TIP: Klik op het profielicoon van een gebruiker om
zijn/haar persoonlijke pagina te openen.
Peggy
28-9-2013
|
4-7-2013 11:09:17
Hallo,
Hier ook zo een beetje dezelfde situatie. Wij zijn 10 jaar samen en mijn vriend was niet meer gelukkig op het bedrijf waar hij werkte. Sinds 2 jaar is hij ook zelfstandige met een bedrijf in Belgie en één in Nederland. Hij werkt 6 dagen op 7. 's Avonds is hij pas rond 19 uur thuis en zit hij vaak nog achter de pc. Hij is dus enkel op zondag bij ons als alles gesloten is  .
Daarbij komt nog dat wij 3 jaar geleden een zoontje kregen die door een hersenbloeding motorisch en mentaal beperkt is.
Sinds deze maand ben ik naar een 24 uur week gegaan omdat ik het thuis ook allemaal niet kon bolwerken.
Op 3 jaar tijd is ons leven drastisch veranderd en ik zie mijn zoontje enorm graag maar het is zwaar. Vooral ook emotioneel, de waarom-vraag blijft heel sterk hangen bij me maar ja we moeten verder.....
Ook al mis ik mijn vriend heel erg en zit ik er meermaals door qua vermoeidheid en emoties, ik zou geen andere papa en man wensen want wat wij doormaakten heeft onze relatie veranderd maar toch ook sterker gemaakt !
Ik weet niet hoe oud je bent en of je bereid bent om voor een leven naast een zelfstandige te kiezen maar het is zwaar.
Je moet voor jezelf uit maken wat JIJ wil in je leven. Als ik dit op mijn 25ste had meegemaakt met een zo uithuizige man dan had mijn relatie niet blijven duren. Maar nu als jonge 40er is het toch anders.....ik kan het nu beter relativeren.
|
|
Evelyn
6-6-2014
|
4-7-2013 11:48:48
wow dat klinkt heftig! Ik kan maar zeggen wat ik denk en zelf heb meegemaakt. 10 jaar geleden heb ik een punt achter een 8 jarige relatie gezet omdat ik totaal op was. De man waar ik mee samen was deed enkel zijn zin, en op een duur was ik mezelf verloren en handelde zelfs naar zijn doen. Ik wens dit niemand toe. Het feit dat jou vriend alleen beslissingen neemt over jullie toekomst zegt al veel. Het is tijd om aan de alarmbel te trekken, en hem duidelijk te maken dat jij ook bestaat. Carrières zijn misschien belangrijk, maar wat ben je met een carrière als je je niet 100 % goed voelt in je prive. Ik dacht toen ook dat dit de liefde van mijn leven was, tot ik alles van op een afstand bekeek en zag dat het enkel zijn wereld was en de hogere kringen waar we in vertoefden. Door met alles te breken heb ik mezelf gevonden én de liefde van mijn leven! Dus eind goed al goed!
|
|
Oona
30-5-2014
|
4-7-2013 12:03:26
Dag Peggy,
Bedankt voor je antwoord!
Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik het heel jammer vind wat er gebeurd is met jullie zoontje en dat ik heel veel respect heb dat jullie jullie daarvoor zo hard inzetten!
Ik ben nu 26 en heb dus inderdaad veel vrienden die er een veel losser leven op nahouden dan ikzelf :-). Maar langs de andere kant kennen mijn vriend en ik elkaar al meer dan 5 jaar. Hij heeft mij nog op de schoolbanken weten zitten, en ik heb hem nog gekend toen hij in de privesector werkte. We hebben elkaar dus ook al anders "meegemaakt". Op zich ben ik wel trots op hem dat hij zo ondernemend is.
En langs de andere kant denk ik ook "was hij een dokter geweest, of werkte hij in een ploegensysteem, dan zou ik ook veel alleen zitten". Maar die jobs zijn volgende maand niet anders dan dat ze nu zijn. Terwijl het bij hem maand na maand verandert. Hij zegt dus dat hij in september (dan zijn de eerste cijfers er) meer weet of het standvastiger wordt. Maar ik voel mij nu precies zoals een studentje die zijn punten afwacht en hoopt dat het allemaal goed uitdraait...
Ikzelf ben nu bezig aan een doctoraat en zou dat heel graag behalen, maar de job die ik na mijn doctoraat zou willen doen, staat nog lang niet vast. Ik weet wel dat ik kindjes wil en deze iedere ochtend wil zien opstaan en iedere avond wil instoppen. Het gezin primeert toch echt voor mij.
|
|
Vanessa
31-8-2013
|
4-7-2013 13:18:35
Hallo Oona
Niet makkelijk allemaal...
Ik geef mijn eerlijke mening...
Mijn man werkt in een 24-uur shiftsysteem dus is dag op dag af 25 uur van huis. Je hebt dus gelijk als je zegt dat het niet alleen de zelfstandigen zijn die veel van huis zijn.
Maar wij hebben hier wel samen voor gekozen. Hij heeft mij eerst gevraagd wat ik ervan vond en ik vond dat hij zijn droom moest waarmaken.
Soms is het zwaar maar hij houdt altijd rekening met mij, dat maakt een wereld van verschil.
Wij hebben ondertussen 2 kinderen van 2 en 5 jaar en ik garandeer je dat het alleen maar moeilijker wordt om veel alleen te zijn als je kinderen hebt omdat je dan echt soms het gevoel hebt voor alles alleen op te draaien. Kinderen houden er geen rekening mee dat je alleen bent en verlangen dezelfde aandacht of je nu alleen bent of niet (terecht, zij hebben er tenslotte geen benul van hoe het er in de 'grote mensenwereld' aan toe gaat). Je kan ook niet meer zo makkelijk zeggen: foert, ik ga vandaag of vanavond gewoon iets leuks doen met vriendinnen want er is dan niemand bij de kindjes.
Ik heb verschillende vriendinnen met een zelfstandige man en ik hoor overal hetzelfde: dat ze echt heel veel werken en dat dat de eerste jaren niet zal veranderen.
Logisch ook, een zelfstandige moet vele jaren hard werken om iets uit te bouwen en er daarna van te kunnen genieten.
Ik geloof echt dat je hier samen moet voor kiezen want dat het anders fout loopt.
Denk er dus goed over na en stel desnoods je huwelijk uit totdat je een duidelijk beeld hebt van jullie toekomst.
|
|
Ne
28-9-2013
|
4-7-2013 13:30:56
Enige raad dat ik kan geven, is praat over dit alles met je partner. Eerlijk en open. En ga eventueel eens samen naar een therapeut. Zo kan iemand objectief beiden helpen nadenken over de situatie en de verschillende standpunten uitgebreid bekijken. Is heel leerrijk, voor beiden. In een relatie zit je nog steeds met 2 individuen die recht hebben op een eigen leven, liefst in overeenstemming met de andere. Doorheen het leven kom je voor zoveel keuzes te staan en sla je soms een andere weg in dan dat de andere dacht, maar dat wil niet zeggen dat het niet kan werken. Over praten en duidelijk zijn wat je voelt, denkt en verwacht.
|
|
Martine
14-6-2014
|
4-7-2013 18:06:46
Ik zou hem echt wel duidelijk maken dat als hij zo blijft voortdoen, hij jou aan 't verliezen is.
Het is niet alleen dat veel alleen zitten, hé! Het is ook dat hij totaal geen rekening houdt met "jullie toekomst" en maar beslissingen neemt in zijn ééntje die echt wel gevolgen hebben voor jullie twee en voor eventuele kinderen.
Ik zou hem toch echt es serieus wakker schudden!
Hij kan dan misschien wel zeggen van "wacht tot september", maar de drukte zal nauwelijks minderen na september, hé. Tenzij hij zou stoppen als zelfstandige.
Hier hebben wij bijvoorbeeld lang gepraat over de consequenties van een nachtjob (vaste nacht) die vriend kreeg aangeboden.
En uiteindelijk heeft vriend besloten om ze niet aan te nemen. Juist omdat er dan quasi geen leven samen meer mogelijk is. Naast alle gezondheidsrisico's (en hij zit daarvoor in een risicogroep).
Als hij de job had aangenomen, weet ik niet of we op termijn waren samengebleven.
Vriend werkt wel ploegen, maar dan de gewone (vroege, dag, late) plus af en toe de weekends. Daar kan ik probleemloos mee leven. En 1 nacht om de zoveel tijd (om de maand ofzo) zou mij overigens ook niet kunnen schelen. Maar elke nacht is voor mij geen optie.
't Is ook niet voor niks dat héél véél politiemannen (en -vrouwen) en brandweermannen (en anderen met onregelmatige uren) gescheiden zijn, hé! Daar is ooit onderzoek naar gedaan en dat aantal bleek echt spectaculair hoger te zijn dan gemiddeld.
|
|
Nathalie
27-9-2013
|
4-7-2013 20:32:10
Dag Oona,
Ik zou hier ook graag eens mijn mening over zeggen. Mijn verloofde en ik zijn beide verpleegkundigen. Het ene verschil is dat ik nog maar net afgestudeerd ben en mijn eerste werkweek er bijna op zit. Mijn verloofde heeft 5 jaar op de dienst spoedgevallen gewerkt maar voelde zich niet meer geapprecieerd (niet door pt, niet door zijn hoofdvpk) en wou een andere job uitoefenen. Hij houdt enorm van zijn job als verpleegkundige en werkt dus nu als verpleegkundige op een booreiland. Hij is 14 dagen weg van huis en dan 14 dagen thuis per maand. Ik zit dus gedurende 2 weken alleen. Het is ook niet altijd makkelijk maar het lukt wel. Wij hebben nog geen kinderen maar eens die er zijn, zal hij die job nog altijd uitoefenen. Ik werk als verpleegkundige maar ik moet geen nachten en weekends doen. Het zijn overwegend dagdiensten tot max 18u.
Ik ben wel een persoon die er kan van genieten om eens thuis te zijn. Tuurlijk mis ik hem maar ik weet dat hij dan 14 dagen tijd heeft voor mij! En wij zien elkaar via Skype!
Je moet er gewoon goed over kunnen praten met elkaar en er allebei achter staan. Ik weet dat moest ik het niet meer zien zitten, hij een andere job zoekt. Maar ik gun hem dit, hij doet het super graag! dus praten is de boodschap :-)
|
|
Marieke
18-5-2013
|
5-7-2013 8:27:00
Lieve Oona Van maandag tot vrijdag is mijn man meestal weg. Ik heb hem leren kennen als een carriere man en hij is zo het gelukkigst. Als er kindjes komen gaat hij zijn agenda omgooien en zal hij pas op dinsdagochtend vertrekken en op donderdagavond thuis zijn. Dat zal voor mij een pak schelen :) Iedere relatie is anders en voor ons werkt dit heel goed. We zijn alletwee heel zelfstandig en leiden naast ons leven samen ook gewoon een leven "apart". Wel praten we over alles. Praten is zoooo belangrijk. We gaan regelmatig samen weg een weekend en we plannen echt wijndrinkavondjes in zodat we zeker alles hebben besproken wat moet besproken zijn of zodat we een dronken dansavond hebben. Ja met ons twee. Onze relatie is heel heel sterk doordat we zo bewust bezig zijn met de tijd die we wel samen hebben en dat dat dat ook quality time moet zijn. Er zijn ook nadelen ja: als je een triestige dag hebt is hij er niet als je thuiskomt, en ruziemaken doe je helaas ook in de weinige tijd dat je samen bent. Maar ruzie maakt je sterker. Ik doe ook het volledige huishouden maar als hij thuis is helpt hij altijd mee. Op belangrijke dagen is hij diegene die een verrassing plant en dan toch naar huis komt en eigenlijk zijn we gewoon heel erg gelukkig zo. (niettegenstaande dat de weken dat hij er wel is ook zalig zijn) :) MAAR iedere relatie is anders. Ik ken genoeg mensen voor wie dit totaal niet zou werken. Praat met elkaar. Geen verwijten maar zeg gewoon hoe jij je voelt. Dat je bang bent voor bepaalde dingen en dat je vindt dat dat iets is waar je samen in staat. Dat zo beslissingen samen moeten genomen worden. Ik ben er zéker van dat jullie hier ook jullie weg in zullen vinden! Alle begin is moeilijk. Maar probeer echt te praten. Krop het niet op want dan ga je ontploffen en zoek samen hoe je er het beste van kan maken. Je hebt uiteindelijk recht op een antwoord. Het is ook jouw toekomst. Dikke knuffel en succes!
|
|
Peggy
28-9-2013
|
5-7-2013 9:53:16
@Marieke, je hebt helemaal gelijk in je verhaal maar mijn ondervinding is dat eens er kinderen zijn er niet veel tijd meer is om een "eigen" of "apart" leven te leiden.
Mijn zoontje ligt om 19.30 u in bed en mijn vriendinnen zitten met goed weer op een terrasje met een lekker glaasje naar de mensen te kijken en sociaal contact op te zoeken. Meermaals heb ik gevraagd om eens bij mij in de tuin iets te komen drinken maar mensen zonder kinderen gaan liever ergens 'terrassen' waar het leuker is dan in een doordeweekse tuin. En gelijk hebben ze.
Eens er kinderen zijn ga en sta je niet meer waar je wil en dan komen de meeste frustraties boven als je een uithuizige man hebt omdat je het gevoel hebt opgesloten te zijn en voor alles alleen op te draaien. Je kan niet zomaar een babysit op de kop tikken, die meisjes zijn meestal zelf druk bezet en zitten zelf liever op een terras met goed weer.
Mijn mening is dat als je allebei voor je carriere gaat en elks nog een eigen leven leidt, het best gaat lukken. Tot dat er kinderen komen en dan moet er altijd één iemand in de relatie een stap terug zetten qua vrijheid en daar loopt het toch dikwijls fout.
Uit ervaring weet ik ook dat het geld dat dan binnenstroomt door de goed betaalde job van je uithuizige man op den duur niet meer opweegt tegen het gevoel van in een gouden kooi gevangen te zitten.
|
|
Laura
19-10-2013
|
5-7-2013 10:36:54
Dag Oona,
Mijn vriend werkt ook heel hard en is vaak van huis. Op normale momenten is hij thuis rond 20u, als het zeer druk is spreken we van 22u-23u. Bij uitzondering is hij thuis tussen voor 19u. En ja, ook hij zit 's avonds bijna altijd nog voor zijn pc :-). Ook in het weekend, feestdagen, vakantie,.. moet hij vaak werken. Vorig jaar heeft hij vaak in het buitenland gezeten, en het laatste half jaar zat hij telkens van maandag-donderdag in het buitenland.
Sowieso is dat voor mij ook niet altijd makkelijk, en qua huishoudelijke taken komt er ook wel veel op mij terecht. Soms heb ik het er ook moeilijk mee, maar twijfelen of ik dit nog wil heb ik eerlijk gezegd nog nooit gedaan. Ik ben gewend geraakt aan zo'n ritme en aan het feit dat ik best wel veel alleen zit. Belangrijk is wel dat als hij thuis is, we echt wel veel tijd samen doorbrengen.
Ik denk dat het belangrijk is om goed te communiceren. Ik weet dat hij dit nu graag doet (alhoewel het voor hem soms ook moeilijk is), en wil doen. We zijn ook nog jong, dus ik heb ook zoiets van: als je het wil doen, moet je het nu doen. Het is wel zo dat we al lang afgesproken hebben dat als er kindjes komen, dit niet meer zo kan. HIj heeft al duidelijk aangegeven dat hij dit ook niet wil, en dat vanaf er kindjes zijn (of een kindje om mee te beginnen :-)), hij sowieso zijn werkritme gaat aanpassen, ook al gaat dit gepaard met een andere job. Zelf vind ik dat persoonlijk een geruststelling, dat hij zelf beseft dat dit niet zo kan. Dus ik heb vaak zoiets van: nu nog even doorbijten. Alhowel ik natuurlijk zeker weet dat ik nooit een man ga hebben die elke dag thuis is om 6u :-).
Jouw situatie is naturlijk anders, omdat jouw vriend zelfstandig is. Dan is het inderdaad logisch dat je de eerste jaren heel hard moet werken om iets op te zetten. En waarschijnlijk gaat hij altijd wel hard werken, en zal hij nooit uren van 9-5 hebben. De vraag is maar hoe je daar zelf tegenovers taat. Je zegt zelf dat je gezinsleven zou primeren op je werkleven. Dat is bij mij ook zo, dus ik zou er ook geen probleem mee hebben om zelf een stapje terug te zetten, door bijvoorbeeld iets minder te gaan werken. De vraag is natuurlijk hoe jij daar tegenover staat :-).
Om een lang verhaal kort te maken: praat erover met je vriend. Je zit in een lange relatie en gaat trouwen, dus het is belangrijk om dat te doen. Misschien moet je een kindje nog een jaartje of 2 uitstellen, de vraag is dan hoe je daaar tegenover staat. Als je dat echt neit ziet zitten moet je dat ook tegen hem zeggen. Ik denk dat dat het belangrijkste is.
|
|
Vanessa
31-8-2013
|
5-7-2013 10:36:58
Ik volg Peggy wel in haar verhaal. Je kan een evenwicht gevonden hebben maar eens er kinderen komen, moet je toch een nieuw evenwicht zoeken.
Bij ons is dat gelukt met véél praten zoals hierboven door de meesten ook gezegd wordt en vallen en opstaan en je moet een man hebben die graag tijd maakt voor zijn gezin want als die wil er niet is, kan je nog zoveel praten als je wil...
|
|
Oona
30-5-2014
|
5-7-2013 10:53:26
Iedereen al hartelijk bedankt voor de reacties! Ik heb ze allemaal meerdere keren gelezen en kan iedereen zijn standpunten wel begrijpen. Het doet ook deugd te weten dat ik niet de enige ben hier met zo een drukbezette vriend/man.
Zoals iedereen zegt dat er moet gepraat worden, probeer ik dit ook veel. Maar het antwoord is telkens: "Ik begrijp je wel, maar ik kan nu niets beloven voor onze toekomst."
Ik denk dat ik tot in september afwacht, dan zou hij meer weten. Ik heb zoveel goede dingen meegemaakt (een jaar geleden ons huisje gekocht, een half jaar geleden volmondig "ja" gezegd op zijn vraag) dat ik vrees dat ik mij nu blind staar op de laatste maanden. En als ik nu direct zou weggaan, dan zal ik met de tijd misschien veel denken aan de goede momenten.
Ik kan alleen hopen dat het betert de komende maanden, en indien niet vrees ik dat onze trouwplannen geschrapt worden.
Ik zou gerust kunnen leven met een druk bezette man die zich aan afspraken kan houden, maar van dag tot dag leven en dan nog eens aan kindjes denken gaat niet samen vrees ik. En zoals Peggy zegt: ja, wij komen niets te kort, integendeel we kunnen ons financieel meer permitteren dan de gemiddelde mensen van onze leeftijd denk ik. Maar geld alleen maakt niet gelukkig he
En Marieke: Houden die man! Moest mijn vriend ook kunnen zeggen dat hij die dag tem die dag thuis is en dat hij minder weg zou zijn als er kindjes komen, zou ik al een gat in de lucht springen. En die wijn en dansavondjes klinken leuk! Als mijn vriend thuis is zijn het vaak blackberry-tablet-pc avondjes... Maar het is niet gezegd dat hij zou weigeren om wat meer weekends weg te gaan. Misschien moet ik dat eens proberen...
|
|
Oona
30-5-2014
|
5-7-2013 11:04:30
Dag Laura,
Heel hard bedankt voor je reactie! Ik denk dat onze mannen/vrienden nagenoeg evenveel van huis zijn :-) Praktisch nooit voor 19u thuis, soms buitenland, thuis nog doorwerken. Klinkt bekend in de oren. Goed om horen ook dat jij daar zo goed mee om kan. Voor mij is het allemaal nog nieuw en weet ik nog niet goed wat ik er moet van denken...
Zoals hiervoor ook al gezegd is, zullen we inderdaad eens moeten zoeken of we (wanneer we samen zijn) onze tijd beter kunnen doorbrengen.
Normaal had ik de wens om deze zomer al aan kindjes te beginnen, maar met de trouwplannen heb ik dat een jaartje opgeschoven. En als mijn vriend zijn werk het zou toelaten zou hij dat dan ook wel zien zitten. Maar dat weten we nu dus nog niet...
Zoals daarjuist gezegd, ik zal het nog een paar maandjes afwachten. Als het betert, of op zijn minst niet verergert, en als we een evenwicht kunnen vinden, gaan we er mee door.
Ik put echt wel moed uit al deze berichtjes van die moedige vrouwen :-)
|
|
Vanessa
31-8-2013
|
5-7-2013 11:10:37
Daarvoor dient dit forum, om gelijkgestemde zielen te vinden ;-)
|
|
Marieke
18-5-2013
|
5-7-2013 13:06:20
@Peggy oh maar je zal mij niet horen zeggen dat het makkelijk gaat hoor. Ik ben geen carriere vrouw en ik weet dat wij nog tijd gaan maken voor elkaar en ons leven samen, ook als er kinderen zijn. En ik weet ook dat dit minder zal zijn, maar daar maak ik me langs geen kanten zorgen over. Anders is niet altijd slechter. Wij hebben al heel vaak gepraat over 't feit dat ik niet het gevoel wil krijgen dat ik geen leven meer heb. Onze vrienden die wel al kinderen hebben en ook leven zoals ons hebben dat ook mooi in hun leven ingepast. Het is altijd hoe je er zelf mee omgaat. Ik woon dicht bij een mama die parttime werkt, ik heb vriendinnen mét en zonder kinderen en nu doen wij al heel vaak aperitiefjes bij mensen thuis. Ik hoef niet hetzelfde leven als ik kinderen heb en ik heb een man die niet hele dagen van huis wil zijn als hij kinderen heeft maar ik wil wel dat hij zijn carriere verder kan uitbouwen. Dat maakt hem gelukkig. En wij hebben de deal dat ik 1 vrije avond per week heb. En mijn mama wil ook 1 avond per week opofferen eens er kindjes zijn zodat ik kan gaan sporten of eens iets kan gaan drinken. Al is 't maar een uurtje op adem komen. Voor alles is een oplossing en verandering hoeft niet slecht te zijn. Ik ben niet zo naief dat ik niet weet dat dit een serieuze aanpassing zal zijn :) Maar we zijn al door ergere dingen gegaan dus ik heb er serieus wat vertrouwen in. Je maakt zelf je leven. Praten, tijd maken en geluk hebben met een zotfijne familie die er altijd is.
|
|
Laura
19-10-2013
|
8-7-2013 16:07:31
Dag Oona,
Ik heb het er ook moeilijk mee hoor. Soms zijn er momenten dat het voor mij ook ff genoeg is, en dan hebben we er soms ook eens ruzie over :-). En natuurlijk zou ik het liefst van al willen dat hij elke dag ook op tijd thuis is en niet naar het buitenland moet... maar dat is niet zo, dus ik probeer er het beste van te maken. Het went ook wel hoor, en ik heb in sommige dingen ondertussen zo'n routine dat het voor mij soms ook makkelijker is :-).
Je moet er natuurlijk alletwee mee kunnen leven, daarom is het ook belangrijk om erover te praten en ook tot een compromis te komen. Vorib jaar bijvoorbeeld heeft hij een heel lange tijd achter elkaar in het buitenland gezeten, dat was toen wel moeilijk voor mij. Ik heb toen ook gezegd: nu een jaar geen buitenland meer! :p Maar als je dan kijkt heeft hij het afgelopen jaar ook veel in het buitenland gezeten. Dat hoort ook gewoon bij zijn job. Ergens verleg je ook wel je eisen of verwachtingen. Ik denk dan in termen van: liever 3 dagen per week van huis, dan dat hij 3 maanden continu in het buitenland zit :-). Klinkt misschien stom hoor.
Ik heb ook zoiets van: hij doet dat graag, hij heeft die ambitie, hij haalt daar zoveel uit en hij wil ergens geraken. Ik wil hem daar ook niet in tegenhouden. Ik heb dat zelf bijvoorbeeld niet. Ik doe mijn werk heel graag en ik doe daar ook mijn best voor, maar ik werk niet 's avonds of in het weekend, tenzij uitzonderlijk. Het is wel belangrijk om ergens een middenweg te vinden, en om bepaalde vooruitzichten te hebben. In dat opzicht snap ik dat het voor jou heel frustrerend is dat hij daar geen antwoord op kan geven. Misschien moet je wel even afwachten tot september, en dan echt eens samen zitten om erover te praten? En echt bepaalde afspraken maken. Dat hebben wij op een bepaald moment ook gedaan, echt bij elkaar zitten en een aantal dingen afspreken.
Ik hoop voor jou dat alles in orde komt, ik denk dat het een kwestie is van alletwee ook wat water bij de wijn te doen en goed ge praten. Dat je bijvoorbeeld zegt: we wachten een jaartje met kinderen, maar dan wil ik wel de garantie van hem dat hij binnen een jaar ook minder in het buitenland zit, of dat hij mij binnenkort meer antwoorden kan geven. Ik denk dat het ook nooit gemakkelijk is hoor, ook niet voor mensen die in hetzelfde werkritme zitten, of die elke avond samen thuis zijn om 18u.
Als je er over wilt praten, dan zijn er duidelijk genoeg mensen hier die in een gelijkaardige situatie zitten, dus dat is ook wel leuk soms. Af en toe moet je ook eens ventileren en alles naast elkaar zetten! :-)
|
|
|
|
Sommigen onder ons nemen deze uitdrukking wel erg letterlijk. Jeroen en Sandra Kippers blijken echte waaghalzen te zijn. Na de ceremonie sprongen ze in het huwelijk vanop een hoogte van 50m.lees verder ...
|