triestig....

Ik begrijp je volledig. Ik zit met een gelijkaardig probleem, nl de beste vriend van mijn verloofde wil geen getuige zijn omdat hij mij niet graag heeft. Nu willen we hem ook niet uitnodigen, maar dan zullen we ons moeten verandwoorden voor een aantal mensen, waar we helemaal geen zin in hebben, want die vriend is diegene die moeilijk doet.

Gescheiden ouders is altijd een probleem.
Misschien moet je eens met beiden praten.
Ik ben ook al eens naar een trouw geweest waarvan de ouders elkaar ook niet kunnen uitstaan, maar toch zaten ze aan dezelfde tafel en hebben ze zich gedragen uit respect voor het koppel.
Misschien moet je ze zoveel mogelijk splitsen.

Veel goeie moed

Hoi Kathleen

Trouwen als één van de ouderparen gescheiden is, is inderdaad niet ideaal. Ik voel me er soms ook heel verdrietig door. Niets zal die dag normaal zijn. Niets zal zijn zoals het hoort.
Eerst was ik bang omdat mijn ouders en mijn schoonouders de hele dag samen zouden doorbrengen, omdat ze elkaar niet kennen, omdat mijn ouders heel anders zijn dan mijn schoonouders en veel minder spontaan.
Nu zijn we echter aan het bouwen en mijn vader komt goed overeen met mijn schoonouders.
Zaterdag ben ik mijn kleed gaan passen met mijn moeder, schoonmoeder en schoonzus. Ik kreeg daar het gevoel dat mijn schooenmoeder en schoonzus wel moeite deden, maar mijn moeder eigenlijk helemaal niet.
Komt er nog bij dat mijn ouders gescheiden zijn en mijn moeder en vader toch altijd wel nog beleefd waren tegen elkaar, dus ik verwachtte helemaal geen problemen. Tot mijn moeder opmerkingen begon te maken over mijn vader. Ik ben er niet meer gerust in.
Mijn ouders en broer moeten samen met mijn schoonouders, -broers en zussen in een koets zitten. Zonder mijn verloofde en ik. Idem tijdens de middagmaaltijd na de kerk, omdat wij dan foto's gaan nemen.
Ik vrees ofwel een doodse stilte ofwel gevit. Ik ben bang en dat geeft me een heel negatief gevoel over de trouw.
Niet helemaal gelijkaardig aan jouw verhaal, maar ik begrijp precies hoe je je voelt.

Groetjes
Rebecca
11/08/07

Hi Kathleen,

Ik begrijp je volledig, is echt niet leuk. Heb gisteren ook nog zitten huilen. Mijn schoonmoeder ligt al van in het begin dwars. (we hadden zaterdag een communiefeest en we staan bij een paar van haar vriendinnen en ze stelt iedereen voor maar vergeet mij, en het kan niet zijn dat ze mij niet gezien heeft want stond recht tegenover haar, mijn ventje - we zijn al getrouwd voor de wet - is echt boos geworden en heeft een opmerking gemaakt.)
Ze is ook gescheiden en heeft haar ex-man al meer dan 25jaar niet meer gezien of gesproken. Nu dreigt ze er mee niet naar ons huwelijk te komen als hij komt. En zeker niet als hij met zijn nieuwe gezin komt.
Mijn schoonvader heeft haar een hele vriendelijke brief geschreven om haar toch te overtuigen om elkaar voor 1 dag nog extra te negeren, en dat ze dit toch moeten doen voor hun zoon. Maar in haar ogen was dat een verschrikkelijke brief.
Mijn vriend gaat zaterdag nog eens met zijn moeder en zussen praten en dan zullen we dus definitief weten of ze naar ons huwelijk komen of niet. (zijn zussen hebben ook geen contact met hun vader omdat ze bang zijn dat hun moeder hen anders laat vallen).
Ik weet ook dat als ze wel zou komen ze ook heel de dag met een lang gezicht zou rondlopen. Ze vindt alles wat we doen belachelijk, wil ook niet aan de eretafel zitten, niet met mijn ouders praten, ...
Wanneer we voor de wet getrouwd zijn zijn mijn schoonmoeder en schoonzussen zelf 30 minuten te laat gekomen. Dus ik hou mijn hart al vast voor de 16de juni (we hebben ons lesje geleerd en we laten hen vroeger komen dan de rest van de suite)

Probeer eens met je schoonvader te praten misschien dat hij wel een goede oplossing weet, of anders moet je je vriend nog eens met zijn moeder laten praten, van hem gaat ze meer aanvaarden dan van jou denk ik. Misschien dat ze wel gaat bijdraaien als jullie beide kordaat optreden.

Veel succes,
Véro
16/6/2007