Als het dan echt moet...

Liefste bruidjes,

morgen trouwt mijn toekomstige schoonvader voor een tweede keer. Versta me niet verkeerd, daar ben ik niet op tegen. Mijn ouders zijn ook gescheiden, mijn moeder trouwde voor een tweede keer en ik ben dol op mijn stiefvader. Ook zijn toekomstige is een tof'ke. Maar ik zit met het volgende:
Exact één jaar geleden, toen mijn vriend net zijn gaan samenwonen, zijn z'n ouders uiteen gegaan. Zijn vader was verliefd op iemand anders en het draaide al lange tijd niet goed tussen die twee (de zonen hebben ondertss ook beide gebroken met hun moeder dus dat zegt voldoende). Maar.... het ging allemaal erg erg snel. Papa liet mama in de steek en de zonen konden de boel rechthouden (en dan bedoel ik op alle vlakken, ook de financiële kant).
Ik had het hier erg moeilijk mee omdat in het verleden zowel mijn vriend als zijn broer al geld waren gaan lenen om hun ouders te helpen. In plaats van hier iets nuttigs mee te doen, hebben ze dat ook nog es opgebruikt. Er was altijd beloofd dat wanneer er geld zou zijn, ze dit terug zouden geven aan de zonen (tot op vandaag niets: tel 20.000 €/zoon ong). Goed, ik weet niet wat ik had gedaan als ik in die situatie zit, maar feit is en blijft, we zijn een lening aan het afbetalen die eigelijk niet van ons was. Ouders dus uit elkaar, hij trekt in bij nieuwe vriendin en kleine broer stond op straat.
De relatie tussen de mama en (ondertussen) ex-man en 2 zonen is zo erg geworden dat alle contact werd verbroken ter bescherming van onszelf.
Wij kondigen dus met veeeeel trots in februari 2013 aan dat wij zullen gaan trouwen in februari 2014. Twee (lees tweeeeeee) weken daarna komt Mr binnengewandeld en verteld doodleuk dat hij ook opnieuw gaat trouwen. Voor ons.... Nog geen jaar nadat Mr zijn vrouw heeft verlaten. Ze zijn pas officieel gescheiden in juni. Als je ze bezig ziet, zijn het twee pubers (van 50 jaar!). En toen Kenneth vroeg om mss te overwegen om toch na ons te trouwen (hallo mogen wij ook één keertje in de schijnwerpers werd ie pissed). Ik viel van mijn stoel. Maar beleefd als ik was, ben ik blij voor hen en heb hen gefeliciteerd enz.
Het zou klein blijven, gewoon nauwe familie. Maar toen kwam het... Er was geen geld (omdat zij ook wilden trouwen) om ons een centje te geven. Bovendien wilde Mr de lening van zijn zonen niet aflossen (weigert ook om te gaan werken). Vertelt ie een aantal weken doodleuk dat er meer dan 100 man naar het feest komt en dat ze naar de Dominicaanse op huwelijksreis gaan. En voor zijn zonen kan ie niets geven.... Sorry maar ligt dat nu aan mij of heeft hij de verkeerde prioriteiten. En ik dacht dat er geen geld was. Mijn conclusie: er is geld maar dat wilt ie nu ook voor zichzelf gebruiken terwijl hij geprofiteerd hij van z'n zonen.
Ik word er zo triest van. Niet omdat wij het zo niet zullen redden maar het had heel anders kunnen zijn. We hadden al veel kunnen gespaard hebben en een huisje kunnen kopen. Maar nu betalen wij zijn stomme lening af terwijl hij rondfladdert en de grote jan uithangt. Zijn zonen moeten elke dag keihard werken en opletten voor de fouten van de ouders. Ik dacht dat ouders voor kinderen hoorden te zorgen en niet omgekeerd.
En dan moet ik daar morgen met een grote smile gaan staan want anders ben ik een zuurpruim.

Sorry meiden dat het zo lang en klagerig is geworden. Dit hoort een happy forum te zijn. Maar thuis mag ik er ook al niets van zeggen en moest het eventjes kwijt.... Nog es sorry.

x

Dorien