TIP: Klik op het profielicoon van een gebruiker om
zijn/haar persoonlijke pagina te openen.
Mieke
8-9-2007
|
13-8-2007 16:17:32
Amai...
Ik vind dit jammer voor je om met deze vraag te sukkelen een paar weken voor je huwelijk.
Ik denk dat het belangrijk is om dit eens goed met je vriend te bespreken.
Hoe hij dit nu echt ziet.
Een verstandshuwelijk zou niets vor mij zijn, dan trouw je beter niet.
Maar als je je er niet goed bij voelt en niet zeker bent van je keuze zou ik toch niet trouwen hoor..
Het is een superbelangrijke stap in je leven, een stap die je zet omdat je van elkaar houd, je er wil zijn voor elkaar, dat je het samen goed hebt.
Moest mijn man bv 10 miljoen hebben en ik maar 1 milj dat hij dit wil laten schrijven dat in geval het slecht gaat, dat het voor hem is.. ok zou ik zeggen.
Maar bij sterfgeval of dergelijk gun je toch elkaar het vruchtgebruik en de rest van het geld ?
Jammer dat je over zoiets moet nadenken..
Bespreek het met je vriend en probeer toch tot een zinvolle oplossing te komen waar je je beide goed bij voelt.
Anders wreekt dit hem later !
Sterkte en groetjes.
Mieke
|
|
Angie
14-7-2009
|
13-8-2007 16:38:28
Hey Els,
Het is inderdaad echt jammer dat je nu over die zaken moet piekeren. Ik bekijk het zo dat de kwestie van vruchtgebruik er enkel komt als je vriend voor jou zou te komen overlijden. Dus het gaat niet om scheiding (in dat geval is het maar normaal dat je elk behoud wat van jou is) maar wel om overlijden en voor zover ik weet vraag je daar geen van beiden naar dus dan is het volgens mij wel normaal dat je het vruchtgebruik behoud. Als je vriend (man tegen dan) blijft leven dan blijf je toch ook in dat huis? Wij hebben door omstandigheden bij de notaris een contract van scheiding van goederen getekend. Het huis is van mij dus als we scheiden krijgt hij daar niks van maar moest ik voor hem overlijden dan houd hij wel het vruchtgebruik. De erfenis zelf is voor mijn kinderen maar die kunnen het dan niet verkopen zolang mijn man leeft. Ik ga er vanuit dat zolang je leeft en niet aan scheiden denkt je mekaar graag ziet en het beste voor mekaar wil. Dus als hij mij nooit iets misdaan heeft en we mekaar altijd blijven graag zien waarom zou ik dan willen dat hij na mijn overlijden op straat komt te staan? Wat betreft dat jij een "vreemde bent": eens jullie getrouwd zijn zijn jullie wel (aangetrouwde) familie. Je bent tenslotte zijn vrouw, hun schoondochter, en de moeder van zijn kinderen en hun kleinkinderen. Of worden dat dan halve vreemden als jullie kinderen krijgen? Ik zou die vraag persoonlijk toch eens stellen, dat opent ze misschien de ogen. Eerlijk gezegd verschiet ik als ik soms de verhalen over sommige schoonouders lees. Die mensen zijn echt bekrompen tegenwoordig. Dan heb ik nog geluk met die van mij. De dag van ons huwelijk heeft mijn schoonpa tegen mijn man gezegd: Zij is nu als mijn eigen kind. En zo hoort het ook. Ik zou zeggen probeer eens rustig met je verloofde te praten en toon hem goed aan dat dit niet hetzelfde is als bij een scheiding qua gevoelens en dergelijke en hopelijk draait hij dan bij. Alleszins veel sterkte!
Groetjes,
Angie
reeds 30 dagen gehuwd
|
|
Ilse
8-8-2008
|
13-8-2007 16:40:45
Dag Els
Ik begrijp volledig hoe je je voelt; ik zit namelijk in ongeveer dezelfde situatie. De ouders van mijn verloofde hebben geen gelukkig huwelijk. Het zijn mensen van het platteland en de vader is zelfstandig geworden. Alles draait in dat gezin om geld.
Mijn verloofde zijn ook tegen het huwelijk omdat ze ten eerste vinden dat ik niet genoeg geld heb (ze hebben zelfs al geprobeerd een volmacht op MIJN rekeningen te krijgen om te bepalen wat ik met MIJN geld moet doen) en ten tweede ook omdat het geld van mijn verloofde naar hen terug moet keren en niet naar een vreemde mag gaan (zoals bij jou dus). Als mijn verloofde een huis wil kopen, moet dat op zijn naam zodat ik kan helpen afbetalen en dat hij me daarna gewoon op straat zou kunnen zetten (hebben ze letterlijk gezegd). Nu, dat spelletje is al jaren aan de gang en ik denk dat ik het geluk heb dat mijn verloofde ingezien heeft dat er nog andere dingen in het leven zijn dan geld. Hij ziet ook in dat ze mij aan het wegpesten zijn en hoe meer ze dat doen, hoe sterker onze relatie wordt ook al was het met de nodige ruzies). Het enige is dat je je opvoeding niet zo makkelijk van je af kan zetten, zeker niet als je close bent met je ouders. We zijn dan ook ten rade gegaan bij een relatietherapeut en ik moet zeggen, het doet wonderen.
Het is nu zelfs zo erg dat zijn ouders niet willen meebetalen in het huwelijksfeest endreigen om niet te komen en nog zoveel meer en mijn verloofde reageert in mijn voordeel; dat ze dan maar niet moeten komen. Hij vindt dat hij gelukkig is met mij en met mij verder wil, wat zijn ouders ok denken en willen.
Ik zeg nu niet dat je onmiddellijk naar een relatietherapeut moet lopen, dat is erg drastisch en duur, maar erg veel praten, proberen de violen gelijk te stemmen als het ware en hem op zijn eigen ritme laten ontdekken wat het juiste is.
Ik heb lang moeten wachten tegen dat hij mij ten huwelijk vroeg, hij wilde niet om de voor jou ook gekende redenen, maar ik heb met hem heeeeeeel veel gepraat en hem de dingen zelf laten uitzoeken.
Als je vriend het goed met je meent, zal hij hopelijk voor jou ook bijdraaien.
Veel goede moed en succes!!!
Ilse
08/08/2008
|
|
Wendy
|
13-8-2007 17:15:19
Ik vraag mij eigenlijk af of iemand met zo'n - in mijn ogen - bekrompen mening zijn leven wel onvoorwaardelijk met u zal kunnen delen. Want dat is toch de bedoeling van het huwelijk, dat je er onvoorwaardelijk voor elkaar bent. Als er op voorhand al zoveel 'voorwaarden' zijn dan zeg je toch nooit echt 'ja' tegen elkaar, 't is dan eerder een 'ja, maar'.
Eerlijk gezegd (beschaamd om het toe te geven) was ik vier jaar geleden een beetje van hetzelfde gedacht als uw schoonfamilie to be. Ik was toen samen met een jongen die écht een gat in zijn hand had, toen ik nog studeerde en hij al werkte mocht ik toch nog eens vanalles betalen omdat hij altijd blut was en zo voort. Ik was ook niet wel genoeg van die familie omdat zij zogezegd van een hogere stand waren (aheum). Hij zei ook altijd dat hij enkel wilde trouwen mits scheiding van goederen.
Toen ben ik het in mijn kop beginnen steken, was ik met hem getrouwd dan wilde ik geen kinderen en toen dacht ik ook "als ik eerst dood ga, belandt mijn geld uiteindelijk bij zijn familie" en ik werd ziek van dat idee omdat zijn familie arghh ik moet er eigenlijk geen tekeningetje bij maken.
Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan, omdat we ook beseften dat we er teveel verschillende meningen op nahielden etc.
Een half jaar daarna ben ik mijn huidige man tegengekomen en dat was echt waar een wereld van verschil. Wij willen hetzelfde in het leven, hij heeft mij ook wel een beetje moeten leren om op sommige gebieden wat meer geld uit te geven (bijvoorbeeld uit eten of zo deed ik vroeger nooit want dat vond ik verspilling of merkkleren kopen of zo...) en ik heb hem dan weer ietsje meer moeten leren sparen. We hebben samen een huis gekocht en gezien hij iets ouder is dan mij had hij natuurlijk al iets meer geld maar dat heeft er nooit toe gedaan, ons huisje is van allebei, elk 50 procent. We zijn ook getrouwd gewoon zonder contract en ik vind het eigenlijk veel leuker zo, het voelt veel meer aan als 'ons' en niet als 'jij' en 'ik'.
Enkel zijn auto zie ik als zijn bezit en bijvoorbeeld mijn computer als van mij, zo de dingen die we hadden voor we trouwden weet je wel, maar Jonathan zelf is daar dan nog anders in die vindt gewoon dat het onze auto is en eigenlijk... als je een gezinnetje wil stichten is dat toch denk ik de mentaliteit die je moet hebben, je gaat er samen voor.
En het is niet alsof je trouwt met iemand om er rijker van te worden, jammer dat uw schoonfamilie dat niet inziet!!
|
|
K
25-8-2007
|
13-8-2007 17:39:28
In principe zou zich dat vanzelf kunnen oplossen van zodra jullie kinderen hebben zou ik zo denken...
Persoonlijk kan ik er wel inkomen dat je vriend, bij zijn eventuele overlijden, liever zou willen dat hetgeen hij heeft opgebouwd uiteindelijk naar zijn eigen familie (in casu het neefje dus) zou gaan ipv naar de schoonfamilie? Eens er eigen kinderen zijn ligt de situatie m.i. wel volledig anders...
|
|
Amber
9-8-2008
|
13-8-2007 20:08:57
hey meid,
ik heb maar een advies voor je: dumpen die handel, voor je jezelf nog meer leed aandoet! Hij is het probleem, hij ziet jullie niet samen, maar apart. Zijn houding blijkt niet te veranderen, en jij zal er altijd de dupe van zijn. Wees jij nu eens egoîstisch en denk aan je eigen geluk! Je weet ergens diep vanbinnen dat deze situatie gedoemd is om te mislukken. Het is jammer dat het enkele weken voor jullie huwelijk is, maar dat mag geen excuus zijn om er toch mee door te gaan. Je zal waarschijnlijk toch eindigen in een scheiding, bespaar jezelf en hem dat.
het is cru, maar zo zie ik het.
veeeel sterkte!!xxxxxxxx
|
|
Caroline
15-9-2007
|
13-8-2007 21:27:26
Hallo,
Goh, dit lijkt mij een heel moeilijke situatie voor jou, temeer daar jullie huwelijk al binnen een paar weken is... ik zou echt eens met je vriend proberen praten vanuit jezelf, wat het met je doet en hem dat ook laten doen en dan zien... eventueel het huwelijk uitstellen. Familie kan je niet zomaar aan de kant zetten, hij zal niet zomaar alles wat hij geleerd heeft, verloochenen, maar misschien raken jullie er op jullie tempo wel uit...
Heel veel moed hierbij!
Caroline
|
|
Patricia
|
14-8-2007 8:41:17
Ik heb toch nog wel een vraag. Tis mss een rare vraag, maar ik ga hem toch stellen.
Heeft je vriend op dit moment dan zoveel meer geld dan jij? Heeft hij reeds een eigendom, van voor jullie samen waren?
Want uiteindelijk als dat niet t geval is en jullie ooit samen een huis kopen, dan werken jullie allebei om dat af te betalen en is het huis dus 50% van elk van jullie.
Ik kan ergens nog begrijpen dat wat van hem is voor het huwelijk dat erna ook eventueel nog blijft en dat hij dat aan zn familie wil laten. Mr wat jullie samen opbouwen is toch voor elk van jullie (en daarna de kinderen) en niet voor de familie, hij trouwt tenslotte met jou en niet met de schoonfamilie.
Hij denkt jammer genoeg zoals hier reeds gezegd in termen van jij en ik, mr niet in een 'ons'. En dat is toch wel een beetje de reden dat je trouwt niet?
Ik kan maar één tip geven, probeer dit uit te praten voor je trouwt, of stel de trouw dan uit. Want als hem dit wreekt nadat jullie getrouwd zijn, zal het nog veel erger zijn.
Ik wens je veel sterkte en wens je een heel gelukkig leven.
Patricia
01/08/2008
|
|
Els
22-9-2007
|
14-8-2007 10:54:28
Allemaal al erg bedankt voor jullie mening (al liggen die - logisch- soms ver uit elkaar). Praten, zoals de meeste hier adviseren, doen we - eindelijk - vrij veel tegenwoordig. Maar ik weet gewoon niet of het al niet te laat is. Belooft hij nu geen dingen die hij niet zal kunnen waarmaken, uit angst om mij te verliezen?
Patricia, om op jouw vraag te antwoorden; hij werkt al 15 jaar en heeft alles gespaard én een huis gekocht (waar we al 2 jaar samenwonen). Ik werk nog maar 6 jaar, heb gehuurd en mijn vorige vriend geholpen om schulden af te betalen. Het gevolg is dat hij idd nu meer heeft (maar ik wel meer verdien en dus wat kan compenseren in de toekomst). Ik vind idd dat, als we zouden uit elkaar gaan, ik geen recht heb op zijn huis of geld. Maar als we nog in dat huis zouden wonen (wat niet de bedoeling is) als hij sterft, vind ik het wel logisch dat ik daar mag blijven wonen.
Ilse, ik ben blij dat ik niet de enige ben waar de schoonouders zo tegen het geluk van hun kinderen zijn. Gelukkig voor jou is je verloofde bijgedraaid. veel succes! (wou dat ik dat mezelf ook kon toewensen...)
Ik ben gewoon bang dat als ik alles nu stopzet, ik dit mijn hele leven ga beklagen... Ik weet dat we elkaar graag zien maar kan ik opboksen tegen 30 jaar brainwashen?
|
|
Els
26-5-2007
|
14-8-2007 10:56:17
Mag ik eens vragen: heeft hij jou ten huwelijk gevraagd of omgekeerd?
Els
|
|
Annelies
25-8-2007
|
14-8-2007 10:59:26
Heyla,
Ik kreeg kippevel bij het lezen van je berichtje hier.. Dat moet echt verschrikkelijk zijn, niet weten wat je nu eigenlijk moet doen, hoe je je moet voelen.. Verscheurd door twijfel.. Je hebt hier waarschijnlijk al meerdere keren met je vriend over proberen te praten. Hoogstwaarschijnlijk heeft hij op alles een antwoord (dat op dat moment redelijk lijkt) maar waar je je dan achteraf opnieuw slecht bij voelt.. Ik denk dat alleen jij voor jezelf kunt uitmaken hoe het nu verder moet. Je zegt dat jullie een hele goeie relatie hebben, wel als het de moeite is om ervoor te vechten, dan moet je dat doen.. Maar als jij je nu slecht voelt, op enkele weken voor je huwelijk, en hij begrijpt jou niet echt, dan is dit toch niet respectvol. Je kunt je huwelijk toch niet blij en gelukkig plannen terwijl je er niet zeker van bent. Wat je mss kunt doen is alles eens opschrijven voor hem. Dat kan mss belachelijk lijken, maar dan kan hij je tenminste niet onderbreken en dan heb jij op z'n minst echt kunnen uitleggen hoe je je voelt. Mss dat hij dan beseft hoe slecht je je in je vel voelt. Zijn reactie zal dan wel allesbepalend zijn. Als hij weet dat je twijfelt, en jou de moeite waard vindt (boven al de geldissues) dan zal hij hopelijk dingen anders gaan inzien.. Hopelijk heb je nog tijd genoeg om dit te ondervinden..
Ik hoop dat jullie er heel snel uitgeraken. Trouwen doe je (hopelijk) maar één keer, en onder normale omstandigheden is het heel leuk om die (samen) voor te bereiden en naar de dag toe te leven.
Veel succes,
liefs,
Annelies
|
|
Sofie
16-8-2008
|
14-8-2007 11:18:46
Dag Els,
mijn vriend werkt ook al langer dan ik (is dan ook 7j ouder) en hij had ook al een appartement gekocht voor wij samen waren. Ondertussen wonen wij samen in dat appartement en hebben we er ook samen in gewerkt en alles in orde gebracht.
Wij hebben afgesproken (na gesprek met de notaris), dat als hij zou sterven ik in het appartement mag blijven. Dat zou van mij worden op dat moment, maar ik betaal wel het bedrag dat zijn ouders hebben bijgelegd voor de aankoop terug aan hen. Wij hebben dit via een testament gedaan (zijn momenteel enkel wettelijk samenwonend).
Mijn schoonouders zijn ook (nog) niet helemaal te vinden voor ons huwelijk hoor... wij trouwen namelijk niet voor de kerk en zij vinden dat je dan maar niet moet trouwen...Dus je ziet, het is altijd wel wat hoor! Het voordeel dat wij nu hebben, is dat ze zich met niets bemoeien, want er wordt gewoonweg niet over gesproken!
Hopelijk geraak je er uit!
Succes in elk geval,
Sofie
16-08-08
|
|
Caroline
15-9-2007
|
14-8-2007 11:21:37
Hoi Els,
Het klinkt misschien raar, maar als jullie er samen niet uitraken en je het gevoel hebt dat je er nog wel wil investeren en hij ook, moet je misschien eens langsgaan bij een psycholoog-therapeut. Die mensen zitten niet in de situatie en zien vaak dynamieken (los van de inhoud)... samen met hem/haar kunnen jullie dan misschien bekijken wat jullie willen...
Als je niet weet waar naartoe, kan je meestal vrij vlug terecht in een CAW (Centrum Algemeen Welzijnswerk).
Heel veel moed
Caroline
|
|
Els
22-9-2007
|
14-8-2007 11:42:30
Els,
Eigenlijk heeft er geen van beide de andere gevraagd... We hadden er al over gehad dat we ooit wouden trouwen als we een kindje hadden (dan kon hij/zij in de suite). Maar door gezondheidsproblemen hebben we onze kinderwens een jaartje moeten opbergen en toen hadden we het opeens over eerst trouwen. Eigenlijk zijn we gewoon aan de voorbereidingen begonnen en het beginnen vertellen aan iedereen, zonder een écht aanzoek. Maar ik versta je vraag, ik heb me de laatste weken ook al heel wat keren afgevraagd of ik me gewoon niet heb ingebeeld dat hij wou trouwen en het enkel mijn idee was een jaar geleden...al antwoordt hij telkens dat hij zeker met mij wil trouwen...
|
|
Wendy
|
14-8-2007 12:10:21
Hey Els,
Pff, ik moet zeggen dat ik zelfs nadat ik gisteren geantwoord heb op je berichtje, het gewoon niet van me kon afzetten. Ik ben er echt mee bezig geweest in jouw plaats.
Heb het er zelfs met mijn man over gehad en die viel eerlijk gezegd stijl achterover toen hij hoorde dat je vriend zelfs liever niet had dat jij vruchtgebruik kreeg. En eigenlijk is het toch wel om van achterover te vallen, als hij zou komen te overlijden zou hij dus liever hebben dat jij op straat komt te staan?!?
Eigenlijk is dat toch wel een tegenstrijdigheid, als je trouwt betekent dat toch dat je wil zorgen voor elkaar, ja in principe wel tot de dood jullie scheidt maar wil dat dan zeggen dat je partner maar zijn plan moet trekken als jij dood bent...
Ik zou eerlijk gezegd niet graag in je schoenen staan maar ik ga akkoord met wat iemand intussen hieronder schreef: ik zou het huwelijk desnoods uitstellen maar niet trouwen voor jullie er uit zijn want het zal zich inderdaad wreken. Als de situatie zo blijft zal je echt nooit gelukkig worden en eens jullie getrouwd zijn zal hij zeker niet meer op zijn stappen en ideeën terugkeren...
groetjes
Wendy
www.wendy-jonathan.be
|
|
KARINA
27-7-2007
|
14-8-2007 12:48:38
ik heb ooit een spycholoog gehad en die gaf me volgende tip over een relatie,wat achteraf een waarheid was! ALS JE PRAAT OVER ONS,WIJ IN EEN RELATIE DAN IS DEZE GEZOND,MAAR PRAAT JE OVER IK IK IK IN EEN RELATIE DAN IS ZE GEDOEMD OM TE FALEN! als ik nu oplet in mijn relatie dan praat mijn man over wij en ons nu dat we getrouwd zijn,maar voor het huwelijk praatte hij over zichzelf...hij is dus heel veel verandert sinds we getrouwd zijn,en hij straalt gewoon omdat hij gelukkig is!
Succes,
Karina & Filip
(18 dagen getrouwd)
|
|
Elke
13-10-2007
|
14-8-2007 14:27:33
Hey Els,
Je verhaal heeft me, net zoals de andere bruidjes hier, geraakt.
je zegt dat jullie goed met elkaar kunnen praten, dat vind ik toch al positief. Heb je hem al je twijfels voorgelegd? (zoals iemand anders hier al voorstelde) Hoe gaat hij reageren als je je twijfels uitlegt, als je zegt waar jij nu constant mee bezig bent? Als hij echt om je geeft dan moet dit hem wel raken dan moet hij het vreselijk vinden dat hij jou dit aandoet. Je zegt dat jullie elkaar graag zien en dat dit het enige echte probleem is (waarmee ik dit probleem niet wil minimaliseren!!)
Je trouwt met hem, niet met zijn familie. Wonen jullie ver van zijn ouders? Als ouders (of schoonouders) zich te veel bemoeien is het soms geen slecht idee van verder te gaan wonen of minder op bezoek te gaan, ze minder te vragen enz. Op deze manier kunnen ze dan minder invloed uitoefenen op jullie als koppel.
Als je elkaar graag ziet, dan wil je toch niet dat de ander op straat komt te staan na je overlijden? Heb je het hem al zo 'plastisch' voorgesteld? Scheiden is iets anders, dan kan je idd bij de notaris laten opnemen wat van wie is voor de trouw. maar overlijden?! Je bent er kapot van dat je partner dood is en je komt dan nog eens zonder huis te zitten ook, dat kan je partner toch onmogelijk willen (als hij je graag ziet). Misschien moet je het eens omgekeerd stellen. Vraag wat hij zou doen moest jij sterven ... hoe kapot hij er van zou zijn... En dan nog eens de miserie er bij te nemen van geen huis meer te hebben ... (of het nu na 50 jaar huwelijk is of vroeger).
Ik wil niet cru klinken, maar wel realistisch, probeer de schoonouders even uit jullie relatie te halen, dat is mijn deel van de raad.
Elke
|
|
Els
26-5-2007
|
14-8-2007 14:29:35
Hey Els,
Ja, ik vermoedde al dat jullie er zo waren 'ingerold'. Iets in mij zegt dat je vriend je echt graag ziet, maar bang heeft voor die 'zogezegde gevolgen van het huwelijk'. Een angst die vooral worden ingegeven/gevoed door zijn familie. En blijkbaar is dat voor die familie zo vertrouwd/belangerijk, dat hij niet anders heeft geweten dan 'geld is belangrijk en gaat boven alles' en 'laat je vooral niet pluimen'... (blijkt ook al uit het feit dat zijn broer alles angstvallig gescheiden houdt -> wil daarmee niet zeggen dat 'scheiding van goederen' slecht is, intgendeel)
Onderschat niet wat opvoeding en gehoorzaamheid aan de regels van een gezin met een mens kan doen! EN hoe zelfs volwassen kinderen zich willen blijven conformeren aan deze regels, al was het maar om de goedkeuring van hun ouders te krijgen...
Probeer er met hem over te praten en vraag vooral naar zijn drijfredenen. Zou me niets verbazen moest hij regelmatig verwijzen naar zijn opvoeding.
Vraag hem of hij er ZELF ook zo ECHT over denkt (wil hij echt zijn vrouw op straat na zijn overlijden?.)
Veel goede moed,
Els
|
|
Els
22-9-2007
|
14-8-2007 16:12:57
Ook al is jullie advies vaak pijnlijk hard en confronterend, toch doet het me goed er kunnen over te praten/schrijven. Ik ben ook een echte "prater" en geef mijn gevoelens heel gemakkelijk bloot. Mijn vriend is net een gesloten type, wat onze gesprekken niet altijd eenvoudig maakt. Ik gooi er alles uit, huil, geef voorbeelden, haal situaties aan... en hij verbijt juist zijn verdriet en frustratie en geeft me dan maar gelijk...om mij niet te verliezen. Onze laatste gesprekken zegt hij dat hij wíl veranderen en meer "samen"leven, zeker wil trouwen en geen relatie wil zoals zijn familie. Ik weet dat ik zoiets niet kan verwachten op een paar weken tijd (na 30 jaar opvoeding) maar dat dit een werk van lange adem is. Maar is niet elk huwelijk een beetje "werk"? Uitstellen is, vrees ik, geen optie. We zouden sowiezo (door de korte periode) alles moeten betalen en ik denk niet dat het er dan ooit nog van komt... Ik denk dat de eindconclusie is; óf we trouwen niet en maken er een einde aan door onoverkombare verschillen óf we vinden dat die verschillen wél te overkomen zijn (mits tijd en véél praten) en kiezen nu voluit voor elkaar... En dan denk ik dat het advies van Elke (haal de schoonfamilie uit de relatie) zeker niet slecht is. Ik zou hem nooit bij zijn familie weghouden maar hij moet ons als een gezin gaan zien.
Dit gaat ons nog heel wat gesprekstof geven...misschien moet hij jullie reacties 's lezen. Ik hoop ook dat ik, gelijk wat de uitkomst wordt, ook op jullie kan rekenen voor een luisterend oor en steun...
Els
|
|
Barbara
21-6-2008
|
14-8-2007 17:13:16
Hoi Els,
Ik ben vrijdag ten huwelijk gevraagd dus ben hier net ook aan het surfen op dit forum, en kwam toevallig op jouw bericht. Heb inderdaad al vaak gehoord dat trouwen soms meer miserie (en dan vooral met de schoonfamilie) teweegbrengt dan wat anders. Ik vind dat je op een serene manier zou moeten kunnen trouwen, en het is het symbool, de liefde die telt. Eerlijkgezegd vind ik het ongezond dat jouw man in spe en zijn familie een trouw linken aan geldzaken. Als er vooraf al twijfels zijn, zou ik de stap niet zetten, maar ik vrees dat het nu al te laat is of niet? In ieder geval veel sterkte! Probeer er nog eens over te praten met je partner, want het is uiteindelijk met hem dat je trouwt en niet met zijn familie. Ik deel jouw visie. Groetjes, babs
|
|
Wendy
5-8-2006
|
14-8-2007 21:48:25
Hey Els
Ik was ook enorm geraakt door je verhaal en ik weet eigenlijk niet wat zeggen, want alles is hier al zowat door iedereen gezegd, maar ik wou je toch een hart onder de riem komen steken. Volg je gevoel en je intuïtie in dit. Het is al heel fijn dat je verloofde bij aan het draaien is, en je hebt gelijk dat dit niet meteen alles oplost, maar hij bedoelt het missch echt goed. Ik ben ook lijk jou, heel extrovert, deel ook altijd al mijn gevoelens met de hele wereld en ik heb ook al in moeilijke situaties gezeten en raad gevraagd aan iedereen. Maar ik heb hier wel één ding uit geleerd: alleen jij kan hierin een beslissing nemen. Jij moet leven met jezelf en de beslissingen die je genomen hebt. Het lijkt missch een hoop onzin als je 't zo leest, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Laat je kop niet gek maken, door niemand.. Diep vanbinnen weet je 't wel..
Sterkte in ieder geval en ne hele dikke knuffel!
Wendy
(05/08/06)
|
|
|
|
Sommigen onder ons nemen deze uitdrukking wel erg letterlijk. Jeroen en Sandra Kippers blijken echte waaghalzen te zijn. Na de ceremonie sprongen ze in het huwelijk vanop een hoogte van 50m.lees verder ...
|