Dit wilde ik even kwijt

Laat me beginnen met te zeggen dat wij 14 jaar samen zijn en 3 kindjes hebben.
Uiteindelijk beslist om dan toch te trouwen.
In eerste instantie gingen we het klein en bescheiden houden, maar stilaan is alles groter en groter aan het worden.
Zo heb ik me een echt trouwkleed besteld, zitten we aan een lijst met bijna 180 mensen voor een avondfeest.

We hebben nog niets vastgelegd en plots slaat (vooral bij mij) de twijfel en paniek toe!
Voorzichtig heb ik dat aangebracht aan mijn ventje, en we zijn het gelukkig eens dat we een dag willen beleven waar we ons beiden goed voelen.
Aangezien we alletwee liever achter dan in de spotlights staan, zouden we op de reset knop duwen en van O terug opnieuw beginnen met plannen.

Terug naar ons eerste idee: trouwen op gemeentehuis, dan gaan eten met ouders, getuigen en enkel broers en zussen.
Zo kunnen de (kleine) kindjes heel de tijd bij ons blijven en zijn we op een deftig uur terug thuis.

Ik ben heel emotioneel omtrent deze beslissing, er valt als het ware een last van mijn schouders. Het zal veel puurder zijn, meer ons, geen schone schijn 'omdat het zo hoort"
Geen gedoe en niet teveel tralalaa. Gewoon een fijne bezegeling van de voorbije jaren, een bevestiging van wat ooit begon als iedere andere relatie en ondertussen uitgegroeid is tot een gezin van 5, een teken naar de buitenwereld dat wij een geheel vormen.