst. Bijgevolg ben ik ook bang voor onze trouwdag, ook al wil ik nog altijd dolgraag getrouwd zijn met mijn toekomstig man.
We keken allemaal zo hard uit naar onze trouw en het zou echt een droomdag geworden zijn. We zouden erna onmiddellijk aan kinderen beginnen. Mijn vader keek al zo lang uit naar kleinkinderen. Nu ben ik bang dat het volgend jaar een heel trieste dag gaat worden. Er is ook nog wel hoop, maar ik ben ook weer te bang om op te veel te hopen. Ergens denk ik ook wel, dat ik me met momenten ook wel gelukkig zal voelen. Uiteindelijk gebeuren er zoveel fijne dingen dat je er niet continu bij kan stilstaan. Ik denk ook dat dat is wat onze papa's voor ons zouden willen.
Gisteren vertelde ik mijn moeder dat we de trouwringen opnieuw moeten laten graveren met onze nieuwe datum. Mijn moeder zei 'Je moet dat nu nog niet doen. Wie weet wat gebeurt er nog tegen dan'. Mja, we kunnen onze dag toch niet nog eens uitstellen. Daarin merkte ik toch dat zij ook nog terughoudend en bang is naar onze nieuwe trouwdag toe.
Op dit moment denk ik dat we niet veel gaan kunnen genieten van onze trouwdag. Als mijn papa er niet bij kan zijn, wil ik ook absoluut dat hij gedurende onze hele dag in allerlei kleine en grote dingen toch betrokken kan worden bij het gebeuren, bijvoorbeeld met foto's, een speech, ... Persoonlijk zou ik geen medicatie innemen. Ik wil elke emotie 'echt' beleven en niet gedrogeerd, ook al is het triest.
Het is inderdaad allemaal niet eerlijk. Ik ben echt jaloers op iedereen die kan trouwen met alle ouders erbij. Ze beseffen vaak niet wat ze hebben.
Misschien is het ook allemaal nog te vers en denk ik er tegen volgend jaar anders over. Of heb ik misschien het goede nieuws dat hij erbij kan zijn. Ik hoop het.
Sorry dat ik niet veel tips kan geven. Ik heb het gevoel dat ik hier meer van jullie kan leren. Nu ben ik nog vaak kwaad en heel triest. Aanvaarden wat er gebeurd is, kan ik nog niet. Ik heb er veel bewondering voor dat jullie er toch zo positief over kunnen denken. Dat geeft me goede moed.
|
|
Kim
31-5-2014
|
27-9-2013 10:48:27
oei, 't is wat lang geworden precies. 
|
|
Elke
12-10-2013
|
27-9-2013 10:58:49
oh Kim, ik voel met je mee echt waar...heel veel geluk gewenst, jij kan het mùeer gebruiken!!!
|
|
Nadia
5-10-2013
|
27-9-2013 11:31:10
Kim, ik ben blij dat ik niet de enige ben die hier kracht en steun en begrip uit put!
We zitten niet alleen in dat schuitje, dat is wel duidelijk... Alleen is het voor de één verser dan voor de ander en is die pijn nog rauwer voor jou nu, zeker die onzekerheid!
Ik begrijp dat je de datum niet nog eens wil verschuiven. Anderzijds denk ik dat het zinvol is om dit dag per dag te bekijken en te zien wat OK voor jullie is - zoals je aangeeft, is het jullie dag dan en dat mag niet 'overschaduwd' worden (en dat is dan weer waar ik schrik voor heb, zelfs na 10 jaar :-) )...
Aanvaarden is zo moeilijk eh... Ik duim alvast ontzettend hard mee dat hij je naar het altaar brengt in mei - ik kan me voorstellen dat er geen groter cadeau is voor jou!
En ik ben het helemaal met je eens; mensen beseffen vaak niet genoeg wat een geschenk het is om je beide ouders langs je te hebben staan op zo'n heuglijke dag!!
En, Kim...wat er ook gebeurt; het forum heb je altijd als veilig plekje ;-)
|
|
|
|
Sommigen onder ons nemen deze uitdrukking wel erg letterlijk. Jeroen en Sandra Kippers blijken echte waaghalzen te zijn. Na de ceremonie sprongen ze in het huwelijk vanop een hoogte van 50m.lees verder ...
|